Ey yâr, susuþum sözümü esirgemekten deðil. Sana deðen sözleri çoktan yitirdim; dudaðým avare, dilim periþan.

Aklým ermiyor ki, sustuðumu bileyim. Kalbim ayýlmýyor ki sana hitap edeyim. Kelimelerin sýcaðý kaçmýþ, hece hece küllenmiþler; sükût lehçesinde aç susuz bir mülteciyim þimdi. Seni taþa benzettiler. Öyle dilsiz, öyle hayatsýz, öyle duygusuz diye. Deðirmende konuþan taþ deðil midir peki? Acýyý öðütüp ekmek eyleyen senin dönüþün deðil mi? Sen deðil misin kabrimi bekleyen sadýk yâr? Dillerin sustuðu yerde sen deðil miydin ýsrarla adýný söyleyen unutulanlarýn? Sen deðil misin nice dertlinin derdini hiç itirazsýz dinleyen?

Sahiden taþ mý kesildin? Oysa, sen sözlere efsûn baðýþlayan dudaksýn. Nefesi boþluðun hapsinden kurtarýrsýn. (Belki de her ses bir mahpusun kýrýlmýþ zincirlerinin þakýrtýsýdýr.) Sana deðdiði yerde dirilir sessizlik. Sana vuruldukça hece hece kanatlanýr suskunluk; þiirlerin ufkuna yükselir söz, öykülerin kuytularýnda giyinir. Sen, daðý delen Ferhat’sýn; söz ki daðý kar gibi eritir de Þirin yâri sýmsýcak kucaklar. Sen Aslý’ya Kerem’sin; ses ki çatlak dudaklardan sýzan kevserdir. Sen Kerem’in Aslý’sýn; söz ki tek bir hecesi bizi varlýðýn koynuna saklar; “Ol!”sözü hatýrýna yokluk varlýða yüz bulur.

Taþýn sözü yok mudur ey yâr? Taþ dediðin konuþur. Zamanýn dudaðýdýr. Çatlaklarýndan acýlar sýzar; kuytularýnda çocuk gülüþleri gibi neþeler saklar. Taþ dediðin susar. Zamanýn dilidir; bir bakýþýnda nice gürültüyü susturur; anlamsýz telaþlarý daðýtýr, hoyrat koþturmalarý durdurur. Kadîm zamanlar içinden sýzýp gelen bir kan gibidir taþ; nabzýmýzý doldurur.

Taþ zamanla eskimez mi? Sen zamansýn, ey yâr, gelir ve gidersin. Saatlerin kadranýnda uslu uslu gezinirsin amma saçlarýmý deðil sadece kemiklerimi daðýtýrsýn. Usulca sokulursun odama; “tik-tak”, sadece “tik-tak”, eþyalarýmý deðil sadece beni de benden çalarsýn; elbisemi deðil sadece tenimi de soyarsýn. sevdiðimle arama ayrýlýklar koyansýn. Sen çoðaldýkça ben azaldým; seni tükettim derken ben tükendim. Sen zamansýn, ey yâr, pek kýskançsýn.

Taþ kesilmiþsin ki sana vefasýz dediler. Tanýmazmýþsýn beni. Adýmý bile anmazmýþsýn. Güzellikten hiç anlamazmýþsýn. Mehtabý kucaklayan sen deðil misin her defasýnda? Günün ilk ýþýklarý sana koþmadý mý her sabah? Nice surlarda masum bebekleri bekleyen sendin. Nice sütunlarda fýsýltýlý dualara fýsýltýný ekleyen sensin. Köprülerde kemerlerde yâri yâre kavuþturan senin metanetin deðil mi? Çeþmelerden serin sulara yol veren senin serinliðin deðil mi? Dereler boyu sularýn elinden tutup þarkýlar söyleyen sen deðil misin?

Aslýnda kendi taþýný dikiyor deðil mi insan? Her gün bir önceki günde býrakýrýz bedenimizi. Her yeni günün sabahýnda eskimiþ bedenlerini yüklenir gibi insan. Sanki yakamýzda çocukluk fotoðrafýmýzý taþýr gibi yürürüz yeni zamanlara. Kendi cenazesini kaldýrýr gibidir insan. Baktýðýmýz her yüzün ardýnda eskimiþ yüzler saklýdýr. Þimdiki bedenimiz daha öncekilerin baþýný bekleyen konuþkan bir taþtýr. Ölmüþ yanlarýmýzý hatýrlatýr. Bir taþ gibi aðýrlaþýr gözlerimizin karasý. Var-yok arasý bir titreyiþe dönüþür nefesimiz. Ýki nefes ortasýnda dikilir taþýmýz. Taþtan taþa koþar bakýþýmýz. Hatýralarda saklý, solgun fotoðraflara nakýþlý yüzler üzerine uzanýr gölgesi.

Sen deðilsin; taþ benim ey yâr. Kendimi taþýmaya mecâlim yok. Kendime söyleyecek sözüm yok. Kabrimden kalbine taþýnýyorum ey yâr. Suskunluðum taþ olmaklýðýmdan. Sözsüzlüðüm sözümü taþa devrettiðim için.

Baðrýmda aðýr ve soðuk bir suskunluk... / Taþýdýðým sensin ey yâr. / Söze sýðdýramadýðým. / Ve hiç susturamadýðým. / Ne oldu kalbime? / Katýlaþtý, katýlaþtý. / Taþtan da katýlaþtý. / Aðlarsa, taþlar aðlar. / Ben aðlayamadým; sen aðla... / Taþ deðil misin ey yâr?

Senai Demirci