*´¯`·.¸.·´¯`·.((( RAVDA.net ))).·´¯`·.¸ | SeVGiYe aÇILaN KaPI - Cami ışıklarına bakan çocuk...Ahmet Altan

	Anasayfa Yap
	Favoriye Ekle
	İrtibat

Üye Girişi

Üye Ol

Home

F o r u m

E-Kart

Tavsiye Et

Sitede Arama


» Kapsamlı Arama

Google`de Ara

Tavsiye Linkler

Kuran Kursu Mezunları

Önemli Linkler

Statü / İstatistik

En Son Üyemiz:
Didem_

53683 Toplam Üyemiz var.

Online Üyeler:

Online: 1317 Misafir
Admin | Moderator | Vip | Üye

Giriş Vaktiniz: Pazar, 22. Aralık 2024 - 17:25

Browseriniz:

IP Adresiniz: Hostname:

Toplam Forum: 69 *** Toplam Konu: 30100 *** Toplam Mesaj: 148193

Beni hatırla

Forum Anasayfa » EDEBİYAT / MAKALE / ŞİİR » MAKALELER » Cami ışıklarına bakan çocuk...Ahmet Altan

önceki konu diğer konu

4 okunmamış mesaj mevcut (Acik)

Sayfa (1): (1)

Gönderen

Mesaj

	Yusuflu

Cami ışıklarına bakan çocuk...Ahmet Altan

428 Mesaj -

Cami ýþýklarýna bakan çocuk...

Çocukluktan gençliðe geçmeye çalýþtýðým dönemlerde yazarlýk hayalleriyle dolu olduðumu gören babam, ‘Yanaðýný cama yapýþtýrýp, evin çaprazýndaki caminin þerefesinde iftar zamanýný haber veren ýþýklarýn yanmasýný, ýþýklar yanar yanmaz bunu baðýrarak haber verdiðinde büyüklerin aferinini almak için heyecanla bekleyen bir çocuðu anlatabilir misin’ demiþti.
Yaklaþýk kýrk yýldan beri o çocuk aklýmdadýr.
Hálá o sahneyi ve o çocuðu en iyi biçimde nasýl anlatacaðýmý bulamadým.
Ama bu görüntü benim yazarlýk temrinlerimden biri oldu.
Babamýn kendi çocukluðunun anýlarýnýn arasýndan çýkartýp bana yazý ödevi olarak verdiði sahneye kendi çocukluðumun anýlarý da eklendi.
Evimizin hemen karþýsýndaki küçük cami.
Ramazan geceleri mahallenin çocuklarýyla birlikte gittiðimiz teravih namazlarý, camideki büyüklerin bize baþka zamanlarda pek de göstermedikleri bir þefkati göstermeleri, hálá çocuk aklýmla ezberlediðim biçimde söylediðim ‘allah umme salli ala’nýn muhteþem melodisiyle dalgalar gibi kabaran o tuhaf coþku, namaz çýkýþýnda hissettiðimiz o aðýrbaþlý memnuniyet...
Sahur vakti sýcak yataktan gözlerim yarý kapalý kalkýp sobasý yakýlmýþ salonda hazýrlanmýþ sofraya oturuþum, galiba sadece ramazanlarda yapýlan o yumurtaya bulanmýþ ekmek kýzartmalarý, demli çay, beni sevgiyle ve gururla baðrýna bastýðýný düþündüðüm büyük bir kalabalýðýn parçasý olmanýn güveni ve sonsuz bir huzur.
Allah’ý çok sevmiþtim.
Ondan benim anlamadýðým kelimelerle söz ediyorlardý ama o benim için, beni sevmesini istediðim temiz yüzlü yaþlý bir dedeydi, oruç tuttuðum zamanlarda bana gülümsediðini düþünürdüm.
Doðrusu ya ondan pek korkmazdým.
Ama beni sevmesini isterdim.
Ýlk kez okulda din hocasý cehennemi uzun uzadýya bütün korkunçluðuyla anlattýðýnda dehþete düþmüþtüm, benim teravih namazlarýnda, iftarlarda, sahurlarda hissettiklerimle hocanýn anlattýklarý hiç birbirine benzemiyordu.
O, beni çok korkutan, bana çok uzak, çok mesafeli, çok gazaplý, benim çocuk aklýmýn kavrayamayacaðý çok ürkütücü bir güçten bahsediyordu.
Biz dede-torun deðildik.
Beni sevmiyordu.
Kötü bir þey yaparsam beni ateþlerin içine atacak, beni yakacak, bana acýlar çektirecekti.
Ben ona hiç böyle þeyler yapmazdým ki, ben onun için hiç böyle cezalar düþünmezdim ki, ben onu seviyordum, o niye beni ateþlerin içine atmak istiyordu.
Çok korktuðumu, çok üzüldüðümü hatýrlýyorum.
Bir daha uzun yýllar camiye gitmedim.
Din hocasý benim çocukluk dünyamýn en huzurlu hayalini, o soðuk yatakhanelerde uyumadan önce dua edip kendisine gülümsediðim, herkes bana yaramazlýk yaptým diye kýzdýðýnda kendisine sýðýndýðým ‘yakýnýmý’ benden koparmýþtý.

Sonra büyüdüm.

Ýnanmanýn huzurundan aklýn huzursuzluðuna geçtim.

O çocukluk dönemimden sonra bir daha hiç dindar olmadým, oruç tutmadým, dua etmedim, namaz kýlmadým.

Lise yýllarýnda karþýmdakinin inançlarýna hiç aldýrmaz, herkesin korktuðu bir güçten korkmamanýn tuhaf lezzetiyle diðer çocuklarla kýyasýya tartýþýrdým, onlar Tanrý’nýn varlýðýný kanýtlamaya çalýþýrlardý ben yokluðunu.

Küçük bir çocukken inanmayý ne kadar sevdiysem, ilk gençliðimde de inanmamayý o kadar sevdim.

Baþkaldýrmanýn müthiþ cazibesine kapýlmýþtým.

Hayatýn zýpkýnlý acýlarýndan beni koruyacak bir güç yoktu artýk, her acý doðrudan tenime yapýþýyor, o acýlarý taþýmakta ilahi bir güç bana yardýmcý olmuyordu.

Yirmili yaþlarýmda Ankara’da bir iþçi kooperatifinde karýmla birlikte epeyce sýkýntýlar çekerek yaþarken komþularýmýz olan bir ‘inançlý insanlar’ grubuyla karþýlaþmýþtýk.

Gerçekten çok hoþ insanlardý, yumuþaktýlar, hoþgörülüydüler, benim gençlik saygýsýzlýklarýmý kibar bir sabýrla karþýlýyorlardý.

Aralarýndan bir tanesi eski bir kabadayýydý, iriyarý, güçlü kuvvetli bir adamdý, epey kavgaya karýþmýþ, günahýn her türlüsüne batýp çýkmýþtý, sonra ‘inancý’ bulmuþtu.

Beni sessizce dinler, ben sözümü bitirince ‘Ahmet, kardeþim’ diye baþlardý lafa, beni ‘doðru yola’ getirmek için uðraþýrdý.

Dini korkuyla deðil sevgiyle anlatýrdý.

Zor günlerdi, babam hapisteydi, kýz kardeþim hastaydý, karým hamileydi, beþ kuruþ para yoktu, bir yayýnevinin zemin katýnda düzeltmen olarak çalýþýyor, kazandýðým paranýn çoðunu kiraya veriyordum.

O sýrada hayatýmdaki en iyi þey o dindar insanlardý.

Dindarlarý sevdim.

Ýnançlarýný paylaþmadým ama onlara ve inançlarýna imrendim.

Bana çocukluðumu, teravih namazlarýný, sahurlarý, iftar sofralarýný, huzuru hatýrlatýyorlardý.

Öfkeli deðillerdi, çýkarcý deðillerdi, haramdan ölesiye korkuyorlardý, muhtaçlara yardým ediyorlardý, inançlarýyla böbürlenmiyorlar, dini bir gösteriþe döndürmüyorlardý.

Onlara saygý göstermeyi öðrendim.

Kendi inançsýzlýðýmla onlarý kýrmamaya özen gösterdim.

Zor günlerde bir ‘inançsýza’ baðýþladýklarý dostluðu hiç unutmadým.

Din hakkýnda düþünmeye baþladým, ‘din bir afyondur’ ezberinden ‘din nedir’ sorusuna geçtim, insanlarýn ve toplumlarýn hayatýnda dinin yerini merak ettim.

Gerçek bir dindarla, bir müminle, dini gösteriþli bir rozet gibi yakasýna takanlar arasýndaki farký gördüm.

Ýçinde bir vahþetle, bencillikle hatta kötülükle doðan ve ölüm gibi karanlýk bir yok oluþla varlýklarý sona eren insanlarýn geliþiminde, yaþama gücü buluþunda, ahlaký yaratýþýnda, vahþetini sýnýrlayýþýnda dinin çok önemli kültürel bir deðer olduðunu fark ettim.

Dindar olmadým, inançlý olmadým.

Hálá da deðilim.

Hiçbir zaman da olmayacaðým herhalde.

Ama din fikrini, gerçek dindarlarý seviyorum.

Tanrý’yla iliþkim ise anlatýlmasý çok zor çeliþkilerle dolu.

Varlýðýna inanmýyorum ama o varmýþ gibi hissetmekten hoþlanýyorum, annemin mezarýna gittiðimde dua etmiyorum ama annemi ‘ona’ emanet ediyorum.

Artýk ne ölümden ne de ölümden sonrasýndan korkuyorum ama öldükten sonra sevecen bir ýþýkla karþýlaþýp yaramazlýk yapmýþ küçük bir çocuk gibi ona sýðýnýp gülümseyeceðimi aklýmdan geçiriyorum.

Din hocasý cehennemi anlatana kadar süren kuvvetli bir inanca dayalý ‘iliþkim’ þimdi bir baþka biçimde sürüyor, onun adýna yeryüzünde cehennemi yaratanlarý, onun adýyla gösteriþ yapanlarý, onun adýna benim gibi ‘inançsýzlara’ öfkelenenleri, onun adýný sadece insanlarý korkutmak için kullananlarý ‘onunla’ arama sokmuyorum.

Tanrý’dan bir beklentim yok.

Ona duyduðum sevginin, eðer o varsa, bir beklentiden ya da bir korkudan kaynaklanmadýðýný o biliyor.

Günahkar olduðumu da, babasýnýn sevgisine sýðýnan biraz þýmarýk bir evlat gibi bu günahlarý iþlemeye devam edeceðimi de.

Din adýna dehþet salanlar ne derlerse desinler, baþkalarý için kötülük düþünmeyenleri onun affedeceðine inancým tam, benim tanrým her þeyden önce ‘baþkalarý için kötülük düþündün mü’ diye soracak bir tanrý.

Baþkalarý için kötülük düþünmezsem, onun varlýðýna inanmasam bile beni affedeceðini sanýyorum.

Affetmezse de gücenmeyeceðim.

Çocukluðumda tuttuðum oruçlarýn, oturduðum iftar sofralarýnýn huzurunu hiç unutmadým.

Bugün, bir tek kez öyle bir huzurla iftar yapabilmek isterdim.

O huzuru hissedenler, dilerim, o huzuru gereksiz öfkelerle bozmazlar.

Ben bir daha o huzuru bulamayacaðým.

Ama, ‘yanaðýný dýþarýnýn soðuðunu hissederek cama dayayýp, evin çaprazýndaki caminin ýþýklarýnýn yanmasýný bekleyen’ çocuðu anlatmayý hep deneyeceðim.

Sanýrým bunu hiçbir zaman tam da beceremeyeceðim.

Ahmet Altan

Gönderen: 11.02.2006 - 18:56

	senaneva

3 Mesaj

Her zaman ki gibi duygu yüklü bir Ahmet Altan yazýsý...Ama ibretle okunulmasý gereken bi makale..... telaşlı

paylaþým için teþekkürler....

Gönderen: 10.01.2008 - 10:40

	der_ya

875 Mesaj -

VALLA BU YAZININ DUYGU YUKUNU BILMEM ANCAK AHMET ALTAN ÇOK BUYUK BIR YUKUN ALTINDA DIYEBILIRIM...

Dindar olmadým, inançlý olmadým.

Hálá da deðilim.

Hiçbir zaman da olmayacaðým herhalde.

Ama din fikrini, gerçek dindarlarý seviyorum.

Tanrý’yla iliþkim ise anlatýlmasý çok zor çeliþkilerle dolu.

Varlýðýna inanmýyorum ama o varmýþ gibi hissetmekten hoþlanýyorum, annemin mezarýna gittiðimde dua etmiyorum ama annemi ‘ona’ emanet ediyorum.

BU PARAGRAFLARA BAKILDIGINDA DURUMUN VEHAMETI ACIKCA GORULUYOR... BILMEK FAKAT REDDETMEK...BILE BILE ATEÞ DEMEK... SEN ONA INANMADIGIN SURECE ONUN SANA GULUMSEYECEGINI HIÇ SANMIYORUM AHMET ALTAN...

ANCAK O ALLAH CC. O KADAR MERHAMETLIKI SENI BU DUSUNCELERINE RAGMEN HALA RIZIKLANDIRIYOR RAHMAN SIFATIYLA...VE HALA SURE VERIYOR TOVBE ETMEN ÝÇÝN... DILERIM BU YAZDIKLARININ BOÞLUGUNU ANLAR, VE EN KISA ZAMANDA HIDAYETE ERER VE O ÖZLEDIGIN IFTAR SOFRALARINA ONUMUZDEKI RAMAZAN ÝHLASLI BIR SEKILDE KAVUSURSUN...ELIMIZDEN GELEN SADECE DUA...AMA BIRAZDA SEN ISTEYECEKSIN...

Tanrý’dan bir beklentim yok.

BIR KERE BIZIMDE TANRIDAN BEKLENTIMIZ YOK.ANCAK ALLAH CC RABBIMIZDEN TEK SEY BEKLIYORUZ RIZAULLAH...ONADA SENIN GITTIGIN YOLDAN ULASILAMIYOR MALESF...VE HERSEY BU KADAR BASIT DEÐÝL.RABBIM HIDAYET VERSIN...SELAM VE DUA ÝLE..

Gönderen: 10.01.2008 - 10:54

	Maksat kelam olsun

1463 Mesaj -

Evet biligisizce Din kime nerde ne zaman anlatýlacaðýný bilmez insanlar ...insanlarda silinemez bir sürü yaralar açýyor insanlarda ..Ýþte basit bir örnek çocukkken zihnini tarumar etmiþ bir cehennem korkusu....O çocuklara cehennem deðilde cennet anlatýlsaydý acaba bu etki olurmuydu ne dersiniz...Hiç düþünmeyin olmazdý o körpe beyinler ...Hem ALLAH'ý tanýyacaklardý hem dini öðrenme hevesi yeþerecekti....Benden sizlere kýsa bir anektot küçükken teravihlere veya cammilere gittiðimizde bizleri camiinin dýþýna veya en arkaya atarlardý neden çocuk önden geçer gürültü yapr vs vs...Yahu neden çýkartýtsýnnýz al yanýna öðret al sevgi göster 18 yaþýnamý geldiðinde alacaksýn camiiye böhhhSen onu görürsen caminin avlusunda ben sana çay söylerim.....Hani bir söz vardýr ya "HER DOÐRU HER YERDE SÖYLENMEZ DÝYE" .

Ahmet altana gelince bana göre içindeki fýrtýnalar dinmek bilmiyor onun aclarýný duyurmak istercesine yazmýþ bunlarý...Ama dediði gibi huzursuzluk hat safaya ulaþmýþ durumda .....Ama bu güne kadar tamamda neden tövbeyi kabullenmez ki....Bana göre Rahmetli cem karaca kadar delikanlý bile olamýyorlar....

Selam ve dua ile..........

Gönderen: 10.01.2008 - 11:20

Maksat kelam olsun üyenin diger mesajlarini ara

Maksat kelam olsun üyeye özel mesaj gönder

Maksat kelam olsun üyeyi arkadas listeme ekle

Pozisyon - İmzalar göster

Sayfa (1): (1)

önceki konu diğer konu

Lütfen Seçiniz:

Şu an Yok üye ve 1317 Misafir online. En son üyemiz: Didem_
16977 üye ile 13.07.2024 - 11:50 tarihinde en fazla ziyaretçi online oldu.

[Admin | Moderator | Kıdemli Üye | Üye]

Doğum gününüzü tebrik eder, sıhhat ve afiyet dolu ömür dileriz:
hicran_50 (37), usri_yusraa (37), DÝYARBAKIR.. (33), ahmet_erdogan33.. (38), eryal (62), ((-AySeNuR-)) (29), Memet (43), berfo2004 (44), HÜKÜM (54), nerro_22 (34), engin03 (39), cenngiz (55), apo28 (41), KalbiGüzelKiz (41), ismail36 (38), hakikat_nuru (46), gencolhan (48), roket (39), yasarozdemir (44), harbi (55), yusuf_k9 (44), bhdr_84 (40), tugbali (37), orhan yurt (53), mehmet balaca (43), Mehmet Balaca (43), serkantokmak (49), rabiaaslan (39)

Son 24 saatin aktif konuları - Top Üyeler

Copyright © ((( RAVDA.net ))) * İrtibat * RAVDA Reklam Servisi * Tüm hakları saklıdır, izinsiz alıntı yapılamaz.
Sitemizde yayınlanan imzalı yazıların içeriğinden yazarları, forum ve yorumlardan ekleyen şahıslar sorumlu olup, kesinlikle sitemiz sorumlu değildir.

Sayfa 1.11730 saniyede açıldı

Reklamlardan
RAVDA sitesi
hiçbir şekilde
sorumlu değildir.