Ana gibi yar, Baðdat gibi diyar olmaz demiþ atalarýmýz… Þimdilerde, Baðdat ile birlikte anne yürekleri de tahrip ediliyor. Belki de tahrip edilen anne yürekleri sebebiyle, Baðdat'lar harap ediliyor. Zira bir anne yüreðinin þefkatine doymuþ olan hiçbir evlat, hayvanlarý bile utandýracak bir vahþete, dünyanýn hiçbir yerinde imza atamaz.
Anlaþýlýyor ki, anne yürekleri de, Baðdat gibi iþgal altýnda… Baðdat sahip olduðu petrolün, anneler de yaratýlýþtan getirdikleri letafetin kurbaný oluyor. Aslýnda, her ikisi de imansýzlýðýn, maddeciliðin ve menfaatçiliðin maðduru ve mazlumu… Önce güç kaybýna uðratýlýp, savunma mekanizmalarý tahrip ediliyor, sonra da, en acýmasýz saldýrýlarýn hedefi kýlýnýyorlar.
Ama önce anne yüreði tahrip ediliyor. Anne yüreðinin yangýn yerine çevrildiði bir dünyada, Baðdat'ýn, Baðdat'larýn sözü mü olur?..
Anne þefkatine açlýðý ile kuduran insan, aslýnda evvela kendi yüreðine savaþ açýyor, vicdanýný ve merhamet duygularýný tahrip ediyor… Varlýðýný bütün yüce ve kutsal duygularýndan soyutlayýp; kendisini yemek, yatak ve tuvalet üçgenine hapsedip insanlýktan uzaklaþýyor. Böyle bir ucubenin yapamayacaðý tahribat düþünülebilir mi?
Sýrf kendi maddi ve bedeni zevklerini sýnýrsýzca yaþamak için var olduðunu sanan bir hayvan durumuna düþmek, insanýn en acý ve acýklý dramýdýr.
Bu insanlýk dýþý hal dolayýsiyle, acýyý acýyla bastýrmaya çalýþýyor ve düþtüðü bataklýkta çýrpýndýkça daha çok batýyor. Bir canavarlýk duygusuyla, en küçük ve geçici bir zevki uðruna bütün varlýðý heba ve feda edebilen insan, artýk insan deðildir.
Ýþte, bu insanlýktan uzak ortamda, en çok ezilen ve harcanan kadýndýr. Görülen o ki, kadýnlar, fiziki zayýflýðý ve kalbi saflýðý ile bu acýmasýz kurtlar sofrasýnýn sarhoþlarýna meze olmaktan kurtulamýyor.
Sadece bir oyun ve eðlence vasýtasý kýlýnan, þehevi zevklerin aracý durumuna düþürülen kadýn, tabii ki annelik duygusundan uzaklaþtý, hatta nefret eder hale getirildi. Böylece en önemli gücünü kaybetti. Kadýn annelikle birlikte, kendisini ulaþýlamaz bir makama çýkaran yücelik vesilesini yitirdi ama insanlýk da kaybolan annelerle birlikte, yüreðini, sevgisini, þefkatini kaybetti…
Zira annesiz sevgi zor; þefkat ise imkânsýzdýr…
Batý dünyasý, kaybettiði deðerlerin gününü, haftasýný icat ediyor. Anne muhabbetini yitirince anneler gününü gündeme getiriyor. Sonra babalar günü, yaþlýlar günü, komþular günü, engelliler günü vs… Bu gidiþle, insani kayýplarýmýzýn günleri bir yýla sýðamayacak…
Annelerin günü var olalý beri, kendileri yok gibi…
Annelik, bir güne sýðdýrýldý… Ödeþilemeyecek haklarý da, birkaç hediye ile geçiþtirilmeye çalýþýldý.
Batý dünyasý, kaybettiði özü, söze, gösteriþe döktü. Yitirdiði ruhu maddede ve bedende bulmaya çalýþtý. Ama özsüz söz ve eylem iþe yaramýyor, kaybedilen mana ve ruh da, maddede bulunamýyor.
Bu acý gerçek bize þunu emrediyor:




ÝNSANLIK DÜNYASININ



EN ÖNEMLÝ HAZÝNESÝ, ANNE YÜREÐÝDÝR.
Bu sebeple, ne pahasýna olursa olsun, o þefkat kaynaðýný korumalý ve kurtarmalýyýz. Manevi yangýnlardan ilk kurtarýlacak olan deðer, anne yürekleridir.
Bu gerçeði önce kýzlarýmýza anlatmak zorundayýz.
Kendi deðerlerinin farkýna varmalýlar. Kendilerini, bütün þer odaklarýnýn saldýrýlarýndan korumalý, basit, geçici, fiziki bir takým zevkleri uðruna, hiçbir alçaðýn istismarýna geçit vermemelidirler.
Anneler, iman, ahlak ve erdem ölçülerini hâkim etmek hususunda çabalarýný yoðunlaþtýrmalý, gerçek insanlýk deðerlerine sahip evlat yetiþtirmelidirler. Çünkü þikâyet edilen her erkek, ayný zamanda bir kadýnýn, bir annenin eseridir.
Yani iþ dönüp dolaþýp kadýna, yani anneye gelmektedir. Anneleri korumak ve kurtarmak da öncelikle annelere düþmektedir. Bu sebeple, önce anneyi gerçekten anne yapmalý, bir þefkat kahramanýna dönüþtürmeliyiz.
Çünkü kadýn kurtulursa, insan kurtulur.
Ýnsanýn düzeldiði yerde, her þey düzeltilmiþ olur.
Her insan, bir annenin eseridir.
Annedir yürekleri þefkatle yoðuran,
Annedir kalpleri sevgiye doyuran…

* * *
Osmanlý analarý yürekleriyle daðý, taþý, ovayý denizi, gölü, aðacý topraðý, suyu kavrayýp kuþatmýþtý. Onlarýn muhabbetiyle ve onlara muhabbetle, tabiat coþar, bereketini taþýrýr, aþ, ekmek olur, varlýðý doyururdu. Rahim isminin tecellisine mazhar o güzel gönüllülerle, her þey güzelleþir, geliþir ve fýtratýna uygun bir biçimde bu dünyaya bir fayda sunar, görevini mükemmel biçimde yapýp giderdi.
Önce Osmanlý anasýnýn iklimi, ortamý, atmosferi bozuldu. Sonra da, her þey çirkinleþti, kabalaþtý, katýlaþtý, sevgisizleþti… Yalnýz meyveler deðil, ruhlar da hormonlandý. Sun'ilik herkesi ve her þeyi kapladý. Tabiattan uzaklaþmak, bir bakýma tabiatýn yaratýcýsýndan da uzaklaþmak anlamýna geldi…
Tabii ki bu olumsuzluk, yavaþ yavaþ oldu, azar azar geldi, bu yüzden de hissedilmedi. Hatta olumsuz deðiþim fark edilmedi bile…
"Bize bir nazar oldu
Cumamýz pazar oldu.
Bize her ne olduysa
Hep azar azar oldu."
Osmanlý'yý çözüp daðýtmak isteyen düþmanlar, ailenin önemini fark ettiler. Toplumumuzu ayakta tutan ailenin temelinde annelerimiz vardý. Anne yetiþtiren anne yürekleri tahrip edilmeden Osmanlý çökertilemezdi. Evet, bu gerçeði gördüler ve insan yetiþtiren ocaðý, ailemizi ortadan kaldýrmak için hücuma geçtiler. Þunu da apaçýk gördüler ki, anne varken aile tahrip edilemezdi. Öyleyse, ilk hedef anne olmalýydý.
Kadýn, cinsi bir meta haline getirilip, nefsinin esiri kýlýnýrsa, annelik makamýndan da düþürülmüþ olurdu. Bu yüzden, manevi toplarýn ilk hedefi, þefkat kahramaný olan anneler oldu.
Batýlý toplum mühendislerinden birinin, içimizdeki iþbirlikçilerine verdiði þu emir, bahsinde bulunduðumuz konuyu bütünüyle özetlemektedir:
"Batýlý bir topluma dönüþebilmeniz için, Kur'an'ý kapatýn, kadýnlarý açýn!"
Aslýnda bu teklif, tek maddeden ibaret de olabilirdi.
Zira Kur'an kapandýkça açýldý kadýnlar…
Kur'an kapandýkça kapandý iyiliðin, doðruluðun, güzelliðin yollarý…
Annelerin þefkatli kucaklarý kapandý Kur'an kapandýkça…
Bunu anlayamayanlar, kadýnlarýmýzý açýldýkça açýlmaya, daha da, daha da açýlýp saçýlmaya teþvik edenleri de anlayamadýlar. Kýlýk kýyafet üzerinde neden bu kadar çok durulduðuna þaþýrýp durdular… Oysaki yapýlan tersinden doðruydu. Toplumu tahrip için, aileyi, aileyi bitirmek için de anneyi ortadan kaldýrmak gerekirdi.
Çýplaklýðý çaðdaþlýk sanan kadýn, büyük bir hýzla annelikten uzaklaþtý. Evlenmekten, evden, çocuktan kaçtý… Bu suretle toplum sevgiyi, þefkati, merhameti unutmaya baþladý. Anneler gerçekten anne olmadan, insanlar yaratýlýþ çizgilerini, yani normal olaný yakalayamazlar. Sevgisizleþmiþ Batý toplumlarý bu gerçeðin en önemli göstergesidir. Bu sebeple de, onlarýn Baðdat'ta bir damla petrol için, bin damla kan dökmeyi hoþ görmelerine hiç þaþýrmamak gerekir. Bu sebeple de, Baðdat'ýn, Baðdatlarýn kurtulmasý için, önce anne yüreklerinin kurtarýlmasý gerekir diyoruz.


Vehbi Vakkasoðlu