Bak mü'mine nasýl da zorluklarla savaþýyor, týpký bir kardelen çiçeði gibi; ölümden, soðuktan, yokluktan bir çiçek misali hem zarif, hem dimdik.
Her yerde karlar var. Kardelenlerse küme küme sokulmuþ birbirine, hiçbir etkinin kendini eðip bükmesine izin vermemeye çalýþýyorlar.
Soðuk rüzgarlar esiyor, kardelenlerin belki de en tatlý rüyalarýný bölüp geçiyor.
Kardelenler, bu sessiz ölümle nasýl savaþýyor?
Ýnsanlar, bunca acýya nasýl katlanýyor?
Ýnanç!.. Baharýn bir gün geleceðine dâir duyulan çok güçlü bir inançlarý var.
Yaþayabilecekleri, açabilecekleri baharý bekliyorlar.
O bahar ki; bu dünyanýn yüzünde rastlanmamýþ hiçbir zaman. Kardelenler kýþýn açtýklarýnda o baharý beklerler. Onlar bu dünyanýn hayal baharýný hiçbir zaman özlemezler.
Onlarýn özlemini çektikleri bahar; solduklarý zaman gidecekleri yerin baharýdýr.
Gerçeði bilen insan, bu dünyadaki güzelliði özlemez onun özleyeceði güzellik kendine vaad edilendir.
Kimi çiçekler korkudan çýkamaz topraðýn yüzüne, bu kýsmen, bile bile mü'min olmayanýn haline benzer. Hiçbir þey yapmadan ömür tüketir kara topraðýn dibinde.
Kimi çiçekler zorlamayla çýkarlar yüzeye, en ufak rüzgarda salýnýr, sürüklenir oradan oraya… Çünkü kökleri saðlam deðildir. Bu, inancý az olan zorlamayla inanan kimseyi hatýrlatýr. Onlarýn cenneti sallantýdadýr.
Kimisi de kýþýn geleceðini, karlarýn kendisini donduracaðýný, baharýn solduracaðýný bile bile çýkar yüzeye. Toplanýr bir olur kardeþleriyle. Kök salar en dibe. Ýþte bu kardelen, gerçek mü'minin simasýna benzer. Zarifliði ezilse de topuklarýn altýnda, solsa da, rengi atsa da söküp atamazsýnýz onu inancýn hasýndan.
Daha da zorlarsanýz inancýný deðil, canýný alýrsýnýz.
Âlemleri yaratan Rabbim, kýþýn bile güneþ doðdurur onlarýn üstüne, sýrdaþ eder kalbi ayný olanlarý ve gözetir onlarý.

Yeter ki; rüzgara, kýþa, zorluklara eðilmeyen o en güzel kardelen, O'nun önünde secde etsin. Ýmanýyla titresin. Bu en büyük armaðan deðil midir?
Kýþ güneþinden bile öte deðil midir?
Bilmez mi?
O kardelenin Rabbi istese, eritir karlarý, uçurur baþýnda binbir renkli kuþlarý, estirir serin rüzgarlarý… Ama kardelen, bir imtihan dünyasýnda açtý gözlerini, unutmadý, kime ibadet etmeye geldiðini.
Ayný zamanda kýskanmamalý yýldýzlarý, bilmeli onlar da kendisi gibi Allâh'ýn yarattýðý bir beyaz çiçektir gökte açan. Göklerin topraklarýna köklerini salan.
Unutmamalý, hatýrýndan hiç çýkarmamalý. O karlarý öpüp koysa baþýna yeridir. Yoksa Rabb'ine nasýl varacaktý?
Kapýlmamalý, karlarda kaybolmamalý, özünü hele hiç unutmamalý.
Ben bir kardelenim, olsa olsa sarý, basit bir çiçek; ama O'nu zikrettikçe rengim nûrânî parýldayacak, köklerim dünyayý saracak ve ben basit bir kardelen olmayacaðým en sâdýk kul, en üstün vasýflý çiçek olacaðým. Zamaný geldi mi, topraðýmý býrakacak O'na doðru yola çýkacaðým.

Rabbimiz, herkese böyle inançlý bir kardelen olmayý nasib etsin…
Âmin.