Biraz uzun ama cok hoþ býr hikaye

Ýhtiyar Adam Ve Yaþlý Karýsý

Ýhtiyar adam kerpiç damýn içinde gezinip durdu. Duvardaki eþinin resimlerine takýlýp kaldý gözleri bir süre, derin bir iç çekti

Hey gidi Ferhat Ali heyy! Hey gidi günler! Nerede o daldan dala atlayan gençlik yýllarý, tuttuðunu koparan, o mutlu baharlar, mutlu yazlar, nerede etrafýnda fýr dönenler? Þimdi þu evde tek baþýna, kimsiz, kimsesiz. Sesine ses veren yok. Ölsen kim duyar?
Aynaya baktý bir süre, avurtlarý çökmüþ, alnýnda derin çizgiler. Saçý, sakalý uzamýþ, yüzü kýrýþ kýrýþtý. Gözlerinde derin ve korkunç bir hüzün vardý.
Yaþadýðý mutlu günleri düþündü Ferhat Ali. Eþi Gülizar geldi gözlerinin önüne. Yüzünde acý bir ifade belirdi. Göz çukurlarýndan yanaklarýna doðru damla damla yaþlar süzüldü biribiri ardýna

Bir ömür bütün güzellikleri birlikte soluklamýþlardý, birlikte göðüs germiþlerdi zorluklara. Üzüldüklerinde beraber aðlamýþlardý, sevindiklerinde beraber gülmüþlerdi.
Çocuklarý olmamýþtý ama bütün dedikodu ve beraberliklerini bozmak isteyenlere inat daha çok perçinlemiþlerdi sevgilerini. Neler yaþamamýþlardý ki hayatta, bu yalan dünyada neler görmemiþlerdi ki.

Ayýrmaya kalktýklarýnda kimse onlarýn yüreðini yakan tertemiz sevdalarýný düþünmemiþti. Oysa onlarýn sevdalarý her þeyin üstünde, evlilikten de öteydi. Söz vermiþlerdi sevdalarýna, daha önemlisi biribirilerine.

Gülizarsýz hayat yoktu ihtiyar adam için, onsuz yaþayamazdý, bu Gülizar için de öyleydi. Sevgilerini içlerine gömüp biribirini býrakamazlardý. Aldýrýþ etmemiþti kimsenin sözüne ihtiyar adam, ayrýlmamýþtý Gülizarýndan. Çünkü yaþarsa onun için yaþayacaktý, sevdasý için yaþayacaktý. "Çocuðu olmuyorsa salt Gülizar mý suçluydu belki kabahat kendisindeydi de."

Her defasýnda Ýsraf ettikleri, kaybettikleri güzellikler karþýsýnda birbirilerinin gücüne inanarak, sarsýlmaz sevgilerinin saðlamlýðýna dayanarak üstesinden gelip sürdürmüþlerdi hayatýný.

En zor koþullarda bile sevgiyi, mutluluðu kazanma ve perçinleme yolunda hep ayný rüyayý görmüþlerdi, hep ayný sýzýlarý duymuþlardý yüreklerinde, ayný piþmanlýklarý yaþamýþlardý.
Bedenleriyle deðil, yürekleriyle ayný yolu yürümüþlerdi. Hiç ihanet etmemiþlerdi yüreklerine... Hiç ihanet etmemiþlerdi sevgilerine...

...
- Ýki ihtiyar yalnýz kalýnca tek bir þey söylemeden biribirine bakakaldýlar:
Yüreði kan aðlýyordu ihtiyar adamýn. Yaþlý kadýn gözleri açýk hiç kýpýrdamadan yataðýna büzülmüþ yatýyordu. Ýhtiyar adam bu ölümüne sevdiði kadýnýn yanýna uzandý. Yaþlý kadýn boynunu uzatýp yüzünü okþayan eline deðdirdi. Zavallý hayat arkadaþým benim artýk ikimizde de iþ kalmamýþ deyip derin bir iç geçirdi ihtiyar adam...

Ýhtiyar adam hayat arkadaþýný bekleyen büyük acýyý düþünüyordu... Þimdiden bu acýyý yüreðinin taa derinlerinde duyuyordu. Periþan durumuna, yaþlýlýðýna, çektiði acýya yanýyor, elinden bir þey gelmediði için de kahroluyordu. Ýlk kez yüreði bu kadar sancýyordu.... Ýlk kez bu kadar çaresiz hissediyordu kendini. Doktorlarýn bir kaç aylýk ömrü kalmýþ demelerine karþýn, inanmak istemiyordu bi-türlü bu sonuca. Ölüneceksede beraber öleceklerdi...

Dýþarda durmadan þimþekler çakýyordu, sessizliði bozan bu gürültüyü duymuyorlardý bile. Anýlarýna gömülmüþlerdi her ikisi de. Gözlerini alabildiðine uzanan karþý daðlara dikmiþlerdi. Sönmeye yüz tutmuþ anýlar uyanýyordu her ikisinin belleðinde, çok gerilerde kalmýþ mutluluk günleri canlanýyordu.

Dalgýnlýðý daðýlmýþtý yaþlý kadýnýn, ince bir hüzün soluk yanaðýndan bükülüp dudaðýnýn kývrýmýna iniyordu. Yüzünün inceliðini, solukluðunu okþadý, elmacýk kemiðindeki soluk çillerini öptü ihtiyar adam. Yaþlý kadýnýn gözlerinden iki damla yaþ süzüldü. Öyle yalnýz ve çaresiziz ki Ferhat Ali, bizden baþka kimse yok içimizde biliyor musun dedi yaþlý kadýn..

Ortalýk kararmýþtý. Günün, en bahtiyar insanlarýný bile az çok gamlandýran bir saatti. Yýllarca her þeyini paylaþtýðý ve kalbinden bir parça demek olan bir insaný ölüme terketmek kolay deðildi.

Bütün sorularý yanýtsýz býrakýyordu ihtiyar adam, aðzýný býçak açmýyordu. Zar zor elindeki bastona yaslanarak kalktý yerinden, iki bardak çay doldurup geri geldi . Yaþlý kadýn bir kaç adým ötede kýpýrtýsýz yatýyordu, eski bir yataðýn içinde kývrýlmýþ olarak küçücük bedeniyle...

Ýhtiyar adam geçmiþteki bütün bu güzelliklerin kýymetini ise Gülizarýn hasta düþtüðünde daha iyi fark etmiþti. O ulaþýlmaz temiz sevgileriydi ki; gönülleri arasýnda yýkýlmaz köprüler kurmuþ. Gözlerine fer, gönüllerine ve ruhlarýna aydýnlýk katmýþtý, kapýlar açmýþtý mutluluklarýna.

Hayat yolunda yalpaladýklarý, sarsýldýklarý olmamýþ mýydý? Olmuþtu. Çok defa uçurumun kenarýndan dönmüþlerdi ama bütün bu engeller ve zorluklar výz gelmiþti sevgilerinin gücüne.

Ama þimdi öylemiydi, zaman rüzgâr olmuþ, yaprak gibi savuracaktý onlarý. Güçleri yetmiyordu, her birini bir yana düþürecek, ayýracaktý biribirinden.

-Yaþlý kadýn her gün biraz daha hastalýðýn pençesinde kývranýyordu. Seven kalbi belliki artýk bu hastalýða daha fazla dayanamayacaktý. Kerpiç evinin o küçük odasýnda hergün biraz daha solmaktaydý. Gözü yaþlý, boynu bükük bir þekilde ölümü bekliyordu...

Gözlerini kapadý yaþlý kadýn, bu küçük odada yalnýz kaldýðýnda gözyaþý dökmekten býkmýþtý...
Yinede engel olamýyordu pýnar gibi çaðlayan gözyaþlarýna. Ýhtiyar adamý düþündü ne yapacaktý zavallý yapayalnýz bu dünyada, hastalanýnca kim bir sýcak çorba verecekti. Yaþlý kadýn kendi ölümünden çok kocasý evin deliðinde yapayalnýz ve kimsesiz kalacaðýna içi yanýyordu.

"Bu dað baþýnda yapayalnýz, kimsesiz yaþlý bir ihtiyar, tek baþýna nasýl yaþardý? Kim ekmeðini, aþýný piþirir." Bunu düþünmek bile içini burkuyordu.Yaþlý kadýn hep bunlarý düþünüyordu.
Kocasý evden çýktýðý zaman hep ayný þeyleri düþünüyor, anýlarý bir film þeridi gibi gözünün önünden geçiyordu...

Eskiden köy ne kadar kalabalýk, ne kadar canlýydý, yaz akþamlarý, harman günleri, hele güz aylarý düðün düðün üstüne olurdu. Kýþ aylarý her akþam bir yerde toplanýp köy yaþlýlarýnca hikayeler, masallar anlatýlýrdý. Þimdi köy ýpýssýz, bizim gibi bir kaç yaþlý kimsesizden baþka kimsecikler kalmadý. Kimileri büyük þehirlere, kimileri avrupalara gidip yerleþti. Buralarý terk edenler, bir gün geri dönüp gelirler mi bilmem?

-Ýhtiyar adam, usulca yaþlý kadýnýn baþýna dokunup bir öpücük kondurdu alnýna: Gülizar kadýným uyan ben geldim Deðirmende sýra beklemekten eve geç kalmýþtý.
Yaþlý kadýn, hafifçe silkinerek gözlerini açtý, yerinde doðrulmaya çalýþtý ama doðrulamadý.
Elinin tersiyle aðzýný kapayýp esneyerek: Ben de seni beklerken uyuya kalmýþým. Bu gün bana bir hal oldu. Durduðum yerde dalýp dalýp gidiyorum

Yaþlý kadýn, baþýný yastýða dayayýp, karþýsýnda ayakta duran ihtiyar adama dalgýn dalgýn gülümsüyordu. Eliyle yanýnda yer göstererek: Otursana canýmýn direði dedi.
Karýsýnýn biraz daha iyi olduðunu görünce Ýhtiyar adamýn yüzündeki yorgunluk, endiþe ve gerginlik geçti. Ama yaþlý kadýnýn yanaklarýnda aðýr bir hastalýðýn zehrinden yeni uyanmýþ insanlara mahsus bir solukluk dalgalanýyordu.

Ýhtiyar adam, belini tutarak bastonuna dayanýp oturdu yataðýn bir ucuna.
Yaþlý kadýnýn içine bir þeyler doðmuþtu sanki. Bu beraber son gecemiz belki. Belki de son gülüþümüz, son bakýþýmýz, son el ele tutuþumuz. Sýký tut ellerimi býrakma Ferhat Ali.Yýllar yýlý birlikte sevindiði, kahýr çektiði, kahýr çektirdiði eþinin sýkýca tuttu elini Ýhtiyar adam... Parmaklarýnýn arasýnda hafifce okþadý güçsüz ellerini.
Ne kadar acý çekip, ne kadar çabuk yaþlanýyoruz, ne kadar az yaþýyoruz deðil mi Ferhat Ali?.
Çekip giderken kime ve nereye býrakacaðýz anýlarýmýzý, sýðar mý bu daracýk yere diyordu.

Dalýp gitmiþti yine ihtiyar adam. Kar altýnda bir dað köyü gibiydi þimdi anýlarý, tavana asýlýp kalmýþtý gözleri. Gözlerini kapattý, duman duman hüzün çöktü üzerine.
Þimdi anlýyordu ki bir kurþun kalem, bir de silgi gerekliydi yazýp yazýp silmek için kanayan yerlerini, bu kýsacýk ömründe. Yýllarca yazdýðý þiirleri Gülizar özenlice saklamýþtý. Yine de arada sýrada bir þeyler karalamayý severdi.

Geç saatlerde yaþlý kadýnýn rengi sapsarý kesilmiþti. Göz kapaklarýný zar zor açýyordu, tekrar elini uzattarak bir þeyler söylemek istedi yaþlý kadýn ama söyleyemedi, dili aðýrlaþmýþtý... Dudaklarý titredi, gözleri doldu, içten bir bakýþ attý eþine. Salt acýydý bakýþlarý, konuþmak istedi konuþamadý.

O cývýl cývýl hep yaþama sevinci dolu, her þeye raðmen kendisini teselli etmeye çalýþan Gülizarý bumuydu. Aðlamamak için kendini zor tutuyordu ihtiyar adam. Eli ihtiyar adamýn elinde öylece uykuya dalmýþtý yaþlý kadýn.

Sabah bir telaþla uyandý ihtiyar adam, yaþlý kadýnýn nefesini dinledi. Yüreðinden bir þeyler koptu. O kocaman dev gibi adam küçük çocuklar gibi sarsýla sarsýla aðladý. Yorgun Örselenmiþ, ama içi Gülizarýn sevgisiyle dolu yüreði paramparçaydý þimdi

Vay benim kara yazgým vay!... Ne olacak þimdi benim halim! Bu daracýk yerde tek baþýma ne yaparým, kiminle bölüþürüm anýlarýmý... Kiminle bölüþürüm acýlarýmý... Býrakýp gitme beni. Vay benim baþýma... Vay ki, vayyy...

........
-Arada günler geçmiþ, dalýp gitmiþti harman yerinde ihtiyar adam. O arada bir sivrisineðin eline sokmasýyla kendine geldi. Düþüncelerinden sýyrýldý. Sýzlanmayý býrakýp iþe bakmalý gayrý, þimdi iþ zamaný...Çalýþmasam bu deðirmen dönmeyecek, hem hazýr para çabuk suyunu çeker. Zor günlerde elinin altýnda biraz para olmalý ki, Hasta olursan ilâç, kefen paran olsun hiç deðilse, ele güne karþý rezil olmayasýn. Deyip kendi kendine konuþtu.

Ýhtiyar adam derin bir yalnýzlýk duygusuna kapýldý. Taþlý yolda ayaklarýný sürükleyerek dað yoluna doðru yöneldi. Tasalý bir yürek ve karmakarýþýk düþüncelerle koca bir dünyada yapayalnýzdý artýk.

Sevmiþti Gülizarýný, hiç kimsenin anlayamayacaðý, sevemeyeceði , hiç düþünmeden uðruna canýný verebileceði kadar çok. Uykularýný paylaþmýþlardý geceler boyu, uykusuzluklarýný.

Askere gittiðinde hep Gülizarýný düþlemiþti, ýþýl ýþýl gözlerini nereye gitse, ne yapsa hep yanýnda taþýmýþtý. O dünyalara sýðmayacak aþklarýný küçücük yüreklerine sýðdýrmýþlardý. Hep bir gün kavuþacaðý günün hayaliyle avutmuþtu kendini. Ayrý geçen her gününü yaþanmamýþ sayardý.

Gökyüzü zifiri karanlýkken , zorlu bir dünyada bile onlar hep el ele sevdanýn, sevincin içineydi. Hep birlikte olmaktý temennileri, düþleri. Beraber yaþayýp beraber ölmekti.
Hep pembe düþlerle yaþamýþlardý, içinde sevginin, saygýnýn bolca olduðu, içinde sadece ikisinin bulunduðu, sakin, sade, gösteriþten uzak bir dünyalarý vardý.

Bu kýsacýk ömürlerinde en güzel geceleri,günleri en güzel sevinçleri paylaþmýþlardý.
Sevmeyi, özveriyi ondan öðrenmiþti ihtiyar adam. Yüzü gülerken, içinde mutlu olabileceðini öðretmiþti ona. Yaþamanýn onunla güzel olduðunu göstermiþti. Þimdi onsuz yaþamanýn ne kadar mutsuz ve anlamsýz olduðunu düþünüyordu ihtiyar adam.

Hep birlikte olmalýydýk biz diyordu öyle güzeldi hayat. Söz vermiþtik birbirimize , sözümüzü tutamayacaðýmýzý bile bile. Feleðe söz geçiremedik, her inlediðinde yüreðim hançerlendi benim. Çiçeðimdi o , incinirse boynu bükülür diye dokunmaya dahi kýyamazken, o amansýz hastalýk halden hale sokmuþtu onu.

Ýþte hayat nasýl onlarý bir araya getirdiyse, öylece ayýrmýþtý yollarýný. Günler günleri kovalamýþtý, aylar aylarý, yýllar yýllarý. Ve hasreti her gün biraz daha derinleþmiþti. Acýdýr, sonsuza dek koptuðunu anlamak; ama dayanmak gerek, ayaðýný topraða basmak gerek yine de diyordu ihtiyar adam...

Ýhtiyar adamýn gözleri yaþarmýþtý. Günün ýþýklarý sakalýnda takýlýp bir kaç damla gözyaþýný ýþýldatmýþtý. Ýhtiyar adam baþýný kaldýrýp güneþin doðuþuna baktý bir süre. Uzakta bir kuþ sürüsünün havalanýþýný gördü. Uçun diye geçirdi aklýndan, gidin dilediðiniz yere. .. Kanatlarýnýz yoruluncaya dek uçun!...

Can sýkýntýlarýný yüreðine doldurduðu acýlý günleri yaþýyordu ihtiyar adam. Akþam olurken simsiyah kederler çöküyordu üstüne. Ýçinde biriktirdiði mutlu yýllardan teselli arýyordu.

Sað eliyle yanaklarýný ýslatan yaþlarýný silip oturduðu yerden ayaða kalkarak bastonunun da yardýmýyla aðýr aksak yürümeye koyulmuþtu Her ne kadar aðlamamaya çalýþsa da, aðlamaktan kan çanaðýna dönmüþtü gözleri. Yüreðini paylaþtýðý, bir ömür beraber yaþadýðý Gülizarý yoktu artýk

Yürürken Gülizarý düþünüyordu hep ve ihtiyar adam zaman zaman, kendini o mutlu günlerde buluyor, içinde hiç bir acý ve ümitsizlik hissetmiyordu sanki...

Aðlýyor ve arkasýna bakmadan yürüyordu Evine mi? Köyüne mi? Hayýr...
Gidiyordu iþte gözyaþlarýný geride býrakarak.... Darmadaðýn olan yüreðini vurup sýrtýna gidiyordu. Ama nereye gittiðini ne kendisi ne bir baþkasý biliyordu...

Derin bir göðüs geçirdi; dönüp son kez evine baktý ve dönmemek üzere yürüdü Munzur’a doðru. ..
Ardýnda sevdiði kadýný ve binlerce hatýrasýný býrakarak

Rabbim cümlesine böyle mutlu bitmeyen sevgi saygý yüklü evlilikler versin inþAllah
Ben okuyunca çok duygulandým hey gidi eski sevgiler saygýlar nerdesiniz???