Yüreðim titriyor...
Hani üzerinden dört nala bir Osmanlý habercisi geçtiði zaman,
titrermiþ ya toprak...Hani hem titrer,hem de
"Yine sefer haberi mi?"diye sorarmýþ ya kendine...
Ýþte öyle...
Titriyorum.

Dar bir sokak...
Yürüyorum.
Bir yaným mezarlýk...
Yaðmur yaðýyor...
Mezarlýðýn duvarýna oturuyorum.
Önce,parke taþ döþeli yollara düþen damlalarýn ilahilerini dinliyorum.
Sonra hafif bir rüzgar..."Boðazdan kopup geldim..."der gibi serin.
Ve toprak kokusu...
Ya Rabbim!Bu nasýl canlýlýk.
Dönüp arkama bakýyorum.Sanki dünyaya veda etmiþlere birþeyler söyleyeceðim.
Saki soracaðým,"Hep böyle mi burasý?"diye...
Utanmasam...
"Geleyim mi aranýza?" bile diyeceðim.
Haberci...
Hani dörtnala...
Yüreðimde...
Gidiyorum.Aþýlacak daðlara,geçilecek nehirlere doðru...
Haberim var...
Delicesine koþturuyorum atýmý.Aðzýndan köpükler saçýlýyor.Rüzgar da arkamdan esiyor.
Neredeyse uçacaðým.
Uzakta...
Ýþte görünüyor...
Rengarenk bir çadýr.Ýçinde,gösteriþli tahtta oturanýn asil yüzü düþüyor yüreðime...Biraz heyecanlanýyorum.Biraz da kavuþma hýrsý...
Oraya doðru gidiyorum.
Lakin...
Varamýyorum.
Cesaretim yok.
Uçarak geldiðim yoldan,sürüklenerek dönüyorum.
Haber yüreðimde saklý kalýyor.

Saklý kalýyor...
Yüreðim ki;Zindan...
Bütün sevincim,ümidim,gerçeklerim,hasretlerim,hýrsým orada...
Ve kapýsýnda gardiyan:
"Medeniyet..."

Hayýr...
Hayýr bitmedim...
Ýthal malý çýlgýnlýklarýn gücü,beni esir almaya yetmez.
Hayýr...Çünkü biliyorum.Üç nefeslik ömrün sonunda ölüm var...
Kalmayacaðým yerde saray yaptýrmam.
Gönül zindanýmda kilitli o hýrs,sevinç,ümit,hasret ve gerçek bile bu dünya için deðil.
Bu dünya için,öbür dünyadan bahsedecek dost arýyorum...
Gönül dostlarý...
Ýçimde saklý kalan haberi yalnýz onlara vereceðim...
Ama...
Dostlar nerede?
Haykýracaðým:
"Ýnan ki özledim!.."
Birine,gönlümdeki bütün tereddütleri kovarak rüya sýcaklýðýyla "Dostum..."diyebilmeyi...
Ve aðlamayý...
"Özledim..."Belki baharý bile...
Lakin...
Diyemiyorum...