Aþk Mektebinin Piri Yunus



BÜYÜKLÜÐÜN BAÞIMI DÖNDÜRDÜ. BÜYÜKTÜN AMA TEVAZU SAHÝBÝYDÝN. ÜRKMEDÝM SENDEN, HEYBETÝN KORKUTMADI BENÝ. ÞEFKATÝN O KADAR DERÝNDÝ KÝ KENDÝMLE YÜZLEÞME CESARETÝNÝ BULDUM YANINDA. AÐLADIM, GÜLDÜM, KORKTUM, ÞAÞIRDIM... EN ÖNEMLÝSÝ DE SEVMENÝN VE SEVÝLMENÝN ÝKSÝRÝYLE KARÞILAÞTIM...


Asýrlardýr canlarýmýza aþkýn nefesini üfleyen pir!

Seni okudum bugün. Meðer sen ne kadar içimdeymiþsin.

Meðer sen yýllardýr içimi ýsýtan ilahilerdeki naðmelerinin arasýndan bana neler söylemiþsin neler...

Büyüklüðün baþýmý döndürdü. Büyüktün ama tevazu sahibiydin. Ürkmedim senden, heybetin korkutmadý beni.

Þefkatin o kadar derindi ki kendimle yüzleþme cesaretini buldum yanýnda. Aðladým, güldüm, korktum, þaþýrdým... En önemlisi de sevmenin ve sevilmenin iksiriyle karþýlaþtým...

Mýsralarýn gönül mektebi oldu benim için sen de bu mektebin müþfik gönül hocasý...Yetmiþ iki milleti bir bilmek, içimdeki kargaþanýn tedavisi için her þeyi birlemek, sadece bire yönelmek için yüzlerce soru sordum sana...Beynimi kemiren her soruya, içimdeki her çýðlýða zarafet ve sükûnetinle yüzlerce cevap verdin.

Su gibiydin...

Arýtan, yumuþatan, akan, aðlatan ...
Ýçim kana boyandý feyzinle... Yüreðim kan aðlayan bir bülbül oldu. Aþkým beni çöllere savurdu... Baþtan ayaða yâre oldu biçare gönlüm, avare bir hâlde yakarýþa geçtim ...

Gel bugün Hakka gönül vermiþ bir gönül hocasý olarak garip gönlümü þereflendir...

Gel bugün sevgisizlikten üþüyen yüreðimin kulaðýna sýcacýk sevgi sözleri fýsýlda ...

Gel ki seninle bugün güller gibi, bülbüller gibi, gizli gizli gönülden konuþayým...

Madem ki, geride býraktýðýn mirasýn adý sevgi gel bugün bu hâlden birlikte bahisler açalým...

Suya hasret çöl gibi, muhtacým tanýþ olmaya...
Çölün baðrýna akan yaðmur gibi muhtacým sevmeye sevilmeye, iþi kolay kýlmaya,

Benzim sarý gözlerim yaþ
Baðrým pare ciðerim taþ
Hâlden bilen dertli kardaþ
Gel gör beni aþk neyledi

Ölümsüzlüðün sýrrýný anlat bana ...

... Fâni olma düþüncesi deðil mi idrakin sýnýrlarýný zorlayan.

Yok olup gitmek, ya da kazanmayý beklerken kaybetmek deðil mi þakaklarýmý zonklatan...

Hakka vuslatýn çetinliði deðil mi özümü yoran, benzimi solduran...

Çöl parça parça yüreðiyle yaðmura hasret Gökyüzü yýrtýlan sinesiyle yaðmur ana Çöl ve yaðmur, ben ve sevdam gibi vuslata sevdalý
...
Sessiz, çaresiz...
Derviþ Yunus maþukuna,
Vuslat edince mest olur
Ben þiþeyi çaldým taþa
Namus u arý neylerem

Ey vuslatýn tadýyla mest olan pir !
Vuslat bana ne kadar uzak...
Taptuk sana,
Yunus Can, dikkatimi çekti de getirdiðin odunlarýn hiç birinde eðrilik yok. Neden böyle olduðunu söyler misin, diye sorduðunda,

Gönlümün Sultaný Hocam, dergâhýnýza eðri bir þey getirmekten hicap ederim, burasý öyle bir dergâhtýr ki buranýn eþiðinden geçen her þey dosdoðru olmalýdýr, diyerek cevap verme nezaketini nerden ve nasýl öðrendin?

Daðdaki odunlarý budarken nefsinin kolunu kanadýný :
Beni bir daðda buldular
Kolum kanadým kýrdýlar
Dolaba layýk gördüler
Onun için inilerim

diye diye inleyerek mi budadýn ?
Yoksa sen Hakka vuslatýn dersini dergâhta doldurduðun çileden mi aldýn?

Ondan mý asýrlardýr gönüllerde buhurdan gibi duman duman savruldun ?

Hakiki ilim mektepte medresede tahsil edilen ilim deðildir elbet. Mektepteki ilim ancak vasýta olurmuþ.

Hakiki ilim Hakkýn sýrlarýný keþfetmek gayesiyle gönül mektebinde tahsil edilen ilimmiþ. Onun resulü Muhammed (s.a.s)ýn ilminin derinliðine ermekmiþ. Yaratýcý sýrlarýný sadece has kullarýna nasip edermiþ. Hamlarýn hakikat aþkýndan nasibi yokmuþ öyle mi ?
Hamlýðým dað gibi sýrtýmda yük,
Günahým daðlardan büyük...

Bana piþman olmanýn, dönüp de teslim olmanýn yolunu öðret. Öðret ki gönül gözüm açýlsýn, nasibimin anahtarý elinde olan Hak dostu bana Bizim diyerek sahip çýksýn.
Ruhumu teslim etmeye az kaldý zira...
Zaman acýmasýzca abanýyor omuzlarýma. Hýzla yol alýyorum sonsuza doðru. Ýki yanýmdan yüzlerce sima, yüzlerce hadise geçiyor katar katar... Akan sular gibiyim...Baþýmý taþtan taþa vuruyorum sanki... Ömrüm akýp gidiyor avuçlarýmýn arasýndan.
Yularýndan boþanan çýlgýn bir at gibiyim. Yitenleri durdurmak da imkânsýz bu yolculukta, yitmemek için durmak da. Bu amansýz yolda yitirmemek için, yitip gitmemek için, eðriliðimi dosdoðru kýlmak için senden feyz talep ediyorum. Seni damla damla eriten, Hak denizine sürükleyen ilmine kadar muhtacým...
Dünyanýn kirinden arýnmak için ýrmaklar gibi aðlamanýn þartý nedir, rüzgâr olup delice esmenin þartý ne? Ecel benim için zehir mi olacak þerbet mi belli deðil...
Yanýp yanýp da duman duman tütmemeyi, çaðýl çaðýl çaðlayýp da sessiz sessiz gizlemeyi nasýl baþardýn ?

Kimseler garip olmasýn
Hasret odýna yanmasýn
Hocam kimseler duymasýn
Þöyle garip bencileyin

Dövene elsiz, sövene dilsiz olunur belki ama kýrana gönülsüz olmak ne mümkün. Mümkün mü, dosta sitem etmemek, dosttan gelen cefayý sineye çekmek, zehir zemberek sözleri þerbet diye içmek, baþa gelen her þeye razý olup rýza göstermek... Bu devirde kahrýn da hoþ, lütfun da hoþ” sýrrýna ermek, sükût etmek mümkün mü ?
Bu nasýl sükûnet Yunus, bu nasýl sevgi...
Adýný miskinlik koymuþsun ama, öfkeyi, kini, nefreti özündeki aþkýn ve heyecanýn potasýnda mum gibi eritmiþsin... Kimseye kin gütmemiþsin... O kadar erimiþsin o kadar eritmiþsin ki hakikat denizinde bir hiç olup yokluða ermiþsin.

Ben gelmedim dava için
Benim iþim sevgi için
Dostun evi gönüllerdir
Gönüller yapmaya geldim
Davayý, kavgayý kargaþayý yok etmiþsin. Allah ve Resulünden (s.a.s.) aldýðýn mirasla Yaratýlaný Yaratandan ötürü sevme düsturunu gönüllere nakýþ nakýþ dokumuþsun .
Adýn gizlenmiþ dillerde ama sevgin zamana ve ölümün yok eden soðuk yüzüne meydan okumuþ. Þefkatinle sinelerde taht kurmuþsun. Mezarýn dostun evi olan gönüller olmuþ. Hayatýn diðer adýný sevgi koymuþsun...

Sevdiðimi söylemezsem
Sevmek derdi beni boðar

diyerek sevdiðini itiraf etmekten korkmamýþsýn. Yedi iklimi tatlandýran þeker-þerbet dilinle, ballar balýný bulan tatlý hâlinle gönülden gönüle köprüler kurmuþsun.
Aþk mektebinin piri Yunus !
Aþk gelicek, cümle noksanlýklar tamam olur diyerek aþkýn manasýný ne güzel ifade etmiþsin.
Aþksýzlýk ve tembellik girdabýnda tükendiðim, dosdoðru olmaktan uzak düþtüðüm þu zamanda heyecansýzlýk derdime sevginle þifa sun ! Çaðlarý delen dipdiri nefesinle içime aþk ve þevk üfle..Bizi de Yaratandan ötürü sevenlerin listesine girmemiz için duana ekle. Ekle ki sevgimiz sencileyin yediveren gülleri gibi haþre dek çiçeðe dursun.
Sevdamýz asýrlar boyunca yedi iklimi hoþ görerek Yunusça muhabbet naralarý savursun vesselam...


Nurgül ÖZCAN

* Fatih Üniversitesi, Türk Dili ve Edebiyetý Bölümü, Öðretim Görevlisi