Zekât konusuna getirdiği yorum ve uygulama ile pek çok insana örnek olmuştur. Bir memur maaşına talim eden ve belki de hayatı boyunca zekât vermeyi aklından bile geçirmeyecek olan nice kişiler onun yol göstermesiyle zekât vermenin hazzını ve doyumunu yakalamış, bereketini yaşamıştır. Merhum Mahir İz, öğrencilerine, memuriyete başlar başlamaz maaşlarının yüzde 2,5unu zekâta ayırmalarını tembih eder, Memleketimizde pek çok muhtaç insan var; onların, siz zekât verecek duruma gelinceye kadar beklemeye tahammülü yoktur. Üstelik siz memur adamsınız; nisap sahibi olmayı beklerseniz, hayatınız boyunca zekât veremezsiniz derdi. Bu öğütü tutanlar, maaşları ne kadar yetersiz de olsa, kırkta bir gibi bir miktarı ayırmakta fazla zorlanmazlar, bu arada vermenin haz ve doyumunu da yaşamış, hattâ bu hazza tiryaki olmuş bulunurlardı. Mahir Hocanın kendisi ise, öğretmenlik (daha sonra emeklilik) aylığını alır almaz mutemetten başlayıp odacıya, çaycıya, öğrencilerine maaşının yüzde 2,5 unu dağıttıktan başka, mahallenin bekçisini, çöpçüsünü, postacısını da sürekli kollar, ayrıca gazetelerde haberini okuduğu muhtaç insanlara havale ile birşeyler gönderirdi. Hocanın yakınında bulunup da onun lütuf ve ikramlarına mazhar olmamış kimse yoktu.