Utandım...


Gençliğimden...

Yiğitliğimden ...


Nefretimden ...

Olmayan sevgimden...



Utandım...

Yaratandan..

Habibinden..

Musabdan..

Ebu Bekrden..

Ömerden..



Utandım...

Üzerine bomba yağan...

Anamdan,bacımdan,babamdan,kardeşimden ağabeyimden...


Utandım...

En çokta kendimden..


Gidemedim ki yaralarını sarmaya...

Dertlerine ortak olmaya...

Bir tebessüm olup yüzlerinde durmaya...

Bir öğün olsun önlerinde yemek olmaya...

Ağızlarını tatlandırmaya...



Utandım...

Televizyon seyretmeye...

Onların orda dahi olsa yüzlerine bakmaya...

Yüzlü olmaya...



Utandım...

Sokaktaki lakayitliği eğlenceyi şenliği görünce...

Keyfiyetleri gülücükleri görünce...

Umurumda değildi dünya kızartmazdım yüzümü...

Utanmazdım açıkcası...

Ama şimdi belki de bana öyle geliyor ama...

Yine utanmıyorum sadece seyirci kalıyorum diye..

En çokta utandım kendi kendime..


Utançlarımı satırlara dökmeye..


.:: Sq ::.