Gün batarken işte,
doluşuruk oğul uşak;
geçeriz avanak aynasının karşısına,
Kış geceleri uzun mu uzun;
dalarım çokçası,
dilimde Yunus.
"Gah çıkarım gökyüzüne,
gah inerim yeryüzüne;
bir dem beşarette kalır,
hoş bağ ile bostan olurum."
Yine avanak aynası, hep aynı yüzler;
kimi asık suratlı, kimisi güleç,
çokçası kelli felli, cepleri dopdolu belli,
kimi, terini siler,
kimi, kürsüye vurur, bas bas bağırır,
gün ışır, soba soğur.
Avanak aynası, bir kuzu fırında
bir araba, süper,
bir köşk ya da yalı
ve huriler; huriler döner,
selvi boylu,
ben diyeyim çıplak,
sen de, yarı çıplak.
Çalışsan ne,
emekli olsan ne,
süper olsan ne yazar...
Karşında avanak aynası
ye memet....yeee!...
Uçaklar,
ver elini Paris, Rio, Marmaris,
sayarlar,
sayarlar, bilgisayarlar.
Bakarsın, acaba
olur'a;
insan sayanı,
insan sayanı da var mı? diye.
Avanak aynası, bir çoşku, bir çoşku
vurur davullar,
çalar, zurnalar.
Ve vururlar insanları,
tararlar insanları.
Karıncalar ne yer,
ne içer...

Bayram ince