Nebiler Serveri (sav), canı sıkıldığı veya biraz rahatsız oldukları zaman Hz. Bilâl'e (ra) hitaben "Erihnâ yâ Bilâl Bilâl! Hele bir içimizi ferahlandır!" buyururlardı.

Bunun manasını bilen Hz. Bilâl de hemen kalkıp ezan okur ve hep birlikte namaza dururlardı. Zirar mü'min, namazda bir başka inşiraha erer. Hz. Ömer'de (ra), tıpkı rehberi Allah Rasulü (sav) gibi namaza aşık ve hayran bir insan idi. O kadar ki, o, namaz kılarken kendini tutamayıp sesi arka saflardan işitilecek şekilde ağlar ve kendinden geçerdi. Çoğu zaman o, bir ayet okuduğunda boğazı tıkanır, ayetin devamını getiremez, bazen bayılıp yere düşünceye kadar ağlar sonra da evine kapanırdı da, insanlar onu hasta zannedip ziyaret ederlerdi.

Hz. Ömer (ra), oğlu Abdullah'ın (ra) Hz. Aişe'den getireceği haberi endişe içinde beklerken ağlar ve kendinden geçer. İbn-i Abbas ise onu şu mealdeki sözlerle teselli etmeye çalışır: "Ey Allah'ın peygamberinin halifesi! Seni cennetle müjdeleyebilirim; zira sen, Allah Resûlü'nü (sav) idrak edip Müslüman oldun. Resûlullah (sav), bir keresinde sağ ve soluna seninle Ebu Bekir'i (ra) alıp ellerinizden tutarak, "Biz kıyamet günü bu şekilde diriltileceğiz." Başka bir keresinde ise, "Her Nebinin sema ve arz ehlinden ikişer veziri vardır. Benim de gökte iki, yerde de iki vezirim var. Gökteki vezirlerim Cebrail ve Mikail; yerdeki vezirlerim de Ebu Bekir ve Ömer'dir" buyurmuşlardı ve Rasul-i Ekrem'in size teveccühleri bu istikamette idi.

Ayrıca Allah Resûlü'nün (sav) yanı sıra ilk halife Ebu Bekir de senden memnundu ve kendisinden sonra hilafete sizi tavsiye etmişti. Ona: "Ömer gibi sert ve şiddetli bir adamı tavsiye ediyorsun. Allah'ın huzuruna gittiğin zaman Allah sana sorarsa ne diyeceksin?" diyenlere de O "Siz beni Allah ile mi korkutmak istiyorsunuz! Rabbime kavuştuğumda bana soracak olursa, ben de "Ya Rabbi!

O ümmet içinde onların en hayırlısını seçip halife bıraktım" diyeceğim." şeklinde cevap vermişti.

Allah sana bir çok şehirler kurdurdu. Seni vesile kılarak nifakı ortadan kaldırdı. Yine senin vasıtanla Müslümanlara çok şey lütfetti. Resûlullah'a (sav) uzun zaman arkadaşlık ettin. Halife oldun, taviz vermedin, vazifeni de hakkıyla yaptın.. ve şimdi de yaralandın O'na şehit olarak gidiyorsun. Sen, Ebu Bekir gibi olmasa bile kendi kametince "sıddîk"dın, Sen, "Fâruk" olmayı tam manasıyla yaşadın ve yeryüzünde adaleti ikame ettin "Adalet mülkün temelidir" diyerek onu adeta sinelere perçinledin.. cihan, adaleti senden öğrendi... Senin için sadece bir şehitlik kalmıştı; Allah'ın huzuruna giderken kazanmadığın hiçbir şey kalmasın diye sen sineni şehitliğe de açtın.

İbn-i Abbas (ra) bu mealdeki sözlerini bitirdiğinde Hz. Ömer'in (ra) birden gözleri parıldadı ve İbn-i Abbas'a yanına oturmasını söyleyerek ondan biraz önce sarfettiği sözleri tekrar etmesini istedi. İbn-i Abbas sözlerini tekrar edince de, Koca Halife (ra) ona: "Mahşerde Allah huzurunda da böyle şehadet eder misin?" diye sordu. İbn-i Abbas "Evet" deyince de artık dünyalar onun olmuş gibi seviniyordu. Hz. Ömer'deki muhasebe duygusunun derinliğine ve kendini kontroldeki inceliğe bakın ki, daha dünyada iken cennetle müjdelenmiş olmasına rağmen, yaptığı şeylere değil; Peygamber'in amcasının oğlunun şehadetine değer vermektedir.

Hz. Misver'in naklettiği bir başka rivayette, Hz. Ömer (ra) yaralandığı zaman: "Vallahi yeryüzü dolusu altınım olsa idi, ötede Allah'ın azabından kurtulmak için hepsini fidye olarak verirdim." der.