Ýnsan Olmak

Hayat belki de ancak yiyen, içen, uyuyan, dünyaya yeni nesiller getiren bir "beþer"den; iþe kendini tanýmakla baþlayýp, hakikatin peþine düþen ve varoluþ bilincine sahip bir "insan"a giden yolculuk kadardýr. Deðilse, neden insan yanýbaþýnda düþüp, aðlayan bir çocuðu kaldýrmadan geçemez? Neden þahit olduðu bir haksýzlýða kalbiyle olsun karþý çýkmadan duramaz?

Neden "adam aldýrma da geç git" diyemez, aldýrýr?







Çünkü her bir birey sadece canlýlýðýný sürdürecek melekelerle donanýp bu dünyaya doðmuþ deðildir. Eðer üzerini örtmez ise, içinde bulabileceði temiz bir vicdaný da vardýr. Kimbilir belki de bu, insana Allah'ýn ruhundan üflediðinden bir cüzdür. Umulur ki, taþtan daha da katý kesilmemiþ bir kalbe sahip herkes, gün gelir þu geçici hayatta esas olanýn -belki olmayý hakkýyla baþaramasa bile- "iyi ve erdemli olmak" olduðunu sezer.

Ýyi ve erdemli olmak ise yalnýzca yüzlerimizi doðu ve batý tarafýna çevirmemiz deðildir. Ýyi ve erdemli kiþinin vasýflarýndan bazýlarý malýný, sevgisine raðmen ve Allah rýzasý için akrabaya, yetimlere, yoksullara ve yolda, sokakta kalmýþlara, dilenenlere ve boyunduruk altýnda bulunanlara kurtulmalarý için veren, namazý dosdoðru kýlan, zekatý veren, ahitleþtiði zaman sözlerini yerine getiren, sýkýntýda ve hastalýkta sabredendir.

Fakirlik hâli bile o kimseleri Allah rýzasý için vermekten geri býraktýramaz. Sahi, kanaatkâr ve zengin bir gönlü þu dünyada hangi zindan hapseder de yardým etmekten alýkoyabilir? Hangi güç bir içten bakýþ, bir sýcak gülümseyiþle olsun, onu bir kardeþine destekten alýkoyabilir? Ýyi ve erdemli kiþiler samimiyetle ve durmaksýzýn bollukta ve darlýkta Allah rýzasý için sarfetmeye devam ederler. Belki de yardým ettiklerinin kendilerinden gayrýsý olmadýðýný sezmiþlerdir de, ondan artýk hiçbir maddi yoksunluk önlerine set çekemiyordur. Þu durum tecrübelerle anlaþýlacak insanî bir özellik olsa gerektir; misâl, kiþi kalbinde uyanan azýcýk bir tevazu duygusundan gider küçük bir saygý davranýþý sergiler de, sonra o ufacýk jesti, kalbine kat-be-kat artmýþ bir tevazu duygusu olup, geri döner. Ya da, insan içinde biraz merhamet hissi duyar, belki yaptýðý iþin tam bilincinde olur ya da olmaz, gider bir yetim çocuðun baþýný okþar da, bir de bakar ki o hissi kalbine dönüp, çaðlayan olmuþ. Belki de O'nun yolunda ve O'nun için sarfedenlerin Rabb'leri katýnda alacaðý mükafatlardan ilki ve en peþini kalbe artarak dönen merhamet ve cömertlik duygularýdýr. Onlar bilirler ki, bollukta ya da darlýkta Allah için sarfederken aslýnda el uzattýklarýnýn ilki, ne güzel ki, yine kendi yürekleridir.

Hem mülk de zaten O'nun deðil midir? Dünyada belki bir yolcunun bir aðaç altýnda gölgelenip de durduðundan fazla kalmayan bizler, ne oluyor da Allah yolunda harcamýyoruz? Halbuki göklerin ve yerin bütün mîrasý Allah'ýn deðil midir? Her þey, asýl sahibi olan Allah'a kalmayacak mýdýr?