Ben Hiç Çocuk Olmadým.. Çünkü Ben Filistin'de Doðdum...

Çocuðum ben..
Tek farkým diðerlerinden..
Filistinli olmak ya da Müslüman doðmak..
Doðar doðmaz bir sürü anlamadýðým kine hedef olmak..
Bana çocuk diyorlar..
Aslýnda anlamý nedir bilmiyorlar..
Bana da söylemiyorlar..
Anneme 'çocuk nedir'dedim..
'Dünyada senin yaþýtlarýna öyle diyorlar' dedi..
'Onlar ne yapar' dedim..
Anlatmaya baþladý annem..
Dünyada çocuk dedikleri yaþýtlarým varmýþ..
Onlar geceleri korkmadan uyurlarmýþ ..
Baskýn olmazmýþ gecenin bir vakti evlerine..
Kollarý kopmazmýþ atýlan bombalarla..
Dahasý onlar bombayý sadece savaþ filmlerinde izlermiþ ..
Bayramlarda yeni elbiseler giyer..
Babalarýyla hayvanat bahçesine giderlermiþ..
Üstelik birþey yapmazmýþ onlara hayvanlar..
Desene bize bunca eziyeti mübâh görenlerden daha insanlar..
Oyun oynarmýþ onlar..
Sapanlarý da varmýþ..
Ama sapanla taþ atmalarý gereken düþmalarý yokmuþ..
Geceleri masallarla uyurlarmýþ..
'Masal nedir'dedim anneme..
'Kötülerin sonunda kaybettiði güzel hikâyeler'dedi..
'Anne'dedim..
'Bizim masalýmýz da iyi bitecek mi? '
'Kötüler kaybedecek mi? '
Aðladý annem cevap vermedi..
Zaten bildim bileli gözleri hep nemliydi..
Yüreðine saplanýp kalan..
Daha ondördünde abimi öldüren..
Acýmasýz düþman mermisiydi..
Cevap vermedi annem..
Ne diyebilirdi ki ..
Öbür çocuklar anlamazmýþ büyükleri ..
Onlar belki anlamaz annemi..
Ama ben anlýyorum..
Zaten ben hiç çocuk olmadým ki..
Doðduðum gün baþýmýza yýkmýþlar evimizi,
Sonra sokakta da rahat býrakmamýþlar..
Önce yuvasýz sonra babamsýz býrakmýþlar bizi..
Onca þey aldýlar yýllardýr hayatýmdan..
Dünyanýn çocuk dediði arkadaþlarým..
Akýp gitti avuçlarýmdan..
Hâlâ uslanmadýlar..
Bilmiyorum ki ne yaptým onlara..
Beni doðduðumdan beri hep aðlattýlar..
Baþka insanlar da varmýþ dünyada..
Müslümanlarda varmýþ aralarýnda..
'Bize de yer veriyorlardýr dualarýnda' dedi annem..
Sonra takýldý aklýma,sormadan edemedim,
'Anne müslüman Allah'a Peygamberimize inanan mýdýr' dedim..
Evet deyince annem inanamadým!
Peygamberimiz 'bizden deðildir komþusu açken tok yatan'derdi..
Biz burada açken,
Neden müslümanlardan hiç ses gelmedi!..
Annem birþey demedi..
Biliyorum birþey söyleyemezdi..
Anlamam sanýyordu..
Çünkü o da beni çocuk görüyordu..
Oysa ben hiç çocuk olmamýþtým..
Ve çok iyi anlamýþtým..
Müslüman ya da inancý her neyse vicdan sahibi her insan..
Artýk umursamýyordu kendinden baþkasýný..
Kaldýramýyordu kendi derdinden kafasýný..
Umurunda deðildik kimsenin..
Anlýyordum !
Anlamak canýmý yakýyordu..
Aðlýyordum ..
On yaþýndaydým ama çocuk deðildim..
Belki birgün arkadaþým Ahmet gibi ..
Ben de düþman silahlarýyla can verirdim..
Sonra haber geçerdi dünyada televizyonlar..
Bir çocuk daha öldü diye yazardý yazarlar..
Unutulur giderdim bir haber sonra ..
Yoðundu ya dünyanýn sanal gündemi..
Kimse hatýrlamazdý ertesi gün..
Topraða düþen körpecik bedenimi..
Arþivlerde kalýrdý..
Üçüncü sayfadan verilen önemsiz ölüm haberim..
Baþlýkta anlatýlýrdý kýsacýk ömrüm uzun kederim..
Filistin'de on yaþýnda bir çocuk daha öldü..
Halbuki hayatýnýn baharýnda solmamasý gereken bir güldü..
Bir çocuk kurban daha düþtü topraða..
Ýnsanýn toprak doyurasý aç gözlülüðü uðruna..
Onlar çocuk derdi..
Ben çocuk nedir bilmedim..
Yaþamadan ölümü gördüm..
Onlar çocuk olarak öldüm sanýrlar..
Oysa doðar doðmaz büyüdüm bilmiyorlar..
Ben hiç çocuk olmadým..
Çünkü ben savaþýn ortasýnda..
Çünkü ben Filistin'de doðdum....

........