Týp Fakültesini bitirdikten sonra uzmanlýk imtihanýna kaçýncý hazýrlanýþýmdý hatýrlamýyorum. Geçen yýllar içinde bütün çabalarýma raðmen istediðim uzmanlýk dalýný kazanamamýþtým. Gerçi bunda Ýstanbul'un en iþlek hastahanelerinden birinin acil ünitesinde çalýþýyor olmamýn tesiri büyüktü. Ancak her þeye raðmen mesleðimin önündeki son engeli de aþmak benim için önemli bir hedefti.
Bu seferki son, diyordum, bütün enerjimi gireceðim imtihana vermiþtim. Pencereme konan ya da balkondan içeri giren bir kuþtan anlamlar çýkarýyor, ümidimi hep taze tutmaya çalýþýyordum.

Ýmtihan senede iki defa Ankara'da yapýlýrdý ve yine Ankara'daydým. Üniversiteden bir arkadaþýmla Kýzýlay'da bir otele yerleþmiþtik. Eðitimcilerin tavsiyesine göre, ertesi günkü imtihan saatine kadar dinlenmeliydim, ancak cerrahî notlarýna son defa bir göz atmazsam içim rahat etmeyecekti.

Telâþlý mizacým, yorgunluk ve uykusuzlukla birleþince, her zaman sindirim sistemimi bozardý. Yolculuk esnasýnda baþlayan halsizliðim de bunun ilk habercisi olmuþtu. O gece, arkadaþým mýþýl mýþýl uyurken, ben mide bulantýsý ve baþ aðrýsýna teslim olmuþ, tek bir satýr dahi okuyamamýþtým. Bitkin bir halde yatarken, çok derinlerden gelip ve bütün hücrelerime yayýlan beni sarýp sarmalayan bir sesle, kendime geldim. Bütün gücümü toplayýp pencereyi açtým, sabah ezaný okunuyordu. Yýllardýr kulluk vazifemi yapamamaktan duyduðum büyük vicdan azabý, sabah ezaný vakitlerinde hep doruk noktasýna ulaþýr; ama genellikle nefsim galip gelir, geriye de bu savaþýn tek delili gözyaþlarýyla ýslanmýþ bir yastýk kalýrdý. Acizdim. Rabbimin þefkatine muhtaçtým, bir iki gün önce 'Mutlaka baþarmam lâzým.' diyen ben, yedi-sekiz saat sonra yapýlacak imtihana gidecek gücü dahi kendimde bulamýyordum. Yapacaðý iþlerin sonuna 'Ýnþaallah' kelimesini mutlaka ekleyen insanlarý ve bunun hikmetini þimdi daha iyi anlýyordum. Sonsuz merhamet sahibi Allah'tan baþka kimden yardým isteyebilirdim ki!..

Allahým, Senin iznin olmadan bir zerre bile hareket edemez. Benim için hayýrlý olacaksa, Sana yaklaþmak ve rýzaný kazanmak için yeni bir yolun baþlangýcý olacaksa, bu iþimde bana yardým et. Senin her þeye gücün yeter!

Teslimiyet içinde yataðýma uzandým. Birkaç saatlik uykuyla iktifa etmek zorunda kalmýþ olsam da, uyandýðýmda kendimi zinde hissediyordum. Ýmtihaným da Allah'ýn izniyle iyi geçmiþti.

Ýstanbul'a yine trenle dönecektim. Her zamanki gibi gardaki kontörlü telefondan, yolculuk öncesi, annemi aradým. Ýmtihan çok iyi geçmesine raðmen bunu anneme söylemedim, belki de kendimi buna inandýrmaktan korkuyordum. Çünkü kötü bir sonuçla yýkýlýyor, özgüvenimi yeniden kazanmam için uzun bir süre geçmesi gerekiyordu. Onun: "Nasýl geçti?" sorusuna, fena deðil, demekle yetindim. "Kýzým kazanacaksýn, içime doðdu. Ýstanbul'a gel sana anlatacaklarým var." þeklindeki sözlerini fazla irdelemedim.

Eve geldiðimde, annem: "Yavrum, imtihan saatinde anne namazda ol, bu beni rahatlacak, bana yardýmcý olacak demiþtin ya, namazýmý kýldým, Allah'a sana yardýmcý olmasý için dua ettim, tam seccademi kaldýracaktým ki; içimde, 'Duaný ettin; ama hiç aðlamadýn, içten yakarmadýn.' diye bir ses duydum. Bunun üzerine seccademi yeniden serdim, ne kadar süre geçti bilmiyorum, dualarým gözyaþlarýma karýþýyor, sanki içimde sular coþuyor, çaðlayanlar boþalýyordu. Sonra içime bir ferahlýk doðdu, sanki, yüreðime biri kazanacaðýný fýsýldadý." dedi.

Ýki hafta sonra imtihan açýklandýðýnda, Ýstanbul'daki hastahanelerden birinde, istediðim dalda ihtisas yapmaya hak kazanmýþtým, daha doðrusu kazandýrýlmýþtým. Her þey Rabbimin "Ol!" emriyle gerçekleþiyordu. Bunu çok geç anlayan, yýllarca görmeden bakan, nefis mücadelesinde hep yenilgiye uðrayan biri için artýk, yegâne hedef vardý: O'na lâyýk bir kul olmak!