ÖLÜMÜN ESIGINDEKI ÇOCUK

Çocukluk dönemlerinde köyümüzde son anlarini yasayan hasta etrafina toplanan insanlarin sessizce aglamalarini dudak kipirtilarini merakla izledigimi hatirliyorum. Bu gelenegin yillar sonra da devam ettigine sahit oldugumda artik çocuk degil bir doktordum. Hasta alti aylik yegenimdi ve komadaydi. Ne yapmaliydim? Diger insanlar gibi yanina oturup ölümünü seyredemezdim.

1985 yili sonlariydi. Dogu Anadolu bölgesinde kis sartlari hüküm sürmekteydi. Yegenim Adem Erzurum’a bes saat mesafede Igdir’da dünyaya geleli yaklasIk alti ay olmustu. Kis buralarda çok sert geçerdi. Ihtisas yaptigim Tip Fakültesi Arastirma Hastanesinden rotasyon için üç ayligina Hacettepe’ye gönderilmistim. Ankara’dan Üniversite lojmanlarindaki kirk metrekarelik evimize geleli henüz birkaç dakika olmustu. Hiçbir seyden haberi olmayan esim israrla Igdir’a gitmemi istiyordu. Karsi koyamadim. Kabul etmek zorunda kaldim.

Garajlardaki ilk otobüse atladim. Yilan misali kivrilan buzlu yollar bes saat sonra beni memleketime kavusturacakti. 180 km sonra Kagizman ilçesinde mola verdik. Küçücük çantama aldigim pestilleri yerlestirdim. Yola revan olduk. Uyumusum. Gözümü açtigimda otobüs garajina girmek üzereydik. Babamlarin evi birkaç yüz metre ötedeydi. Eve yürüyerek gittim. Kalin paltom beni terletmisti. Yorgundum. Ankara nere Igdir nere? Karnimi doyurup dinlenecektim. Bahçe kapisindan girdim. Oratalikta kimsecikler yoktu. Oysa kalabalik bir aileydik. Herhalde soguktan olsa gerek diye düsündüm. Evin kapisina yöneldigimde avluda on onbes çift ayakkabinin dizili oldugunu gördüm. Ama içerden hiç ses gelmiyordu.

Elimi kapiya uzattim. Tam o sirada babamla göz göze geldik. “Neler oluyor?” diye sordum.

- Oglum, yegenin Adem biraz hasta; komsular toplanmislar, dedi.

Odaya girdigimde çocukluk günlerimi hatirladim... Bes alti yaslarindaydim. Anneannem ölüm dösegindeydi. Köyün kadinlari etrafina toplanmislar sessizce ölmesini bekliyorlardi. Simdi de küçük Adem için toplanmislardi. Adem’i divanin üzerine yatirmislardi.

Etrafindakiler mukadder sonu bekliyorlardi. Annesi bir kösede sessizce agliyordu. Babasi diger odada bekliyordu. Adem can veriyordu. Karni davul gibi sismisti. Nefes alirken, gögsü inip kalkiyor burun kanatlari hizla açilip kapaniyordu. Çok hizli soluyordu. Odanin sicakligi, insanlarin sicakligi ve üzerimdeki paltonun sicakligiyla vücudum islanmisti. Alnimdan terler akarak Adem’in üzerine egildim. Bildigim birtakim islemleri yaparken odadakilere sordum:

- Siz bu çocugu doktora götürmediniz mi?

Sormak degil bagiriyordum.

Iki kere götürmüsler. Son götürdüklerinde Çocuk Hastaliklari Uzmani demis ki:

- Yapacak birsey yok.

Bir yandan kafadan serum takmaya çalisiyor, diger yandan doktorla telefon görüsmesi yapiyordum:

Bana: “Sayin meslektasim, bu çocugun çenesinde kasilmalar var artik yapacak birsey yok” diyordu. Kendisine, çocugu hastaneye kaldiracagimizi söyleyip oraya gelmesini söyledim. Kabul etti. Safak vaktine kadar hastanedeydik. Adem henüz ölmemisti.

Ihtisas yaptigim hastaneye gitmek üzere yola koyulduk. Arkada kafasinda serum takili Adem, anne ve babasi; önde ben ve söför. Otomobilimiz buzlar üzerinde kaya kaya yol aliyordu. Öglen olmadan hastaneye vardik. Çocuk servisindeki arkadaslar, bunca yolu bosuna teptigimi belirterek, ölmek üzere olan hastayi niçin getirdigimi sordular.

Adem’i hemen yatirdik. Harita misali kafasinda serum takacak yer kalmamisti. Yüzü küçülmüs ve solmustu...

Neticeyi merak ediyorsunuz degil mi?.. Adem ölmedi. Yirminci günün sonunda iyilesip taburcu oldu. Simdi onyedi yasinda. Boylu poslu bir delikanli. Gelecek yil üniversite sinavlarina girecek...