Nebiler Serveri (sav), caný sýkýldýðý veya biraz rahatsýz olduklarý zaman Hz. Bilâl'e (ra) hitaben "Erihnâ yâ Bilâl Bilâl! Hele bir içimizi ferahlandýr!" buyururlardý.

Bunun manasýný bilen Hz. Bilâl de hemen kalkýp ezan okur ve hep birlikte namaza dururlardý. Zirar mü'min, namazda bir baþka inþiraha erer. Hz. Ömer'de (ra), týpký rehberi Allah Rasulü (sav) gibi namaza aþýk ve hayran bir insan idi. O kadar ki, o, namaz kýlarken kendini tutamayýp sesi arka saflardan iþitilecek þekilde aðlar ve kendinden geçerdi. Çoðu zaman o, bir ayet okuduðunda boðazý týkanýr, ayetin devamýný getiremez, bazen bayýlýp yere düþünceye kadar aðlar sonra da evine kapanýrdý da, insanlar onu hasta zannedip ziyaret ederlerdi.

Hz. Ömer (ra), oðlu Abdullah'ýn (ra) Hz. Aiþe'den getireceði haberi endiþe içinde beklerken aðlar ve kendinden geçer. Ýbn-i Abbas ise onu þu mealdeki sözlerle teselli etmeye çalýþýr: "Ey Allah'ýn peygamberinin halifesi! Seni cennetle müjdeleyebilirim; zira sen, Allah Resûlü'nü (sav) idrak edip Müslüman oldun. Resûlullah (sav), bir keresinde sað ve soluna seninle Ebu Bekir'i (ra) alýp ellerinizden tutarak, "Biz kýyamet günü bu þekilde diriltileceðiz." Baþka bir keresinde ise, "Her Nebinin sema ve arz ehlinden ikiþer veziri vardýr. Benim de gökte iki, yerde de iki vezirim var. Gökteki vezirlerim Cebrail ve Mikail; yerdeki vezirlerim de Ebu Bekir ve Ömer'dir" buyurmuþlardý ve Rasul-i Ekrem'in size teveccühleri bu istikamette idi.

Ayrýca Allah Resûlü'nün (sav) yaný sýra ilk halife Ebu Bekir de senden memnundu ve kendisinden sonra hilafete sizi tavsiye etmiþti. Ona: "Ömer gibi sert ve þiddetli bir adamý tavsiye ediyorsun. Allah'ýn huzuruna gittiðin zaman Allah sana sorarsa ne diyeceksin?" diyenlere de O "Siz beni Allah ile mi korkutmak istiyorsunuz! Rabbime kavuþtuðumda bana soracak olursa, ben de "Ya Rabbi!

O ümmet içinde onlarýn en hayýrlýsýný seçip halife býraktým" diyeceðim." þeklinde cevap vermiþti.

Allah sana bir çok þehirler kurdurdu. Seni vesile kýlarak nifaký ortadan kaldýrdý. Yine senin vasýtanla Müslümanlara çok þey lütfetti. Resûlullah'a (sav) uzun zaman arkadaþlýk ettin. Halife oldun, taviz vermedin, vazifeni de hakkýyla yaptýn.. ve þimdi de yaralandýn O'na þehit olarak gidiyorsun. Sen, Ebu Bekir gibi olmasa bile kendi kametince "sýddîk"dýn, Sen, "Fâruk" olmayý tam manasýyla yaþadýn ve yeryüzünde adaleti ikame ettin "Adalet mülkün temelidir" diyerek onu adeta sinelere perçinledin.. cihan, adaleti senden öðrendi... Senin için sadece bir þehitlik kalmýþtý; Allah'ýn huzuruna giderken kazanmadýðýn hiçbir þey kalmasýn diye sen sineni þehitliðe de açtýn.

Ýbn-i Abbas (ra) bu mealdeki sözlerini bitirdiðinde Hz. Ömer'in (ra) birden gözleri parýldadý ve Ýbn-i Abbas'a yanýna oturmasýný söyleyerek ondan biraz önce sarfettiði sözleri tekrar etmesini istedi. Ýbn-i Abbas sözlerini tekrar edince de, Koca Halife (ra) ona: "Mahþerde Allah huzurunda da böyle þehadet eder misin?" diye sordu. Ýbn-i Abbas "Evet" deyince de artýk dünyalar onun olmuþ gibi seviniyordu. Hz. Ömer'deki muhasebe duygusunun derinliðine ve kendini kontroldeki inceliðe bakýn ki, daha dünyada iken cennetle müjdelenmiþ olmasýna raðmen, yaptýðý þeylere deðil; Peygamber'in amcasýnýn oðlunun þehadetine deðer vermektedir.

Hz. Misver'in naklettiði bir baþka rivayette, Hz. Ömer (ra) yaralandýðý zaman: "Vallahi yeryüzü dolusu altýným olsa idi, ötede Allah'ýn azabýndan kurtulmak için hepsini fidye olarak verirdim." der.