Bahçede gül olmak vardý ya..
Zaten hatalýyým.
Bir nevi dikenli. ( dikenleri dilinde taþýdýðýmý biliyorum.)
Bu dikenleri heba etmemek, güle hasretmek ve dikenli de olsa bir gül olmak...
Seveni çok olmasýna raðmen gülün ömrü azdýr bilirim.
Bunlar zaten cezbetmiyor beni.
O, en güzel bahçede bir bahçývanýn gözdesi de olabilir;
papatyalarýn, krizantemlerin hatta maydanozlarýn arasýnda da gül olabilir.
Bu iþte!! Gül her yerde, her mekânda, her çaðda güldür. Deðerini hiçbir þey düþüremez.
Her zaman incelik, temizlik, güzellik, zerafet, letafet ve aþkýn sembolüdür.
Dostluða, sevdalara, vefalara adanmýþ güller...
Üç-beþ saatlik yaþamlarýnýn olmasý; onlarýn dünyaya en güzel kokularý yaymalarýný engellemiyor.
Kýsacýk hayatlarýnda çirkinlik adýna hiçbir þey taþýmazlar.
Ýncecik bellerinin üzerinde prenses edasýnýn verdiði nazeninlikle salýnýþlarý beni mest eyleyen manzaradýr.

Sarýþýn gül güneþe gülümser, pembe yanaklý gül rüzgârla dans eder,
ayyüzlü beyaz gül bulutlarla selamlaþýr,
utangaç yüzlü al gül âþýklarla sohbet eder, kuþlarla dertleþir.
Hem kendileri ile hem de yaratýlan her þeyle barýþýk yaþarlar.
Küsmeyi bilmezler.
Küsselerdi bana küserlerdi.
Onlarý çok sevip onlar gibi olamadýðým ve onlara baðlanýp onlardan ayrý kaldýðým için....
Her gece ve gündüz onlarý yâd eylediðim halde,
düþüncelerimi gülleþtiremediðim için!
Onlar her renk ve her cinste çiçekle barýþ içinde yaþamaktan onur duyarken,
ben aralarýnda fark gözetip kýrmýzý gülleri seçtiðim için.
Ama hayýr! Hâlâ gülümsemeye ve bana baharlarý vadetmeye devam ediyorlar.
Küsselerdi rüzgârlara küserlerdi.
Daha hayatlarýnýn baharýnda yapraklarýný alýp kimbilir hangi kuytu köþelere fýrlattýðý,
goncalarýnýn belini kýrdýðý için; hem de böceklerle oyun oynamadan, yýldýzlarla yarýný söyleþmeden...

Ama hayýr! Teþekkür bile ediyorlar rüzgâra,
köklerini her zaman kendilerinde býraktýðý için.
Korkaklýk, ürkeklik deðil bu.
Teslimiyet! Düzene, Yaradan&;ýn emrine teslimiyet.
Ne güneþe itirazlarý var, ne de fýrtýnaya.
Hatta kaba ellerin hoyratça kendilerini incitmelerine dahi itiraz etmiyorlar.
Acziyetlerinden deðil, faziletlerinden. Kendilerine verilen nimetleri herkesin,
her þeyin istifadesine sunabilme gayretlerinden, tevazularýndan. Hasýrlý gönüllere dokunan
kadife yapraklarýnýn oralarda ýtýr kokusu býrakabilme arzularýndan...
Benden daha gafil deðillerdir.
Sabahýn o lahuti zamanýnda; hor gördüðümüz o dikenleriyle beraber Yaradan;ý zikre baþlarlar.
Onlar O;nu(c.c) sever, O(c.c) onlarý ve O(c.c), onlarý herkese sevdirir.

Evet, gül olabilmek. Güneþle uyanýp, fýrtýnayý selamlayabilmek;
yýldýzlara göz kýrpýp, ayla sohbet edebilmek; yaðmurun,
topraðýn kokusu ile yoðrulabilmek; her yerde her zaman gül kalabilmek...
Kaktüslere gül kokusunu neþredip, kargalara dahi aþký öðretebilmek!..
********************************************************