Sevgiyi baþkalarýndan bekleyen bir insanýn duygularýný anlatýyordu bu dizeler..

Her sevginin baþlangýcý, insan yaþamýnda güneþin doðduðu andýr elbette. Oysa, çaba harcamadan, birilerinin kendisini sevmesini bekleyenler baþarýlý olamazlar hiçbir zaman... Ne sazý konuþtururlar, ne neyi üflerler, ne de þiire varýr dilleri...

Ýnsanin bir ömür boyu peþinden koþtuðu sevmek nedir peki? Yüreðin bir baþkasý için çarpmasý mý? Suyun yüzünde, yapraklarýný aðýr aðýr açan bir nilüfer mi yoksa? Göç mevsimi, yaralý eþini kanatlarýyla örterek ölümü bekleyen yaban kazlarýnýn vefasý mý? Ya da kayayý delen tomurcuðun direnci mi sevmek? Kan ve gözyaþýndan oluþmuþ bir dünyanýn ortasýnda bile, insaný insanla kucaklaþtýran duygu mu?

Ya sevilmek? Bir baþkasýnýn bakýþlarýndan biricik olduðunu anlamak mý sevilmek? Yürürken baþý biraz daha dik, dudak kývrýmlarýný uçarý, adýmlarý hafif kýlan, sevilmek mi yoksa? Sesin, sýcacýk bir hoþgörüye bürünmesi, bütün canlýlara yönelik sevecenlik, artan coþku, sevilmekten mi hep?

Ya nedir sevmemek? Küçük hesaplarla ölçüp biçmek midir karþýdakini? Hoyrat bir rüzgârýn, özenle dizilmiþ saksýlarý devirmesi mi? Dalganýn saldýrmasý mý, adý özlem olan bir kayýða? Koparýp bir çiçeði yakaya takmak mý yoksa? Kekliði kafese kapatmak mý, siyah örtüler altýnda ürkek doðasýz býrakýp, avlarda tuzak olarak kullanmak mý sevmemek? Canlýyý soyuna nankör kýlmak, sonra insanlýk dersi vermek mi yoksa? Bir yudum su uzatmaktan üþenmek mi sevmemek? Gülümsemekten kaçýnmak, okþamanýn ince kýyýlarýna inmemek mi asla?

Sevilmemek nasýl bir duygu peki? Yavru kedileri boðmak mý oyun diye? Kalýn topuklu çizmelerle ezmek mi baþaklarý ya da çocuklarý? Nedir hiç sevilmemek? Bir çölün ortasýnda durmadan susamak mý? Kapýlarý dinlemek mi binbir korkuyla? Para biriktirmek mi aç karnýna? Ökseler, pusatlar yapmak dallarý ok gibi sivriltmek mi? Yaz günleri ateþler yakmak mý kocaman bir þehrin ortasýnda? Ölümü izlemek mi keyifle? Nedir sevilmemek? Ne kadar yabancýlaþtýrýr insaný insana?

Havada uçuþan bir sözcük müdür sevgi? Sezilir mi, tutulur mu, görülür mü? Nasýl bilinir varlýðý? Yalnýzca yokluðunda mý anlaþýlýr tadý?

Önce kendini tanýmakla baþlar sevgi. Kendini onarmakla baþlar... Ýnsanýn, insan olma bilincini, aklýyla, yüreðiyle duymasýyla baþlar... Doðanýn ve yaþamýn bir parçasý olduðunu anlamasýyla... Yaþam benim için var. Su benim temizliðim. Ben suyu en uzak dallara taþýmalýyým... Sonra insan var... Doðanýn en güzel ürünü... Üç bin yýlda ayaða kalkmayý öðrenen ve beni bugüne hazýrlayan insan... Ýlmek ilmek örülen kültürümün ilk halkasý... Bir insana duyulan sevgiyle baþlayan yaþam...

Peki nedir sevgi? Birlikte bir gülüþü uzatmak, acýyý paylaþýp azaltmak belki de. Ayný duaya el kaldýrmak. Dokunmak biraz. Kanýn, damarlardan akýþýný hýzlandýrarak duymak insanýn sýcaklýðýný... Ayný anda görebilmek bir þimsek çakýmýný... Ocaðý birlikte üflemek ýsýnmak için... Ýnsan olmanýn o eksikliðini güzelliðini sezebilmek karþýlýklý. Tamamlayabilmek birbirini...

Bir türlü önleyemediðimiz o ses: “benim onurlanacaðým kadar önemli ama benden bir adým geri...” diyorsa eðer, o sesi susturabilmek...

Koltuklara, halýlara, kristallere, markalara gösterdiðin özenin çok fazlasýný gösterebilmek bir insana... Duygularýný, düþüncelerini anlamaya çalýþmak. Özlemlerini aramak birlikte...

Benim ol ama benden baðýmsýz bireyliðini de koru. Olduðun gibi kal ama çoðalsýn, zenginleþsin içinin erdemi... Seni ilk sevdiðim gün gibi sürdür kiþiliðini ama durmadan geliþelim birlikte... Birlikteliktir sevgi... Kimsenin kimseyi kullanmadýðý... Kimsenin kimseye hükmetmediði... Kimsenin kimseyi mülkiyetine geçirmediði...

Önce beni bekle duraklarda, sonra bekleyeni olmayan bütün yolcularý...
Önce benim için bir þarký söyle, sonra bütün saðýrlar duysun sesini...
Beni sev!
Öyle sev ki, bütün insanlýðý kucaklasýn sevgin...