Kalabalýklar, kalabalýklar... Hýncahýnç bir koþuþturma, herkes bir tarafa gidiyor. Modern þehir hayatýnýn cenderesinde, teknolojiyle yarýþ ediyor adete insan. Bir tarafta makineler, elektronik cihazlar, gürültü, patýrtý, metal sesler kargaþasý; bir tarafta, etten kemikten ibaret bir aciz varlýk ve bu aciz varlýðýn çýlgýnca bir hýrs yumaðý haline gelmiþ acýnacak hali... Nereye bu gidiþ?


Güneþin varlýðýný ve doðuþunu, yaðmurun tadýný çoktan unuttu insanlar. Durun!.. Biraz bakar mýsýnýz, nereye gidiyorsunuz? Demek istiyorsunuz, feryadýnýz göðsünüzde bir volkana dönüþüyor. Sizi kim dinler ki, herkesin o kadar çok iþi var ki, o kadar yoðun ki insanlar, ölümün ansýzýn yakaladýðýný ve iþlerin nasýl da yarým kaldýðýný bildikleri halde. Bazen “Ölüm var!” diye bir nida duyulur ötelerden ansýzýn... O an zaman durur, mekan silinir, tüm sebepler kaybolur ve eþya Baki olana yönelir de insan hiç umursamaz bile... Çok hýzlý gidiyoruz çok! Bedenler bir heva sarhoþluðuyla almýþ baþýný gidiyor, meçhul vadilere ve uçurumlara doðru. Ya ruhlarýmýz? Ruhlarýmýzý çoktan gerilerde býraktýk.


Bir hikaye anlatýlýr: Bir zamanlar Afrika’da kayýp bir þehri aramakta olan arkeologlar, yanlarýndaki eþya ve yükleri, yerlilerin yardýmýyla taþýyarak uzun bir yolculuða çýkmýþlar. Kafile, bu zor yolculuklarýnda oldukça sýk ormanlardan geçerek, çaðlayan ve nehirleri aþarak günlerce yol gitmiþler. Yolculuðun bir aþamasýnda, kafiledeki yerliler aniden duraklarlar. Bir süre öylece kalýrlar. Gitmek istedikleri yere bir an varmak arzusunda olan batýlý arkeologlar, bu duruma bir anlam veremezler. Onlarýn dilini bilen kafile rehberi, suskunluk içinde uzun süre yerlerinden kýpýrdamayan bu yerlilerle bir süre konuþtuktan sonra, onlarýn meramýný þöyle tercüme eder: "Çok hýzlý gidiyoruz, ruhlarýmýz geride kalýyor."


Evet, maalesef çok hýzlý gidiyoruz. Sonu bir türlü gelmeyecek hedeflere doðru, dünyevi ve nefsani bir hýrsla koþup dururken, dünyaya geliþimizdeki asýl gayeyi, yani Yaratýcý’ya kul olma gibi yüce bir payeyi unutup nasýl da köreldik böyle. Allah (cc) encamýmýzý hayreylesin.


Ýþte bu noktada, ruhlarýný öne geçirip de bedenlerini arkadan sürüyen o hak erleri geliyor akla. Ruhlardan sonsuzluða akarken rayihalar, aþk ateþiyle yanar durur ýslak çehreler, yürekler ve bu ruhlarý mahfuz olan divaneler, Hakk’a yürürler ruh ve bedenle...


Hakk’a vasýl olanlar var bu demde, vuslatýn deminde eðlendik kaldýk. Bir fakir yolcuyuz bu garip handa, gidenler gittiler, eðlendik kaldýk. Gidenler ruhlarýný öne geçirdiler, bizimkiler geride kaldý, kalabalýklar içinde, þaþýrdýk kaldýk


Zekeriya Maral