YARATAN RABBİMİZİN ADIYLA

Allah’ın kulu Ayşe’den, içimizden ve bize çok şefkatli olan Rasulüne;
Peygamberim, ben de senin ümmetinden biriyim. Bir gün ashabına, “Beni görmedikleri halde sevdalı olan, görmek için bütün varlığını verebilecek insanlar gelecek. İşte onlar benim kardeşlerimdir. Ben de onları görmedim ama, görmeyi çok isterdim.” diye söz açmıştın. Bizim için “Onlara selam olsun.” demiştin. Aleyküm selam ey Nebi!...
Sana imanımızı borçluyuz. Bugün, Rabbimizi biliyor, Allah katında ki (makbul) din İslam’a tabi oluyor isek; Senin, Zatının sayesinde. Çalıştın, yoruldun, eziyetlere katlandın, işkenceler gördün. Yoluna dikenler serdiler, başına kumlar saçtılar, sırtına işkembe koydular. Açlık çektin de, dayanamayıp karnına taş bağladın. Belki de, hassas ruhuna hepsinden zor geleni; insanların kendilerini yaratan, yaşatan Rablerini inkar etmeleri, şirk koşmalarıydı. Senin peygamberliğini inkar etmeleriydi. Kafirler, Seni oğullarını tanır gibi tanıyor ve biliyorlardı ki, Sen Allah’ın elçisisin. Ancak bunu kabule ve söylemeye yanaşmıyorlardı. Onlar işitiyor ve isyan ediyorlardı. Canım peygamberim! Biz işittik ve itaat ettik. Onlar Seni görebildikleri halde inkar ediyorlardı. Biz Seni göremediğimiz halde tasdik ediyoruz. Bizler şehadet ederiz ki, Sen Allah’ın elçisisin ve yine şehadet ederiz ki, vazifeni hakkıyla yaptın. Bizi Sana, hiçbir bedel ödemeksizin ümmet yapan Rabbimize ne kadar hamdetsek azdır.
Önderim! Haksızlığa uğradığımda “zulmetmeyin, size zulmedilmesine de razı olmayın!” hitabın bana ışık oluyor. Haksızlık etmediğim gibi, yapılan haksızlığa da sessiz kalmıyorum.
Peygamberim! Semayı süsleyen yıldızlardan, Senin “Ashabım gökteki yıldızlar gibidir...” hitabını okuyorum. Bulutlu bir hava seni hatırlatıyor. Bir gün, bulutlara bakıp telaş ile içeri gitmiş, sonra tekrar gelip, göğe endişeli gözlerle bakmıştın. Bu hal devam edip dururken, sana nazar etme bahtiyarlığına kavuşanlardan bir büyüğümüz:
-Ya Rasulallah, neden böyle bir telaş ile içeri gidip geliyorsunuz? Şeklinde sual etmişti. Siz de:
-Geçmiş kavimlerden biri, gökteki azap bulutlarını yağmur bulutu zannetmiş, sevinmişti. Şimdi ben de, insanların inkarları sebebiyle, Allah’ın azabını göndermiş olmasından endişe ediyorum ve içeri gidip affedilmeleri için dua ediyorum...” demiştiniz.
Ey hala yaşayan Kur’an! Yağmur damlalarını Sen diye yüzüme gözüme sürmekteyim. Gelişinle Ashabının “Veda Tepelerinden üzerine ay doğmuştu”... Biz “kardeşlerine” de yağmursun, rahmetsin. Hani bir gün, yağan yağmura eteğini açmıştın. Bu halinizi sual edenlere de tebessümle yağmuru kastederek:
-Onun Rabbi ile sözleşmesi benimkinden daha yeni.” demiştin.
Güzeldin. Güzellikler getirdin. Güzel’e gittin. Seni özlemek, omuzlarıma binen bir yüktür. Yükümü seviyorum. Seni sevmeyi, seni özlemeyi seviyorum. Seni konuşmayı, seni örnek almayı, insanlara senden söz etmeyi...
“Kişi sevdiği ile beraberdir.” Hitabının bir muhatabı da benim. Safa başıma. Bu dünya da saidim. Çünkü seni tanıdım. Öğrendim. Öte dünyada da said olanlardan olma ümidindeyim.
Seni çok özledik, en güzel insan! Sen yoksun ya; yetimiz, sahipsiziz. Bizi itip kakıyorlar. Yeryüzünün köprü altında yatan çocukları olduk. Ezilip sürülmekteyiz. Ashabın öylesine çok daralmış ve sana gelerek, “Allah’ın yardımı ne zaman?” demişti. İşte, biz “kardeşlerin” de şimdi o demlerdeyiz. Sesinden, kutlu nefesinden:
“Bilin ki Allah’ın yardımı yakındır!” ilahi hitabını duymak ihtiyacındayız. Sana, diriltici soluğuna her zamankinden daha çok muhtacız.
Bilal’in, bir sabah Seni namaza: “Namaz uykudan daha hayırlıdır.” diyerek uyandırmıştı. Sen de, ey ümmetine pek şefkatli yüreğin sahibi, bir vakit namazında bizleri uyandır. Uyandır da, zulmetin yakamızı bırakmayan elinden sıyrılalım. Ey Aziz insan! Zillet Sana tabi olana yakışmaz. İzzete kavuşalım. Günlerimiz muhabbet ile dolsun. Asrımız, Saadet Asrı olsun.
Rabbine kavuşacağın demlerde, kızın Fatıma’ya, “üzülme, kızcağızım, baban artık acı çekmeyecek.” demiştin.

“Seni böyle apansız gayrı “gel” e koşturan
bir ömür kavrulduğun sonsuz firaktı canım
...ölüm senin olmadan sevmemiştim bu kadar
bir kez sıvazlamışsın, yüzü apaktı canım.
...bakışında yıkanmak bir hayal oldu şimdi
gönüle saplansa da gözden ıraktı canım
...ateşin hükmünün kalmadığı dünyada
gidişin yeryüzünün külünü yaktı canım
...yaralı kuşlar artık uçmayı unutacak.
Bunca yetim serçeyi kime bıraktı canım.”[1]

Araya asırlar girmeseydi, Senin Ömer bin Hattab’ın olmak vardı ya... O (r.a), vefatına inanamamış, yüreğini yakan firak acısıyla Medine sokaklarında:
-Hayır! O (sav) ölmemiştir! Kim bunu derse karşısında beni bulur!..” diye haykırmıştı. H.z.Ebu Bekir, (r.a) onu susturamayınca halka hitaben:
-İçinizde Muhammed’e tapan varsa, O ölmüştür. Kim Allah’a tapıyorsa,O hayy ve la yemuttur (...ölmez.) Cenab-ı Hak ne buyuruyor: “Muhammed sadece bir peygamberdir. Ondan önce de çok peygamberler geldi, geçti. Peki, O ölür veya öldürülürse, siz tabanlarınız üzerine geri mi döneceksiniz?” demişti.
H.z.Ömer (r.a) demişti ki: “Vallahi bu ayeti ilk defa Ebu Bekir’den işitmiş gibiyim. O ayeti duyar duymaz anladım ve inandım ki, artık Rasulallah ölmüştür ve ayaklarımın bağı çözüldü, yere yığıldım.”
Bütün Medine ağlamaktaydı ardın sıra. Vaktiyle bir gün, ayrılık acısıyla inleyen hurma kütüğü gibiydi bütün sevenlerin... Başını gölgeleyen bulut yoklara karışmıştı. Sen gidince o duramamıştı hatıralarının gezindiği yerlerde. Belki de birkaç damla yağmur olup toprağın bağrına inmişti Sen gibi.
Toprak bağrına düşeni yeşertti ama, bizler Senin en güzel örnek olan ahlakını örnekleyemedik. Yaşayan Kur’an olamadık...
En güzel, en sevgili insan! Sana Ravza’nda dahi rahat vermedik. Parçalandık, bölündük. “Topuklarımız üzerine geri” döndük.
O dehşet gününde bile, “Fatıma’mam , Hasan’ım, Hüseyin’im sana feda olsun, Ya Rabbi! Ümmetim, ümmetim! Onları bağışla! Ya Rabbi!” diyeceksin. Biliyorum. Ekseriya Rüknü Yemani tarafından Kabe’nin örtüsünü tutar, öpüp koklar, gözyaşlarıyla birlikte dua ederdin. Örtüsüne sarılıp, bizim için gözyaşı döktüğün Kabe, şimdi siyah örtülü. Karalar giydirdik ona. Onun da boynu bükük, Sen gittin gideli. O da yetim, o da öksüz, Sensizlik onu da iki büklüm etti.

“Gel ey Muhammed! Bahardır,
Dudaklar ardında saklı
Aminlerimiz vardır!..
Hacdan döner gibi gel
Miraç’tan iner gibi gel
Bekliyoruz, yıllardır!