Günlerden bir gün, evrenin bir noktasýnda, küçük bir týrtýl gözlerini
hayata açmýþ. Doðal içgüdüleri ile hemen beslenmeye baþlamýþ.
Ne bulursa yemiþ. Bir süre sonra, yeterince büyüdüðünde,
kendine güvenli bir yer bulup, bir koza örmeye baþlamýþ.
Bu kozanýn içinde geçirdiði uzunca bir sürenin sonunda da,
rengarenk kanatlý bir kelebek olup çýkmýþ.

Minik kelebek, uçabiliyor olmanýn da verdiði mutlulukla uçmaya
baþlamýþ. Daðlar tepeler aþmýþ, ormanýn her yerini dolaþmýþ.
Derken bir vadiye gelmiþ. Rengarenk çiçeklerin bulunduðu bir vadiye.
Etrafýna þaþkýn þaþkýn bakarken, vadinin öbür ucunda bir papatya
görmüþ. Bir anda afallamýþ. Ne düþüneceðini, ne yapacaðýný
bilememiþ. içinden "Ne muhteþem bir çiçek" diye geçirmiþ.
Ve vakit kaybetmeden yüzlerce renkli, hoþ kokulu çiçeðin
üzerinden geçip doðruca onun yanýnda almýþ soluðu.

"Merhaba" demiþ papatyaya, "sizi uzaktan gördüm ve yanýnýza
gelmek istedim.". Nazlý papatya þöyle bir bakmýþ konuðuna ve
"Merhaba" demiþ, "ben de yalnýzlýktan sýkýlmýþtým zaten."
Ve konuþmaya baþlamýþlar. Kelebek ona hayat hikayesini,
nerede dünyaya geldiðini, geçtiði ormaný, tepeleri anlatmýþ.

Papatya da ona kendinden bahsetmiþ. Birbirlerinden gerçekten
hoþlanmýþlar. Kelebek bütün zamanýný papatyayla geçirmiþ.
Gece olunca beraber yýldýzlarý ve ateþ böceklerinin danslarýný
seyretmiþler. Gündüz olunca kelebek, kanatlarýyla papatyayý
güneþin yakýcý ýþýnlarýndan korumuþ. Minik kelebek papatyayý çok
sevmiþ. O kadar çok sevmiþ ki, bir türlü onun yanýndan ayrýlamamýþ.
Papatyanýn da onu sevip sevmediðini merak ediyormuþ. Ama cesaret
edip de bunu papatyaya söyleyememiþ bir türlü. Onu kýrmaktan,
incitmekten, bu yüzden kaybetmekten korkmuþ. Papatya da
kelebeði çok sevmiþ ama o da bir türlü söyleyememiþ sevgisini.
Duygularýnýn karþýlýðýnýn olmayacaðýndan, bu yüzden kelebeði
kaybedeceðinden korkmuþ. Böylece iki sevgili yan yana
ama sevgilerini paylaþmadan sürekli sohbet etmiþler.

Böylece saatler saatleri kovalamýþ. Günler geçip de, kelebek
artýk zamaný kalmadýðýný, gücünün tükendiðini anlayýnca, papatyaya
dönmüþ ve; "Üzgünüm ama senden ayrýlmam gerekecek" demiþ.
Papatya buna bir anlam verememiþ. "Neden" demiþ. "Yoksa
benim yanýmda mutsuz musun?". "Hayýr" demiþ kelebek. "Bilakis,
sen benim hayatýma anlam kattýn. Fakat biz kelebeklerin ömrü
sadece üç gündür. Ve ben de ömrümü tamamladým. Artýk
kelebeklerin hiç ölmediði bir yere gitmeliyim."

Papatya bu duruma çok üzülmüþ ama yapacak bir þey yokmuþ zaten.
Kelebek artýk hiç gücünün kalmadýðýný, daha fazla tutunamayacaðýný
fark ettiðinde, son bir gayretle papatyaya "Sevi seviyorum"
diyebilmiþ ancak. Papatya donakalmýþ. Sadece "Bende..."
diyebilmiþ kelebeðin arkasýndan. Ardýndan da gözyaþlarýna boðulmuþ.

Ýçinden "Keþke onun da beni sevdiðini bilseydim.
Keþke onu sevdiðimi söyleyebilseydim." diye geçirmiþ.
Papatya, sevdiðinin onu sevdiðini bilmeden geçirdiði günlerin
acýsýna dayanamamýþ. Bir süre sonra yapraklarý önce solmuþ,
sonra da dökülmeye baþlamýþ.
Her düþen yaprakta papatya, "seviyormuþ" diye geçirmiþ içinden.

Ýþte o günden beri, bunu bilen aþýklar,
sevgililerine soramadýklarýný hep papatyalara sormuþ:
"Seviyor mu, sevmiyor mu?"...