Dört tane mum usul usul yanıyordu. Ortalık öylesine sessizdi ki mumların konuşmalarını duyulabiliyordunuz.

Birinci mum dedi ki:
"Ben BARIŞ'ım !
Ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor.
Sanırım yakında söneceğim ."

Alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü...


İkinci mum:
"Ben VEFA'yım!
Ne yazık ki artık vazgeçilmez değilim.
Onun için bundan sonra yanıp durmamın bir anlamı kalmadı"
Sözlerini tamamladığında esen hafif bir rüzgâr onu söndürdü...

Sırası geldiğinde üçüncü mum hüzünlü bir sesle dedi ki:
"Ben SEVGİ'yim!
Yanacak gücüm kalmadı...
İnsanlar beni unuttu, değerimi anlamıyorlar.
En yakınlarını sevmeyi bile unuttular."
Ve daha fazla beklemeden sönüp gitti…

Ansızın, odaya bir çocuk girdi ve 3 mumun da yanmadığını gördü.
"Neden yanmıyorsunuz?
Sizin sonsuza kadar yanmanız gerekmiyor muydu ?" dedi .

O zaman dördüncü mum konuşmaya başladı :
"Korkma ben yandığım sürece öteki mumları da yeniden yakabiliriz, ben UMIT'im!"
Çocuk parıldayan gözleriyle UMIT mumunu aldı ve öteki mumları birer birer yaktı ..
UMIT ışığı yaşamımızdan hiç eksik olmamalı ki hepimiz onunla birlikte Vefa'yı , Barış'ı ve Sevgi'yi yaşatabilelim insaAllah!!!