Cebrail Aleyhisselam Efendimiz’e demiştir ki: “Ey Allah’ın Rasulü, dilediğin kadar yaşa. Muhakkak bir gün öleceksin. Dilediğini sev, muhakkak ondan ayrılacaksın.

Dilediğini yap, şüphesiz amelinin karşılığını göreceksin.” İşte bu gerçeği çok iyi bilen İslam büyükleri bütün ömürlerince gözyaşı dökmüşler, gece sabahlara kadar secdelere kapanmışlardır.

Hakk’ın has kullarından Râbiatü’l-Adeviyye her gece abdestini alır, seccadesini bir köşeye serer, sabahlara kadar namaz kılardı. Şöyle dua ederdi: “Allah’ım! Bütün gözler uyudu.
Yıldızlar dolandı. Yeryüzünün hükümdarları kapılarını kapattılar. Fakat Senin yüce kapın hiçbir zaman kapanmaz. Beni kapından dûr etme. Rahmetini benden esirgeme.” Evet, aşk arslanıyla savaşmak elbette her yiğidin kârı değil.
İşte bu Râbia, Kabe mumu gibi gece gündüz yanıp dururdu.
Mevlaya emanet.....