Bugün günlerden ne?

“Bugün günlerden ne?” gibi sýradan bir soruyu, genç bir kalemin, yola yeni çýkmýþ bir fikir iþçisinin dilinden cevaplamak ne kadar þýk olurdu: “Gelmeyen günden önce[si] ve giden günden sonra[sý].” Yeni –ve galiba ilk–kitabýyla Sýký Tut Ruhunu (Karakalem Yayýnlarý diye seslenen Rabia Nazik Kaya, gitmiþ “dün” ile gelmemiþ “yarýn” arasýnda sýkýþtýrdýðýmýz, geçiþtirdiðimiz, ýskaladýðýmýz gerçek zamana, ömrümüzün biricik gününe, “bugün”e çaðýrýyor bizi.

Ömrümüzün hepsini “bugün”de harcýyoruz. Ýçinde yaþadýðýmýz, nefes aldýðýmýz, yürüdüðümüz, uyuduðumuz, uyandýðýmýz baþkaca bir gün yok. Hiç olmadý. Hiç olmayacak. Bana gelince –gelirse– “bugün” diyeceðim “yarýn”lar bekliyor beni. Benden gittiðinde “dün” diye hatýrlayacaðým “bugün”leri yaþýyorum þimdi. Takvim yapraklarýndan rakam kovalamaya gerek yok o halde! Bugün, günlerden “bugün”. Dünden sonrasý, yarýndan öncesi.

Sadece “bugün” ve sadece “þimdi”lik yaþýyorum. Dünya “bugün”den ibaret. “Dün”ün ölmüþüyüm, “yarýn”ýn doðmamýþýyým. “Dün”lerin hepsi bana tanýklýk edecekleri yakýn “yarýn”ý, yani “Hesap Günü”nü bekliyor. “Yarýn”lar “bugün” oldukça, hesabýný vereceðim “dün”ler çoðalýyor. Arkasýný dönüp giden “dün”lerin hepsi, yakýnda gelecek geleceðimin, yani nihaî “yarýn”ýmýn hesabýný yüklüyor omzuma.

Böyle olunca Hazreti Ali Efendimizin “bugün” ve “yarýn” hesabýnýn altýna daha bir inanarak imza atýyor insan: “Ey benim gibi nefis taþýyan dostlarým! Dikkat edin! Dünya arkasýný dönmüþ gidiyor. Ahiret yüzünü çevirmiþ bize doðru geliyor. Ýkisinin de taliplileri var. Siz ahirete talip olun. Bir çocuk gibi dünyanýn kucaðýna oturmayýn. Unutmayýn, bugün amel var, hesap yok. Yarýn da hesap var, amel yok.”

“Yarýn” geldiðinde “dün” eylediðim her “bugün”üm artýk ahirete aittir, hatta “ahiret”tir. Çünkü benim ömrüm, tüm “bugün”lerimi “dün” ettiðimde biter. Öyleyse “dün” ettiðim “bugün”ler kadar ayaðým çukurda, yani ahirete aitim. Ölüm, “bugün”lerin hepsinin “dün”leþip soluklaþtýðý; “yarýn”larýn hepsinin “bugün”ün akþamýnda yýðýlýp düþtüðü andýr. Soldurduðum dünler kadar ölüyüm; eskittiðim dünler sayýsýnca ölüme yakýným; geride býraktýðým “bugün”ler hesabýnca “yarýn”larýmý eksiltiyorum.

“Dün” eylediðim her “bugün” artýk paketlenmiþtir, defteri dürülmüþtür. Dün, artýk deðiþtirilebilir deðildir. “Dün”ün içinde bir þey eyleyemem. “Dün”üm eksiði ve kusuruyla Hesap Defteri’ne kayýtlýdýr. Rabbim maðfiret etmezse, “dün”e ekleyeceðim bir þey yok. Rabbim merhamet etmezse, “dün”den bir þey eksiltemem. “Dün” için hesap vereceðim; ama “dün”e “bugün”den kýl kadar bile bir amel katamam, zerrece sevap ekleyemem. Henüz “bugün” olan “bugün” ise amel katabileceðim tek günüm; onu “dün” edinceye kadar hesap sorulmayacak bana.

Öyleyse.

“Bugün”ümü “dün” olduðunda bir þey ekleme ya da eksiltme ihtiyacý duymayacak kadar özenli yaþamalýyým. Ameli olan-hesabý olmayan “bugün”ümü, ameli olmayan-hesabý olan “dün”ün hakkýný vermek üzere doldurmalýyým.

Bir de “ Hiç ölmeyecekmiþsin gibi dünyaya, yarýn ölecekmiþsin gibi ahirete çalýþ” sözü üzerinden de bir hesap yapayým. Bugün hiç ölmeyeceðim, yarýn olduðunda ise “bugün”ü “dün” etmiþ olarak, ölmüþ olacaðým. “Dün”de sadece hatýram kalacak; týpký bir ölmüþ gibi. Yarýn olduðunda, bugünkü “bugün” de benim için ölmüþ olacak, “dün” olacak, bana ne güneþi deðecek dünün, ne sýcaðý dokunacak. Ne bir þey ekleyebileceðim “dün”üme, ne parmaðýmý kýl kadar kýpýrdatacaðým. “Dün” bana ne bir güneþ getirecek ne de bir akþam sunabilecek. Oysa, “bugün”ün hiç ölmeyeceðiyim. “Bugün”ün içinde hiç ölmeyecek gibi ebedî meyveler devþirebilirsem, “yarýn” geldiðinde “dün”ün huzurlu ölmüþü olabilirim, “dün”ün ölümünü huzurla karþýlayabilirim.

Öyleyse, “bugün”ün dünyasýndan hiç ölmemek üzere yaþayacaðým ebediyet meyveleri devþirmeliyim. Öyleyse, “bugün”ümü, ölüsü olacaðým “dün”lerin hesabýný ahirette verecek þekilde diri ve dik tutmalýyým. “Bugün”ün içinde hiç ölmeyecekmiþ gibi yaþayacaðým ebediyet sýrrýnýn saklý olduðunu bilmeliyim. “Yarýn”ýn eþiðinde ise “bugün”ümün “dün”leþip öleceðini farkedecek bir fanilik hükmünün yazýlý olduðunu farketmeliyim.

Gitmiþ “dün”ler hesaptýr. Gelmemiþ “yarýn”lar ise fýrsat. Ömür dediðin gitmiþ dünden sonrasý, gelmemiþ yarýndan öncesi ise, hep bir hesabýn sonrasýnda ve hep bir fýrsatýn öncesinde yaþýyorum. Fýrsatlarý hesaba yazdýrmak için ise elimde sadece “bugün” var. “Bugün” iken hiç hesaba çekilmeksizin amel edecek kadar “ölmeyecekmiþ gibi” dipdiri yaþadýðým, yarýn gelip “dün” olduðunda ise amel eyleyemeksizin hesaba çekilecek kadar “ölmüþ gibi” çaresiz ve kýpýrtýsýz kaldýðým o kritik zamaný yaþýyorum þimdi.

Baþka zaman var mý ki?

Senai Demirci