ilknurMerve kardeþim gözümden kaçmýþ inþAllah okursun iþte yazýnýn tamamý , Allaha emanet ol...

Saygýn Bir Karakter: Hanifti Hatice, hiç puta tapmadý. Cömertti Hatice, çünkü kendi ayaklarý üzerinde durabilen nadir kadýnlardandý. Kadýnýn ikinci sýnýf sayýldýðý, sözüne fazla da itibar edilmeyen bir toplumda, kendine saygý duyuracak ve sözünü dinletecek kadar da kiþilik ve vakar sahibiydi. Hatice; bize bir müminin nasýl olmasý gerektiðini daha Müslüman olmadan önceki dönemlerinde anlatýyordu ve biz görüyorduk ki böylesi þekillenen her kiþilik, bir gün Allah tarafýndan seçilir ve Ýslam ile þereflenir. Ýslam bize müdanasýz olmayý öðretir; birilerine yaslanmamayý, kendine yeter olmayý, þahsiyet sahibi olmayý, paylaþmayý bilmeyi, entelektüel olmayý ve yaþamýn sunduðu acý tatlý her olaydan dersler çýkararak olgunlaþmayý... Ýþte Hz. Hatice bu karakterde bir hanýmdý.
Sevgiliye Hazýrlanan Rafine Bir Eþ: O Resul’den çok önce gelmiþti dünyaya, bunun sebebini yalnýzca Allah bilir. Naçizane fikrimiz, Allah’ýn Hatice annemizi dünyaya Resul’den önce göndererek onu rafine etmesi, olgunlaþtýrmasý ve Resul’e layýk bir hale getirmesi için olabilir. Zira, bu mükemmel hanýmefendi eþini temsil etmeli, yeni dini en güzel þekilde algýlayýp onu teblið etmeli ve eþinin küfür karþýsýnda içinde kabaran tüm sýkýntýyý, zehir emen bir vakum gibi çekerek O’nu rahatlatan bir insan haline gelebilmeliydi. Bunun için de, hayatý daha önce tanýmasý gerekiyordu!..
Geleneðe Baþ Kaldýran Bir Haným: Hz. Hatice o kadar kendine güvenen ve ne yaptýðýný, ne istediðini bilen bir hanýmdý ki; Peygamber Efendimiz’i ilk gördüðü an, O’nun doðru kiþi olduðunu anlamýþ, kalbinde O’nu eþ olarak kendine seçmiþti. Oysa o güne kadar gelen tüm evlenme tekliflerini reddediyordu, iki eþi olmuþtu ve yaþý 40 civarýndaydý. Buna raðmen güzellik ve zarafetiyle aranýlan bir eþ adayý idi. Fakat O, buna raðmen tüm tekliflere sebepsiz bir þekilde ret cevabý veriyordu. Oysa Resul’ü gördüðü ilk anda Ýlahi bir hisle “iþte O” dedi. Kendinden 10-15 yaþ küçüktü, bekârdý; ama bunlar Hatice için önemli deðildi. Çünkü O, kararýný vermiþ, kalbinde sevgi pýnarlarý coþmuþ ve aradýðýný bulmuþtu artýk. Hemen hizmetçilerinden birini yollayýp evlenme teklifini iletmek istediðinde karþýsýnda kýnayan ve ayýplayan bir grup buldu. Bu nasýl olurdu?!.. Bir kadýn bir erkeðe, üstelik kendinden oldukça küçük yaþta bir erkeðe nasýl bunu teklif ederdi?!. Tüm Arabistan, bu dedikodu ile çalkalanýr ve rezil olurlardý. O’nun toplum içinde bir saygýnlýðý vardý, böyle bir teklif her þeyi alt üst edebilirdi. Bu yüzden O’nu kararýndan vazgeçirmeye çalýþtýlar, ama dudaklarýndan hepimize örnek olacak þu cümleden baþkasý çýkmadý: “KÝM NE DERSE DESÝN. BEN KARARIMI VERDÝM, KINAYICILARIN KINAMALARINDAN KORKMUYORUM”.

Ýþte bugün dahil, hepimizin kendimize mihenk taþý yapmamýz gereken tek bir cümle “kim ne derse desin” inandýðýmýz davalar uðruna, sevdiðimiz ve Allah rýzasý için olan her þey uðruna eðer bizde bir gün “kim ne derse desin” diyebiliyor ve her þeyi ardýmýzda býrakmayý baþarabiliyorsak, hem kiþilik manasýnda, hem de iman baðlamýnda olgunluða ermiþiz demektir. Özellikle bu dini yeni yaþamaya baþlayan, yeni örtünen, namaz kýlan kardeþlerimizde var olan “el alem ne der?” korkusu ve düþüncesi Hatice annemizin o muhteþem sözü ile anlamsýzlaþýyor.

Kocasýyla Aynîleþen Bir Zevce: O, Resulullah’ ý gördüðü anda sevgisinin hakkýný vermeye baþlamýþtý bile. Kervanlarýna ya da baþka bir deyiþle nakliye þirketine müdür olarak tayin ettiði Resul, iþ için yola çýktýðýnda, damda, bahçede O’nun gelmesini bekler ve “Eðer o þu anda sýcakta bunalýyorsa, ben serin evlerde oturamam, soðuk sular içemem” derdi. Bunu anlayabilmek için onun içinde yaþadýðý þartlarý iyi bilmesi gerekirdi. Hatice annemiz sevgisinin tesiri ile sýcaklýðýn 50 dereceleri geçtiði günlerde, gönlünü verdiði o insanýn çilesini daha iyi anlayabilmek için damýn baþýnda beklerdi.

O’nun bu anlayýþ mücadelesi daha sonra evliliklerinin diðer merhalelerinde farklý þekillerde kendini gösterecek, Hz. Hatice eþinin arkadaþý, sýrdaþý, yoldaþý, annesi, öðrencisi olacaktýr bu sayede...

En Mutlu Gelin: Eðer bir þeyin doðru olduðuna inanýyorsanýz ve o þeyi caný gönülden istiyorsanýz o size mutlaka nasip olur. Çünkü Allah vermeyeceði þeyi istetmez. Hz. Hatice Muhammed’i sevmiþti ve istiyordu. Bu sevgi yalnýzca bir hanýmýn bir erkeðe duyduðu hislerden baþka anlamlar içeriyordu. Kalbi onunla doluydu, gerekeni de yaptý tüm adet ve gelenekleri bir yana atýp ona talip oldu. Ve bu teklif kabul edildi. Ýþte dünyanýn en mutlu gelini olmuþtu. Onca Ýlahi terbiye ile yetiþmiþ bu hanýmefendi, þimdi layýk olduðu mevkii bulmuþ ve Âlemlerin Efendisine eþ olmuþtu...Ve þimdi sýra bunun, bu sevginin hakkýný vermeye gelmiþti.

Teslimiyet Anýtý Bir Eþ: Aslýnda planlý programlý hiçbir þey yoktu. Her þey, büyük bir tablodaki nakýþlar gibi en iyi þekilde iþleniyordu, ama tablonun genel resminden kimsenin haberi yoktu. O tabloyu Yaratan, orada kimin ne renk vereceðini, kimin hangi desende olacaðýný zaten belirlemiþti. Hz. Hatice annemiz ise o tablonun en müstesna renklerindendi. Yaklaþýk on iki yýl süren evlilikleri boyunca bir kez bile sesini yükseltmemiþ, bir kez bile muhalif fikirlerde bulunarak eþine eziyet etmemiþti. Katýlmadýðý düþünceleri olduðunda, bunu en uygun dille mantýklý bir þekilde eleþtirmiþ, fikirlerini açýk bir þekilde ama kýrmadan öne sürmüþtü. Daha sonraki dönemlerde Peygamberimizin diðer evliliklerinde, eþleri arasýnda belki onlarýn yaþlarýndan ve hayat tecrübesizliklerinden kaynaklanan cedelleþmelerinin, Hz Ömer’in bile kýzý Hafsa’ yý uyardýðý türde diklenmelerin hiçbiri Hz. Hatice ile olan evliliðinde gerçekleþmemiþti. Ne bir maddi istek, ne diklenme, ne de sert tavýrlar, serzeniþler. Hiçbiri olmamýþtý.

Aþkýyla Yücelen Bir Ýnsan:Birini severken yaptýðýmýz bir yanlýþ vardýr hep; O kiþiyi severiz, o kadar çok severiz ki kendimizi yok eder deðersiz hale getiririz. Bir zaman gelir ki, adeta o kiþinin kölesi haline geliriz. Bu da karþýdaki insanýn bizi kiþiliksiz ve deðersiz görmesine, bu sevginin bir þekilde istismar edilmesine dahi sebep olur. Hani Freud ‘un meþhur “insan insanýn kurdudur” sözü gibi yiyip bitiren bir hayat törpüsü haline gelir. Oysa kiþi sevdiðini severken, kendini unutmamalý o sevgi ile yeni anlamalar katmalýdýr kendine. Týpký Hz Hatice gibi. O sevgisinin altýnda hiç ezilemedi, ezmedi de, ne törpüledi karþýsýndakini ne de yapýþýp karþýdakinin hayat damarlarýný kuruttu. Freud un tersine “insan insanýn kurdudur”, ”Ýnsan insanýn cennetidir””mesajýný verdi bize, onararak eþinin yaralarýný.

Hýra’daki Gizli Bekçi: Eþi kýrk yaþýna gelip de, Mehmet Doðramacý kardeþimizin tabiriyle; “insan perhizine”, uzlete çekilmeye baþlayýnca O’na yemek taþýmaya baþladý. O sýralarda ortalama elli- elli beþ yaþlarýndaydý ve Mekke’ye gidenler bilir, çýkýlmasý yarým saat süren Hýra Daðý’na yemek götürmek maksadýyla çýkar, maðaranýn önüne yemek kaplarýný koyar daha sonra gidiyor gibi yapar ve koþup bir taþýn ardýna gizlenir, bazen iki bazen üç gün, aç susuz bir halde maðaranýn aðzýna doðru ona bir zarar gelmesin diye beklerdi. Onu himaye etmeyi kendine görev edinmiþti. Bir gün Cebrail gelip “EY MUHAMMED HATÝCE BURADA” dedi. Peygamberimiz “EVET BÝLÝYORUM” deyince Cebrail (a.s) “HAYIR O HEP BURADA HÝÇ GÝTMÝYOR KÝ” þeklinde cevap verdi. Belki eþinin yolunu beklerken dam üzerinde ya da bahçede O’na yaktýðý türküleri ve þiirleri Peygamberimiz hiç duymadý, ama bu bekleyiþi Allah O’na duyurdu.

Allah’ýn Selam Yolladýðý Kadýn: Bu harika içtenliðin karþýlýðý olarak O’na selam yolladý. Peygamberimiz gelip, “Cebrail (a.s)’ýn ve Allah’ýn sana selamý var” dediðinde bu muhteþem sevgi öðretmeni ayný zamanda zekâsýnýn ve konuþma kabiliyetinin doruðunda bir cevap verdi: “Cebrail’in selamýný alýyorum, ama Rabb’im zaten Selam’dýr, tüm selamlar zaten O’dur.” diyordu.

Kýskanýlan Ölü:Hz. Hatice annemizi bazen Resulullah’ ý dizlerinde teskin ederken, bazen gözyaþlarý içinde Ýslam davasý için mücadele ederken bazen bir anne bazen bir sýrdaþ olarak görüyoruz ve anlýyoruz ki, bir kadýn ya da erkek birbirlerine eþ olmanýn yaný sýra, ayný zamanda arkadaþ, sýrdaþ, öðretici, yoldaþ olduklarýnda o birliktelik anlam kazanýr ve o birliktelik o zaman vazgeçilmez olur. Ýþte Hatice annemiz bunu yaptýðý için onun öldüðü yýla Peygamberimiz HÜZÜN YILI demiþtir. Aralarýndaki bu sevgi o kadar büyüktür ki, eþi öldükten sonra dahi onun uzak akrabalarýna bile hürmet ve ikram etmiþ ve yeri geldiðinde hýrkasýný çýkarýp altlarýna sermiþtir. Daha sonraki dönemlerde evlendiði Hz. Aiþe annemiz Hz. Hatice’den ve Resul ile onlarýn aþklarýndan bahsederken þöyle der: “Bir gün Hatice’nin bir akrabasý geldi, içeri girmek için izin istediðinde onun sesini duyan Peygamber’in rengi birden deðiþti gözleri ýþýldadý ve þöyle dedi ‘Sesin Hatice’ye o kadar çok benziyor ki’ ve bunu söylerken onu bir daha görememenin verdiði hüzünle öyle mahzunlaþtý ki... Hz Hatice’ye olan sevgisini çok defa kýskandým. Ben bir ölüyü kýskandým” demiþtir. Oysa sonraki eþleri daha güzel, daha genç olmasýna raðmen, Hatice annemizi bu kadar özel yapan þey, gönle inen yolun bazý fiziksel özelliklerde deðil, yürekte ve kiþilikte olduðunu da bizlere öðretmiþtir.

Servetini Davasýna Adayan Bir Eþ: Altmýþ üç yaþýnda olmasýna raðmen Hatice annemiz Peygamberimize yedi –sekiz evlat vermiþtir. Bu da sevginin baþka bir tezahürüdür. Bahçede güneþin altýnda Ýslam’ýn güncelleþmeye baþladýðý ilk günlerde eþi dýþarýda iken oturan ve O’nu anlamaya çalýþan, bugünkü deðeriyle 450-500 milyarlýk bir nakliye þirketinin sahibi iken, tüm servetini henüz yüz elli kiþi bile olmayan Müslümanlara su ve yiyecek almak için gözünü kýrpmadan harcayan, ne olacaðý bilinmeyen bir mücadelenin içinde inancýný ve azmini hiç yitirmeden eþine destek veren bir hanýmefendi. O mücadele elini kolunu baðlayýp durmayan, tüm ters giden olaylara raðmen umudunu hiç kaybetmeyen adeta bir þarj makinesi gibi Peygamberimizin o çileli günlerinde, hüzünlendiði her anda yanýnda olup onu adeta þarj eden bu mükemmel hanýmefendiyi Resulullah daha sonraki zamanlarda tanýmlarken þöyle diyordu: “HATÝCE TÜM DERDÝMÝ VE HÜZNÜMÜ BÝR ANDA ALAN BÝR VAKUM GÝBÝYDÝ’’ diye özetliyordu bu derin sevdayý. Bu mükemmel sevgi öðretmeni bir gün þirketinin anahtarlarýný alýp eþinin önüne koyar ve þöyle der: “Artýk bunlar senin” Peygamberimizin cevabý ise þöyle olur: “Hayýr ben senin þirketinde sadece bir müdürüm, beni sýkýntý altýnda býrakma ne olur anahtarlarý geri al”. Bize burada evli bile olsa eþinin ticaretine, onun parasýna müdahale etmeyen özerk bir birliktelikte yatmaktadýr. Bunun üzerine Hz. Hatice’nin cevabý þöyle olur: “Ben seni tanýmadan önce belki bunca malýn bir anlamý vardý, ama seni ve Ýslam’ý tanýdýktan sonra dünya sadece hizmet için vardýr, þimdi bu parayý ve anahtarlarý al ve Müslümanlar için bu dava için harca” Her þeyin anahtarýný söküp Allah ve Resulü’nün önüne koymak, bu cesareti göstermek kimin harcý olabilir ki!..
Ýçine takýlýp kaldýðýmýz menfaatlerimizi, arzularýmýzý, emeðimizi hepsini toplayýp önüne koymak ve “Ýþte anahtarlar, artýk bunlar sadece Allah ve Resulü’nün emrindedir!” demek, hangi babayiðidin harcý ki?.. Bunu yapabilmek, inancýna aþkla baðlanmakla kabil olur. O da bize bunu öðretti zaten.

Dünyevi Deðerlere Prim Vermeyen Bir Haným:Ýçinde bulunduðu statüsü, o zamanýn en önemli mevkisi olan ve evlendikten sonrada Peygamber eþi olarak Ýslam toplumunda saygýn ve sevilen bir yere oturan bu hanýmefendi, hiçbir zaman dünyevi makam ve hýrslarýn esiri olmamýþtýr. Tevazu ve cömertliðini her mekânda göstermiþtir. Peygamberimizi ziyarete gelen Ebu Süfyan’ ýn hizmetçisine baldan þerbet yapan ve eliyle ikram eden, içeriye girmeye utanan hizmetçi ve cariyelere “Madem siz bahçede bekleyeceksiniz Resulullah’ ý, o halde ben de bahçede sizlerle birlikte otururum” diyerek hiçbir sýnýf ayrýmcýlýðýna gitmeyen kaç insan tanýyorsunuz? Günümüzde evinde temizliðe gelen gündelikçiye Ramazan ayýnda ya da lokantada bize hizmet eden garsona “Hadi önce sen aç orucunu, sonra ben açarým” diyen onu oturtup hizmet eden bir kardeþ var mýdýr acaba?... “Müslümaným” desek bile aþamadýðýmýz onca etiketin ve sosyal sýnýfýn altýnda bunu yapacak kiþi sayýsý üç beþtir belki de...

Fatýma’nýn Annesi: Zengin ve rahat bir hayatýn ardýndan öldüðü zaman dört yaþýndaki minicik kýzýna ufak bir çeyiz bile býrakamayacak kadar sýfýra inen bir maddi imkânsýzlýða “önemi yok, ben onu Allah’a emanet ediyorum” diyecek kadar tevekkül sahibi bir hanýmefendi. Acaba kýzlarýna çeyiz düzme derdine düþerek sandýklara milyarlarca liralýk bez parçalarýný dolduran, bunun yanýnda Ýslam’ý, Allah’ýn yasak ve emirlerini öðretmekten bîhaber þimdiki hanýmlarýmýza iyi bir ders vermiyor mu?

Çaðdaþ Haticeler Var mý? Bir eþi, bir Peygamberi, bir evladý, bir davayý nasýl seveceðimizi en güzel þekilde öðreten en güzel öðretmenlerden birini tanýdýk bu hafta þimdi var mý içinizden ‘’kim ne derse desin uðruna inandýðým bu Allah ve Resulü’nün aþký için tüm anahtarlarýmý ,tüm çýkarlarýmý alýp senin ve Resulü’nün önüne koyuyorum Ya rabbi!” diyecek, “Kim ne derse desin ben bu örtümü, namazýmý, inancýmý hepsine ve her þeye raðmen yaþayacaðým” diyecek ve yola çýkacak sevdalý Haticeler?!.