Bir araya gelmiþ olan erkeklerin hepsi de hanýmýndan þikayet ederek dertleþirler. Ancak bunlarý dinleyen Þam’ýn büyük alimi Ebu Müslim Havlani’de þikayet filan yoktur. Derler ki: - Veli gibi bir hanýma düþtün de sesin sedan çýkmýyor deðil mi? Omuzlarýný silkerek cevap verir:
- Bizimki veli filan deðil, kelimenin tam manasýyla delidir, deli!..

- Öyle ise derler, nasýl geçiniyorsun böyle deli biriyle? Cevap verir:

- Biz geçinmenin sýrrýný öðrendik de ondan... Büsbütün meraka düþerler.

- Deli gibi biriyle geçinmenin sýrrý nedir ki, derler. Þöyle izah eder Ebu Müslim geçinmenin sýrrýný. Der ki:

- Allahü Azimüþþan, Adem Aleyhisselam’ý topraktan yarattýðýnda bedenine önce aklý koydu. Akýllý bir adam oldu. Sonra öfkeyi yarattý, ona da Adem’in bedenine girmesini emretti. Öfke:

- Ben dedi Adem’in bedenine giremem. Çünkü orada akýl vardýr! Akýlla ikimiz bir yerde asla duramayýz!.. Buyurdu ki:

- Ey öfke! Sen Adem’in bedenine doðru yönel. Akýl senin geldiðini görünce hemen çýkýp gider, kendi yerini sana býrakýr. Böylece sen de akýlsýz kalan Adem’in bedeninde istediðin akýl dýþý iþleri icra edersin... Ebu Müslim burada der ki: - Ýþte biz hanýmla bu konuda anlaþtýk, dedik ki; mademki insana öfke gelince akýl çýkýp gidiyor, insan öfkeli anýnda akýlsýzýn biri oluyor, yani delinin ta kendisi haline geliyor. Öyle ise evde kim öfkelenirse sanki o an o delidir. Deliye karþý ise bir veli lazýmdýr. Ben öfkelenirsem hemen farkýna varacaksýn, sabýr gösterip ters cevap vermeyecek, veli rolüne gireceksin. Çünkü ben o an deli sayýldýðýmdan ‘deli adamdan her þey beklenir’ diyerek veli sabrýný göstereceksin. Öfkem gidip de aklým baþýma gelinceye kadar bir deliye bir veli rolünü sürdüreceksin...

- Ýþte der Ebu Müslim, aile hayatýmýzda biz hanýmla bu anlaþmayý uyguluyoruz... Ne zaman ben öfkelenirsem haným hemen karar veriyor; beye öfke geldi, akýl gitti. Akýlsýz insandan her türlü yanlýþ beklenebilir. Öyle ise bana düþen bir deliye bir veli rolüdür. Sabýr ve tahammülle akýl gelinceye kadar veli rolünde beklemektir. Ayný öfke hanýma gelirse bu defa da ben veli rolüne giriyor, onun öfkesi geçip de aklý baþýna gelinceye kadar ben veli rolünü sürdürüyorum...

Ebu Müslim bundan sonrasýný þöyle tamamlar: - Ýþte ey dostlar, siz de bir deliye bir veli rolüne girin, biriniz öfkelenince öteki veli rolünü tercih etsin, karþýlýk vermeyip öfkenin geçmesini beklesin.

Göreceksiniz ki tartýþma kýsa zamanda bitecek, taraflar birbirlerine sevgi, saygýyla dolacaktýr. Çünkü öfkelenen insan kendisine karþýlýk verilmeyip de sabýr gösterildiðini anladýðý andan itibaren içinde bir deðerlendirme yapar, bundan mutluluk duyarak sakinleþir...

Ebu Müslim; sakýn der, bir deliye bir veli rolü basit bir tedbir deyip de dudak büküp geçmeyin, sadece bir deneyin, yeter...

- Ne dersiniz, denesek mi bir deliye bir veli rolünü? Unutmamalý ki, delilikten zarar gelir; ama velilikten hiç zarar gelmez!..

Öyle ise elektrikli ortamlarda (bir deliye bir veli rolü hemen hatýrlanmalýdýr diye düþünüyorum. Bilmem siz ne dersiniz bu düþünceme?..