Tıp Fakültesini bitirdikten sonra uzmanlık imtihanına kaçıncı hazırlanışımdı hatırlamıyorum. Geçen yıllar içinde bütün çabalarıma rağmen istediğim uzmanlık dalını kazanamamıştım. Gerçi bunda İstanbul'un en işlek hastahanelerinden birinin acil ünitesinde çalışıyor olmamın tesiri büyüktü. Ancak her şeye rağmen mesleğimin önündeki son engeli de aşmak benim için önemli bir hedefti.
Bu seferki son, diyordum, bütün enerjimi gireceğim imtihana vermiştim. Pencereme konan ya da balkondan içeri giren bir kuştan anlamlar çıkarıyor, ümidimi hep taze tutmaya çalışıyordum.

İmtihan senede iki defa Ankara'da yapılırdı ve yine Ankara'daydım. Üniversiteden bir arkadaşımla Kızılay'da bir otele yerleşmiştik. Eğitimcilerin tavsiyesine göre, ertesi günkü imtihan saatine kadar dinlenmeliydim, ancak cerrahî notlarına son defa bir göz atmazsam içim rahat etmeyecekti.

Telâşlı mizacım, yorgunluk ve uykusuzlukla birleşince, her zaman sindirim sistemimi bozardı. Yolculuk esnasında başlayan halsizliğim de bunun ilk habercisi olmuştu. O gece, arkadaşım mışıl mışıl uyurken, ben mide bulantısı ve baş ağrısına teslim olmuş, tek bir satır dahi okuyamamıştım. Bitkin bir halde yatarken, çok derinlerden gelip ve bütün hücrelerime yayılan beni sarıp sarmalayan bir sesle, kendime geldim. Bütün gücümü toplayıp pencereyi açtım, sabah ezanı okunuyordu. Yıllardır kulluk vazifemi yapamamaktan duyduğum büyük vicdan azabı, sabah ezanı vakitlerinde hep doruk noktasına ulaşır; ama genellikle nefsim galip gelir, geriye de bu savaşın tek delili gözyaşlarıyla ıslanmış bir yastık kalırdı. Acizdim. Rabbimin şefkatine muhtaçtım, bir iki gün önce 'Mutlaka başarmam lâzım.' diyen ben, yedi-sekiz saat sonra yapılacak imtihana gidecek gücü dahi kendimde bulamıyordum. Yapacağı işlerin sonuna 'İnşaallah' kelimesini mutlaka ekleyen insanları ve bunun hikmetini şimdi daha iyi anlıyordum. Sonsuz merhamet sahibi Allah'tan başka kimden yardım isteyebilirdim ki!..

Allahım, Senin iznin olmadan bir zerre bile hareket edemez. Benim için hayırlı olacaksa, Sana yaklaşmak ve rızanı kazanmak için yeni bir yolun başlangıcı olacaksa, bu işimde bana yardım et. Senin her şeye gücün yeter!

Teslimiyet içinde yatağıma uzandım. Birkaç saatlik uykuyla iktifa etmek zorunda kalmış olsam da, uyandığımda kendimi zinde hissediyordum. İmtihanım da Allah'ın izniyle iyi geçmişti.

İstanbul'a yine trenle dönecektim. Her zamanki gibi gardaki kontörlü telefondan, yolculuk öncesi, annemi aradım. İmtihan çok iyi geçmesine rağmen bunu anneme söylemedim, belki de kendimi buna inandırmaktan korkuyordum. Çünkü kötü bir sonuçla yıkılıyor, özgüvenimi yeniden kazanmam için uzun bir süre geçmesi gerekiyordu. Onun: "Nasıl geçti?" sorusuna, fena değil, demekle yetindim. "Kızım kazanacaksın, içime doğdu. İstanbul'a gel sana anlatacaklarım var." şeklindeki sözlerini fazla irdelemedim.

Eve geldiğimde, annem: "Yavrum, imtihan saatinde anne namazda ol, bu beni rahatlacak, bana yardımcı olacak demiştin ya, namazımı kıldım, Allah'a sana yardımcı olması için dua ettim, tam seccademi kaldıracaktım ki; içimde, 'Duanı ettin; ama hiç ağlamadın, içten yakarmadın.' diye bir ses duydum. Bunun üzerine seccademi yeniden serdim, ne kadar süre geçti bilmiyorum, dualarım gözyaşlarıma karışıyor, sanki içimde sular coşuyor, çağlayanlar boşalıyordu. Sonra içime bir ferahlık doğdu, sanki, yüreğime biri kazanacağını fısıldadı." dedi.

İki hafta sonra imtihan açıklandığında, İstanbul'daki hastahanelerden birinde, istediğim dalda ihtisas yapmaya hak kazanmıştım, daha doğrusu kazandırılmıştım. Her şey Rabbimin "Ol!" emriyle gerçekleşiyordu. Bunu çok geç anlayan, yıllarca görmeden bakan, nefis mücadelesinde hep yenilgiye uğrayan biri için artık, yegâne hedef vardı: O'na lâyık bir kul olmak!