"Hakîkî bir dost bulmak, o kadar kolay deðildir. Ýnsan kendisine iyi bir arkadaþ bulabilir. Vefâlý bir eþ ve iyi bir iþ de bulabilir. Hatta, gökte aradýðýný yerde bulanlar bile vardýr.Ama hakîkî bir dost bulmak o kadar kolay deðildir.


Önce gönüller üzerine dostluk köprüsü kurmak gerekir. Ancak böyle bir köprüyü inþâ edenler ve bu köprüden geçenler hakîkî dostlara kavuþabilirler. Dostluk köprüsünden geçmek için ise, insanýn önce kendisinden geçmesi gerekir. Dostluk köprüleri, saðlam temeller ve þirin kemerler üzerine bina edilir. Bu köprülerin taþlarý cefa ile yontulmuþ, harcý vefa ile yoðrulmuþtur. Diðer köprülerin en az iki ayaðý varken, dostluk köprüleri tek ayak üzerinde bile durabilirler. Yani karþý taraftan bir destek ve çýkar beklentisi yoktur. Dostlarýn sevgisi de, þefkati de, ilgisi ve ikrâmý da karþýlýksýzdýr. Bu köprülerin altýndan çok sular, üstünden uzun yýllar geçse de, onlar yýpranmaz ve yýkýlmazlar.

Böyle bir köprü inþâ etmek zahmetli olduðu için hakikî bir dost bulmak da zordur.

Aþýk Veysel, “Dost dost diye nicesine sarýldým” diyor. Ama hiçbirisinde bir vefâ bulamadýðý için topraðýn kucaðýna dönüyor. Çilenin, cefânýn, sadakatin ve þefkatin sembolü olan kara topraðý dost olarak kabul ediyor. Bir baþka âþýk, ömür boyu bir dost bulamadýðýndan yakýnýyor, “Bir dost bulamadým, gün akþam oldu” diyerek sazýnýn tellerine dokunuyor.

Mecazî aþkýn çöllerinde dolaþanlar, hakîki bir dost bulamamanýn ýztýrabýný yaþarlar. Allah dostlarýndan bir zatýn dediði gibi, böyle âþýklarýn divanlarýný sýksan, herbirinden hazînâne birer feryat damlar. Ancak, dostluk köprüsünden geçenler, Leylâ’yý býrakýp Mevlâ’ya koþanlar elemsiz lezzete kavuþabilirler.

Hallac-ý Mansur, Allah dostudur. Dostluk köprüsünden geçerek Rabbine o kadar yaklaþmýþ ki, artýk O’nu kendinden, kendisini de O’ndan sayarak “Ene’l-Hak” demiþtir. Fakat dost halinden anlamayanlar velîliði delilik kabul ederek kendisini idam ettiler. Önce ellerini ve ayaklarýný kestiler, sonra da baþýný keserek bedenini yaktýlar ve küllerini Dicle Nehrine attýlar. Böylece gerçek bir dost, dostu için canýný feda etmiþ oluyordu.

Mansur idam edilirken, þeytan karþýsýna geçer ve þöyle der: “Ben de ene dedim, sen de ene dedin. Ama ben lânete maruz kaldým, sen rahmete nail oldun. Bunun hikmeti nedir?” Mansur da þu cevabý verir: “Sen ene dedin, kendini ortaya koydun, ben ene dedim, kendimi ortadan kovdum.” Demek ki, dost dostta fâni olursa, dostluk bâki kalýyor. Sufîlerin “fenâfillah” dedikleri bu olsa gerek.

Dostluk köprüsünden geçebilmek için bazý þeylerden vazgeçmek gerekiyor. Mansur, önce ene’sinden, sonra da baþýndan vazgeçiyor. Acaba bizler ebedî ve ezelî dostumuz olan Rabbimiz için nasýl bir fedakârlýk gösteriyoruz?

Meselâ, her sabah dost dâveti olan Ezân-ý Muhammedî’yi iþitip de, bu dâvete icâbet etmek için uykumuzdan vazgeçebiliyor muyuz?

Ýçimizdeki öfkeden, kinden, hased ve husûmetten vazgeçip, muhabbet yolunu seçebiliyor muyuz?

Allah ve Rasûlüne ebedî dost olmak istiyorsak, gönlümüzün elinden tutup, “Gel dosta gidelim gönül” diye yollara düþmeliyiz. Bu yolda kaybedecek vaktimiz yoktur. Fýrsatý kaçýrdýktan sonra, “Geçti dost kervaný” diye sýzlanmanýn bir faydasý olmayacaktýr.