Ölümsüz Aþk

Gözleri yine nemli, yine ýslak bakýþlar... Alýþmýþtý artýk bu mecburiyete, boyun eðdi. Henuz hayatýnýn baharýnda ama ölümle yüz yüzeydi. Babasý onu kurtarmak için elinden geleni yapýyordu. Ama onu ne babasýnýn çabalarý ne de kalbinin teklemesi deðil, kalbindeki sýzý ilgilendiriyordu. Kalbinin derinliklerindeki sýzý. Sevdiði aklýna geldi bir damla yaþ daha döküldü gözlerinden... Ayrýldýklarýndan beri tam beþ çile dolu yýl geçmiþti. Aslýnda sevgilerinin arasýna o kahrolasý para girmiþti. Hatýrlýyordu da sevdiði ona bir keresinde:
"Ben zengin deðilim sana þuan yaþadýðýn gibi bir hayat vaadedemem ama seni seven bir kalbim var. Sana sadece onu verebilirim." demiþti.

Zaten sevgiye muhtaç birisi baþka ne isteyebilirdi ki. Kendisini sevmesi yeterdi. O en çok Saçlarýnýn dökülmesine üzülüyordu. Çünkü sevdiði öpmüþ koklamýþtý saçlarýný. Her dökülen saç yüreðine bir hançer olup saplanýyordu. Þimdi tek isteði sevdiðinin son anlarýnda yanýnda olmasýydý. Ne olurdu onu bir kez daha görebilse, onu bir kez daha koklayabilse. Olmuyordu ne yapsa çaresiz ne yapsa eriþilmez olmuþtu arýk. Bu düþünceler arasýnda uykuya daldý.

Babasý heyecanlý bir þekilde kýzýnýn odasýna girdi. " Müjde kýzým,kalp bulundu " dediðinde kýzýnýn bir peri güzelliðinde, sevdiðinin özleminden ýslanmýþ yüzüne baktý ve çýktý odadan...

Nihayet kendine geldiðinde sanki baþka bir dünyadaydý. Kendini çok garip hissediyordu. Ýçinde acaip bir his vardý. Sanki bu dünya ona çok farklý gelmiþti. Aklýna yine sevdiði geldi. Kalbi eskisinden daha hýzlý atmaya baþladý. Kalbi deðiþmiþti ama sevdiðini eskisinden daha çok sever olmuþtu.

Bir gece ansýzýn uyandý uykusundan. Kalbi çok hýzlý atýyordu. Anlam veremedi ve tekrar uyumaya çalýþtý. Fakat hemen her gece ayný durumla karþýlaþýnca doktora gitti, durumunu anlattý. doktor "Bir aya kalmaz geçer" demiþti. Ama aradan aylar geçmesine raðmen durum aynýydý.

Birgün bahçeye çýktý. Çiçekleri seviyordu. Kýrmýzý güllerin yanýna gitti. Kalbi hýzlý hýzlý atmaya baþladý. En çok kýrmýzý gülleri severdi. Çünkü sevdiði ona benzediðini söylerdi hep. Bu sýrada bahçe kapýsý çaldý. Kapýyý açtý kimse yoktu. Tam kapýyý kapatacakken yere baktý bir mektup vardý mektubu yerden aldý ve mektubun kendisine geldiðini gördü. Fakat mektubu gönderen ismini yazmamýþtý. Mektubu açtý ve kalbi hýzlý hýzlý atmaya baþladý. Bu koku onun kokusuydu. Kendini zorlayarak eve girebildi. Birden bütün kaný çekilmiþti sanki vücudundan. Zarfýn içinden mektubu titreyen ellerle çýkardý ve okumaya baþladý :
" Sevdiðim, bugün sevdamýzýn altýncý yýlý. Seni hep sevdim. Seninle ayrýlmak zorunda kaldýðýmýzdan beri, bir kalbe iki sevginin sýðmayacaðýný bildiðimden ne birini sevdim ne de evlendim. Her günüm çile ve azapla geçti. Her gün sana þiirler yazdým, her gün þiirlerimi okudum ve her gün aðladým. Tam beþ yýl boyunca her gün yazdým, okudum, aðladým. Bir gün önüme bir fýrsat çýktý. Bu fýrsatý reddedip kendime daha fazla haksýzlýk edemezdim. Belki seni unuturum diye senden çok uzaklara gittim. Ama þimdi seni daha çok özlüyorum. Her gece yanýna geliyorum o masum yüzünü okþuyor yanaklarýna öpücükler konduruyorum, sen uyanýyorsun benim geldiðimi anladýðýný sanýyorum ama sen o tatlý uykuna geri dönüyorsun. Sevdiðim hep ben geldim senin yanýna artýk sen gel olur mu. Kýrmýzý güllerimize iyi bak. Ve artýk unutma içinde seni senden daha çok seven bir kalbin var. Ona iyi bak olur mu. Kýrmýzý güllere ve kalbimize iyi bak. Seni yanýma gelene kadar bekleyeceðim sevdiðim Hoþçakal..."