Anneannesinin sözleri yankýlandý kulaklarýnda:

— Oðlum, namaz hiç bu vakte býrakýlýr mý?

Anneannesinin yaþý yetmiþe dayanmýþtý, ama ezan okunduðu vakit yerinden sýçrar, yaþýndan beklenmeyecek bir hýzla abdestini alýr ve namazýný kýlardý.

Kendisi ise, nefsini bir türlü yenemiyordu. Hep ‘ne oluyorsa?’ namaz son dakikalara kalýyor, bu sebeple namazýný alelacele eda ediyordu. Bunu düþünerek kalktý yerinden, gözü saate kaydý. Yatsý ezanýnýn okunmasýna onbeþ dakika kalmýþtý. Baþýný her iki yöne piþmanlýkla sallayarak, “Yine geciktirdim namazý,” dedi kendi kendine....

Kývrak hareketlerle abdestini aldý ve daha elini yüzünü tam kurulamadan kendini odasýna attý. Mecburen, hýzlý hareketlerle namazýný edâ etti. Tesbihatýný yaparken anneannesini düþünmeden edemedi.... “Bu halimi görse, tatlý-sert kýzardý yine bana.” dedi. Çok seviyordu onu... Hele öyle bir namaz kýlýþý vardý ki, onu hep bir gökkuþaðý hayranlýðýyla seyrederdi. Namazda öyle bir mahviyeti vardý ki, hicâbýndan renkten renge girerdi.

O gün akþama kadar derse girmiþti. Müthiþ bir aðýrlýk vardý üzerinde... Duasýný yaparken, baþýný ellerinin arasýna alýp secdeye durdu. Namazdan sonra bir süre bu þekilde tefekkür etmeyi severdi. Gözleri kapanýr gibi oldu. “Ne kadar da yorulmuþum.” dedi. Daldý gitti öylece...

Kýyamet kopmuþtu. Mahþeri bir kalabalýk vardý. Her yön insanlarla doluydu. Kimi dona kalmýþ, hareketsiz bir þekilde etrafý izliyor; kimi saða sola koþturuyor, kimisi de diz çökmüþ, baþý ellerinin arasýnda bekliyordu.


Yüreði, yerinden fýrlayacak gibi atýyor, adeta kafesinden kurtulmaya çalýþýyor, soðuk soðuk terler döküyordu. Hayattayken kýyamet, sorgu sual ve mizan hakkýnda çok þey duymuþ ve ahiret hayatý adýna bu kavramlar kendisi için köþe taþý olmuþlardý. Ama mahþer meydanýndaki ürperti, korku ve bekleyiþin bu denli dehþet vereceðini düþünmemiþti.

Hesap ve sorgu devam ediyordu. Bu arada onun ismini de okudular. Hayretle bir saða, bir sola baktý. “Benim ismimi mi okudunuz?”, dedi, dudaklarý titreyerek....

Kalabalýk birden yarýlmýþ, bir yol oluþmuþtu önünde... Ýki kiþi kollarýna girdi. Mahþer meydanýnýn vazifelileri olduklarý belliydi. Kalabalýk arasýndan þaþkýn bakýþlarla yürüdü. Merkezi bir yere gelmiþlerdi. Melekler her iki yanýndan uzaklaþtýlar.

Baþý önündeydi. Bütün hayatý, bir film þeridi gibi geçiyordu gözlerinin önünden.... “Þükürler olsun.” dedi, kendi kendine ve devam etti; “Gözlerimi dünyaya açtým, hep hizmet eden insanlarý gördüm. Babam sohbetlerden sohbetlere koþturuyor, malýný Ýslâm yolunda harcýyordu. Annem eve gelen misafirleri aðýrlýyor, yemek sofralarýnýn biri kalkýp, bir yenisi kuruluyordu. Ben ise, hep bu yolda oldum. Ýnsanlara hizmete çalýþtým. Onlara Allah’ý anlattým. Namazýmý kýldým. Orucumu tuttum. Farz olan ne varsa yerine getirdim. Haramlardan kaçýndým.”

Kirpiklerinden aþaðýya gözyaþlarý dökülürken, “Rabbimi seviyorum, en azýndan sevdiðimi zannediyorum.” diyordu. Ama bir yandan da “O’nun için ne yapsam az, Cennet’i kazanmama yetmez.” diye düþünüyordu. Tek sýðýnaðý Allah’ýn rahmetiydi.

Hesap sürdükçe sürdü. Boncuk boncuk terliyor; sýrýlsýklam olmuþ, zangýr zangýr titriyordu. Gözleri terazinin ibresindeki neticeyi bekliyordu.

Sonunda hüküm verilecekti. Vazifeli melekler ellerinde bir kâðýt, mahþer meydanýndaki kalabalýða döndüler. Önce ismi okundu. Artýk ayaklarý tutmaz olmuþtu. Neredeyse yýðýlýp kalacaktý. Heyecandan gözlerini kapamýþ, okunacak hükme kulak kesilmiþti.

Mahþeri kalabalýktan bir uðultu yükseldi. Kulaklarý yanlýþ mý duyuyordu? Ýsmi Cehennemlikler listesindeydi. Dizlerinin üstüne yýðýldý. Hayretten donakalmýþtý.

“Olamaaaaz.” diye baðýrdý. Saða-sola koþturdu. Ýnanamýyordu. “Ben nasýl Cehennemlik olurum? Hayatým boyunca hizmet eden insanlarla birlikte oldum. Onlarla beraber koþturdum. Hep Rabbimi anlattým.” diyordu. Gözleri saðanak olmuþ, titrek vücudunu ýslatýyordu. Vazifeli iki melek kollarýndan tuttu. Ayaklarýný sürüyerek ve kalabalýðý yararak alevleri göklere yükselen Cehenneme doðru yürümeye baþladýlar. Çýrpýnýyordu. Medet yok muydu? Bir yardým eden çýkmayacak mýydý?

Dudaklarýndan kelimeler kýrýk dökük, yalvarmayla karýþýk döküldü.

“Hizmetlerim... Oruçlarým…Okuduðum Kur’ân‘lar... Namazým... Hiçbiri beni kurtarmayacak mý?” , diyordu...

Baðýra baðýra yalvarýyordu. Cehennem melekleri onu hiç dinlemediler, sürüklemeye devam ettiler. Alevlere çok yaklaþmýþlardý. Baþýný geriye çevirdi. Son çýrpýnýþlarýydý.

Resûlullah, “Evinin önünde akan bir ýrmak içinde günde beþ defa yýkanan bir insaný o ýrmak nasýl temizler, günde beþ vakit namazda insaný günahlardan öyle temizler.” buyuruyordu. “Oysa ki benim namazlarým da mý beni kurtarmayacak?” diye düþünüyordu.

“Namazlarým... Namazlarým... Namazlarým.” diye diye hýçkýrdý. Vazifeli melekler hiç durmadýlar. Yürümeye devam ettiler; Cehennem çukurunun baþýna geldiler. Alevlerin harareti yüzünü yakýyordu. Son bir defa dönüp geriye baktý, Artýk gözleri de kurumuþtu. Ümitleri sönmüþtü. Baþýný öne eðdi. Ýki büklüm oldu.

Kollarýný sýkan parmaklar çözüldü. Cehennem meleklerinden birisi onu itiverdi. Vücudunu birdenbire havada buldu. Alevlere doðru düþüyordu.

Tam bir iki metre düþmüþtü ki, bir el kolundan tuttu. Baþýný kaldýrdý. Yukarýya baktý. Uzun beyaz sakallý bir ihtiyar onu düþmekten kurtarmýþtý. Kendisini yukarýya çekti. Üstündeki baþýndaki tozu silkerek ihtiyarýn yüzüne baktý. “Siz de kimsiniz?” dedi.

Ýhtiyar gülümsedi:

“Ben senin namazlarýným.”

“Neden bu kadar geç kaldýnýz? Son anda yetiþtiniz. Neredeyse düþüyordum.” dedi... Ýhtiyar yüzünü gererek, tekrar güldü; baþýný salladý;

“Sen beni hep son anda yetiþtirirdin, hatýrladýn mý?..”

Secdeye kapandýðý yerden baþýný kaldýrdý. Kan-ter içinde kalmýþtý. Dýþarýdan gelen sese kulak kabarttý. Yatsý ezaný okunuyordu. Bir ok gibi yerinden fýrladý. Abdest almaya gidiyordu... :