Bir ibret tablosu

Küçük Hafýz Kýz
Ýlkokulu bitirip kursa gelmiþti. Ailesi kendi isteðiyle geldiðini söylemiþti. Kayýt için adýný sorduðumda, hiç de çekinmeyen bir tavýrla “Fatma ”dedi… Ve ekledi: “ Eðer hafýzlýk yaptýrmazsanýz kaydolmak istemiyorum.” Böyle tehdit edercesine konuþmasý onu yaþýndan daha olgun gösteriyordu. Tebessümle:” Korkmayýn küçük haným, siz isteyin, hafýz da yaparýz, hoca da...

O küçük gözlerinin içi parýldadý birden. Annesi, “Hoca hanim kusuruna bakma hele sen, ille de hafýz olacaðým der de, baksa bir þey demez. Bizim köyün hocasýndan duymuþ. Peygamberimiz (sav), hafýz olanlara Cennette taç giydirilecekmis demiþ herhalde. Siz daha iyi bilirsiniz ya, köylü kafasý, biz de bu kadar duyduk anladýk. Bu da çocuk iste.


“Tabi teyze ne demek, keþke herkes sizin gibi duyduklarýndan etkilense de teslim olsa. Siz hiç merak etmeyin, kýzýnýz önce Allah’a sonra, sonra bize emanet.” Kadýncaðýz elime yapýþtý öpecekken geri çektim, utandým. Tuttum, ben onun elini öptüm. Gözleri yaþardý. “Hoca hanim bu eller, gözler hep günahlý, asýl sizinkiler öpülmeye layýk.” “Estaðfirullah teyze” dedim, “o ahrette belli olur.” Bu konuþmadan sonra kaydýðýný yaptýðýmda Fatma’nýn Erzurumlu olduðunu öðrendim. Bir an düþündüm, “Küçük, nasýl kalacak bu kadar buralarda”…

Zaman ilerledikçe Fatma’nýn edepli tavýrlarý daha da çok etkiledi beni. Azimliydi. Geceleri uykusunun arasýnda ayetleri sayýklarý görüyordum çoðu kez. Böyle devam ederken, arada bir bana gelip soru soruyordu. Bir gün,“ Hocam, hafýz olmak için Kur’an-ý bitirmek mi lazým?“ diye sordu. Ben de, “ Tabii ki, hepsini ezberleyeceksin ki hafýz adýný alacaksýn.” Bu cevabýma çok üzülmüþ gibiydi. Bir þey demek istiyordu sanki. Teþekkür etti ve döndü arkasýna gitti. Derslerim arasýnda onlara sürekli Kur’an ezberlemekle isin bitmeyeceðini, mutlaka içindekiler uygulamak gerektiðini hatýrlatýyordum. Talebelerden biri, “ Hocam” dedi, “Fatma’nýn annesi ona abdestli olmayanýn hafýzlara dokunamayacaðýný söylemiþ, doðru mu? “diye sordu. Çok ilginç doðrusu. “Maþaallah” dedim”, “ Osmanlý zamanýnda atalarýmýz Kur’an-a ve Hafýz’a kýymet verdiklerinden öyle yaparmýþ” dedim. Çok hoþlarýna gitmiþti bu iþ. Hepsi adeta kendilerini ulaþýlmasý zor, kasa içindeki altýn gibi görüyorlardý. “Görsünler” dedim içimden, bu yasta buralara gelmiþler. Allah’ in kelamýný ezberliyorlar, onlara fazla görmem bunu…

Bu arada Fatma ara sýra rahatsýzlanýyor ve revirde yatýyordu. Zaman geçtikçe Fatma’nýn morali ve saðlýðý daha da çok bozuluyordu. Bir gün dersini iki kez aksatýnca sordum:” Ne oldu yoksa, anneni mi özledin?” “Hayýr” dedi. “Neden moralin bozuk? Çok fazlada hasta oluyorsun“ dedim. “Yanlýþ anlamayýn, inanýn ki annemi özleyip de gitmek istediðim yok. Burayý çok seviyorum. Allah’ýmdan çok korkuyorum. Buralarý terk edersem bana ahrette hesabýný sormaz mý? “ Bir þey diyemedim. Suçlu gibi hissettim kendimi.

O küçük kalpte bu ne imandý Ya Rabbi!..

Onu hayranlýkla izliyordum. Bir gün çok rahatsýzlandý. Doktora götürmek zorunda kaldýk. Bir çok tahlillerden sonra arkadaþým olan doktor hanim,“ Hoca haným derhal bu talebeyi ailesinin yanýna gönder“ dedi. Þaþkýnlýkla: “Neden?“ diye sordum. Bana, “Belki üzülecek, hatta inanmayacaksýn, fakat bu talebe kanser…” dedi.

“Adeta baþýmdan aþaðý kaynar sular dökülmüþtü. Sanki her tarafýmý þefkat sarmýþtý. Hasta haneden ayrýlýrken Fatma’ya hiç bir þey diyemedim. Oysa anlamýþ gibi bana sorular sorup dikkatimi daðýtmaya çalýþýyordu. Kulaðýma eðilerek ”Hocam” dedi, “ Azrail insanlarýn canýný alýrken nasýldýr?” Aðlamamak için kendimi zor tuttum, “Güzel bir surettedir, mü’min kullara” dedim. Sevindi, sanki mýrýldandý:” Belki hafýz olamam, ama Elhamdulillah mü’minim” dedi…

Simdi anlamýþtým, bana önceden sormuþ olduðu soruyu. Demek ki hastalýðýný biliyordu Hafýz olmak için Kur’an-i bitirmesi gerektiðini söylediðimde, neden üzüldüðünü simdi anlamýþtým. Birkaç gün sonra eþyalarýný hazýrlamaya baþladýk. Çünkü dayanýlmaz acýlar içinde olduðunu görüyorduk. Evine gitmesi gerekiyordu. Ailesi geldi. Fatma yanýma gelerek,” Bana kýzmadýnýz deðil mi? Eðer söyleseydim belki kursa almazdýnýz.” “Ne demek? Nasýl kýzarým sana?” dedim. “Hem sonra sakin üzülme hafýzlýðýmý bitiremedim diye. Bu yola girdin ya, Rabbim seni hafýzlar zümresinden yazmýþtýr insaallah.” Öyle sevindi ki, sarýldý boynuma: “Gerçekten ben simdi hafýz sayýlýrmýyým? Anne bak, duydun deðil mi?”

Ya Rabbi bu ne aþktý!..

Rabbimin hikmeti tecelli etse de iyi olsaydý su Fatma, ne güzel bir kul olurdu. Böylece Fatma’yý gözyaþlarý ile Erzurum’a uðurladýk. Çok geçmedi. Bir iki hafta sonra ailesi aðýrlaþtý haberini verdi. Bu bir iki hafta içinde ondan iki mektup almýþtým. Bana hep hafýzlýk tacýný merak ettiðini. Rüyalarýna bile girdiðini yazýyordu.

Bir gün sabah namazýndan sonra telefon çaldý. Fatma’nýn annesiydi karþýmdaki ses. Aðlamaklý bir sesle, “ Hoca haným Fatma’yý uðurladýk. Rica etsem bir hatim okurmusunuz?” deyince ben de dayanamadým aðlamaya baþladým. Annesi beni teselli edercesine telefonu kapatmadan,” Size ölmeden önce sunu söylememi istedi” dedi hýçkýrarak: “Anneciðim hocama söyle, Azrail söylediðinden de güzelmiþ.”


“-Ey Rabbim; senin kelamýn için yanýp tutuþan, yoluna yapýþýp kelamýna sýmsýký sarýlan kulunu, sen son nefesinde yalnýz býrakýr misin hiç?”




ALLAH A EMANET OLUNUZ