*´¯`·.¸.·´¯`·.((( RAVDA.net ))).·´¯`·.¸ | SeVGiYe aÇILaN KaPI

	Anasayfa Yap
	Favoriye Ekle
	İrtibat

Üye Girişi

Üye Ol

Toplam Kategori: 69 *** Toplam Konu: 30100 *** Toplam Mesaj: 148193

Forum Anasayfa » D İ N / İ S L A M » BÜYÜK ŞAHSİYETLER » HACI BAYRAM-I VELÎ

önceki konu sonraki konu

Bu konuda 3 mesaj mevcut

Sayfa (1): (1)

Ekleyen

Mesaj

	recepholding

HACI BAYRAM-I VELÎ

1613 Mesaj -

Kayıt Tarihi: 09.07.2006

En Son On: 12.03.2007 - 11:46

Cinsiyeti: Erkek

HACI BAYRAM-I VELÎ

M. 1352 1429 Ankara

Ankara'nın Çubuk kazasına bağlı Solfasol (Zülfazıl) köyünde 1352'de (H. 753) dünyaya

gelen Numan, babası Ahmed Koyunculu'nun gayret ve çabalamasıyla ilk tahsilini civarda

bitirdikten sonra. Bursa'ya gitmeye muvaffak olmuştur.

Bursa, o günün tam mânâsıyla bir ilim ve irfan merkezidir. Nitekim ilk Şeyhülislâm

Molla Fenâri, Yıldırım'ın Ulu Cami başimamı Süleyman Çelebi, tasavvuf büyüğü Emir

Sultan ve fırın işletip ekmek sattığı için kendisine Somuncubaba denen Şeyh Cemalüddin-

i Aksarayi gibi zâtlar hep Bursa'dalar. Çevrelerine mânâ ışıklan serpip, ilim, irfan

nûru yaymaktalar.

Buradaki tahsil devresinde emsallerinden çok üstün bir muvaffakiyet gösteren Molla

Numan, medrese ilimlerini bütünüyle hem de iyi derecede ikmal edince, onu Ankara'da

Melike Hatun'un yaptırdığı Kara Medrese'ye müderris tayin ederler.

Ankara medresesinin başmüderrisi olan Numan, bu sırada halkın derin saygı ve

hürmetini kazanır. Ama o yine de huzur bulmaz, bu şan ve şöhretin aldatıcı şeyler

olduğunu düşünerek mânevi eksikliklerinin bulunduğunu düşünmekten geri kalmaz.

Böyle mânevi muhasebe içinde kıvrandığı günlerden birinde kendisine tanımadığı biri

gelir, uzattığı bir mektubu okumasını rica eder.

Mektup, Kayseri'de bulunan mânâ büyüğü Cemalüddin-i Aksarayi'den gelmekte, kendisini

Kayseri'ye dâvet etmektedir. Şeyhin değerli talebesi Şücaaddin ile birlikte yola çıkan

Müderris Numan, bir Kurban Bayramı gününde Kayseri'ye varıp. Şeyhin huzuruna girer.

Bundan çok memnun olan Şeyh, ayağa kalkar:

"Bilmem bu iki bayramın hangisiyle sevineyim" der. Müderris Numan'ın gelişini de

ayrı bir bayram telâkki eder.

İşte bundan sonradır ki, Numan ismi bırakılır, Bayram ismi söylenmeye başlanır.

Buradaki ikameti müddetince Şeyh Cemalüddin-i Aksarayi'den mânevi feyizler alıp ihlâslı

irşadlarını iyice benimseyen Bayram, Şeyhiyle birlikte hac yolculuğuna da çıkar. İlk

önce Şam'a, daha sonra da Mekke'ye varırlar. Geçtikleri yerlerin ilim ehli. irfan

sahibi zâtlarını görüp ziyaretlerinde bulunurlar. Hac'dan sonra tekrar Ankara'ya dönen

müderrisimiz, artık "Hoca Numan" değil, "Hacı Bayram"dır. Şeyhinin iltifatıyla Bayram

ismini almış, gittikleri hac münasebetiyle de Hacı sıfatına lâyık olmuştur.

Hacı Bayram, artık doğduğu Solfasol köyüne yerleşir, iktisab ettiği tasavvuf ilmiyle

çevrede İslâmi hizmete başlar.

Gönlünde imana ve İslâma hiç alâka duymayanlar onu görüp sohbetinde bulununca derhal

değişirler, ilme merak sarar, irşadına gönül verirler... Böylece çevresinde bir İslâmî

cereyan meydana getiren Hacı Bayram. günden güne taraftarlarını çoğaltır. İslâmı bizzat

yaşayan mânâ ehli gençlerin sayısı kabarmaya başlar.

Bundan şüphelenenler de çıkar. Nitekim Manisa'dan, Edirne'ye gönderilen bir elçi,

Sultan İkinci Murad'a durumu bildirir: "Sultanım, Ankara'da Hacı Bayram diye söylenen

bir zât gittikçe taraftarlarını çoğaltıp, adamlarını etrafa yaymaktadır. Gerçi bunlar,

"Bizim İslâmı yaşamaktan başka bir gayemiz yoktur" demekte iseler de her geçen gün

çoğalmaları bizleri ürkütmekte, durumu Hünkârımıza duyurmamıza ihtiyaç zuhur etmiş

görünmektedir."

İstanbul'un fethi için hazırlıkta bulunan İkinci Murad'da bir endişe başlar...

Hemen postasını yola çıkarır:

- Tiz Ankara'ya varasınız, Çubuk'taki Şeyh Hazretleri'ne olan hürmet ve

takdirlerimizi sunup. sarayımıza dâvet edesüz...

Gece-gündüz demeyip yol alan posta, nihayet Çubuk'taki Zülfazıl köyüne gelir ve

binbir endişe ve tereddüt içinde Mektubu Hümayun'u sunar. Hacı Bayram, Sultan'ın

mektubunu saygı ve hürmetle açıp okur, sonra da başını sallayarak konuşur:

Fitne ateşini yakmak isteyenler vardır. Tiz hazır olun. Pek yakında yola çıkacağız.

Sultanımızın emri başım üzeredür...

Nihayet Hacı Bayram Edirne'ye ulaşır, İkinci Murad'ın sarayında huzura kabûl olunur.

Sultan da onu tam bir tasavvuf büyüğü gibi görür. Bu samimiyetten her ikisi de son

derece memnun olurlar.

İkinci Murad, vehmedilen dünyevî arzuların hiçbirinin Hacı Bayram'da bulunmadığını,

sadece İslâm'a hizmetten başka gayesi olmadığını kesinlikle anlar. Şeyh Hazretleri'ne

birçok hediyeler vererek gönlünü almak ister.

Ancak Hacı Bayram, hediyeleri, kabul etmemekte ısrar edince, durum nazikleşir. Bu

defa şu teklife rıza gösterir: "Sultanımız, talebelerimizi vergiden muaf tutsunlar. Bu

hediye bize kifâyet eder."

Böyle bir imtiyazla Ankara'ya dönen Hacı Bayram'ın vergi affı, kendisinden önce

duyulur, kendisine talebe olmak üzere müracaat edenlerin sayısında da âniden bir

çoğalma meydana gelir.

İşte bu çoğalma, ikinci bir söylentinin yayılmasına sebep olur:

"Hacı Bayram'ın ordu kadar talebesi var. Yakında bir huruç hareketine başvursa hiç

şüphesiz muvaffak olur...

Hacı Bayram'a talebe olanların vergiden muaf tutulmaları, vergi geliri azalan Ankara

Bey'ini endişeye düşürür. Yanlış yoruma müsait haberler Edirne'ye ulaşır. Bu durum,

Hacı Bayram'ın tekrar bir tahkikata maruz kalmasına sebep olur.

Hem devleti, hem de Ankara Bey'ini temsilen gelen müşahitler sual sorarlar:

- Efendi Hazretleri, bunca talebeleriniz var. Bunların çokluğu çevreyi korkutmakta,

bu büyük kitle ile bir harekete başvuracağınız zannı uyanmaktadır.:.

Hacı Bayram, mütebessim:

-Benim, sandığınız kadar çok talebem yoktur. Toputopu birbuçuk müridim var...

Nasıl olur? Çubuk ovasındaki tarlalarında çalışanlar sizin müridlerinizdirler.

Ankara'nın dışına taşıp Türkmen köylerinde gittikçe çoğalanlar da sizin

bağlılarınızdırlar.

Hacı Bayram tebessümünü çoğaltarak cevap verir:

Bakın size bunun isbatını yapacağım, der ve şu emri verir:

- Bana bağlı olanlar, haftaya Cuma nâmazından sonra Zülfazıl ovasında toplansınlar,

kendileriyle mühim bir hususu konuşacağım!

Şeyhin ilân ettiği günü namazdan sonra ovayı dolduran taraftarları Şeyh'ten

fevkalâde korkulan şu teklifi dinlerler:

- Şu gördüğünüz çadırı ben kurdum. Burada sizleri imtihan edeceğim. Bana gelen

ilhama göre, bu çadıra girecek olanları burada keseceğim. Boynunu bıçağıma teslim

edenleri buradan Cennete göndereceğim. Her kim benim müridim ise gelsin bu çadıra

girsin. Oradan da ruhu Cennete uçsun. Hadi buyurun!..

Bu sözlerden sonra elinde bıçağıyla çadıra giren Şeyh'in arkasından homurdanmalar

olur. Ancak koskoca kalabalığın içinden sadece bir erkekle bir kadın, ileriye doğru

yürüyüp Şeyh'in arkasından çadıra girerler. Az sonra çadırın zemininden kanlar akmaya

başlar. Çünkü Şeyh daha önceden içeriye aldığı bir koyunu kesmiş, kanını dışarıya

akıtmıştır. Bunu gören kalabalık. homurdanmayı daha da çoğaltır: '

- Şeyh de şaşırdı! Böyle şey mi olur?..

Bundan sonra çadırdan çıkan Hacı Bayram, müridinin çokluğunu iddia eden müşahitlere

söyleyeceğini söyler:

- Gördünüz ya, benim sadece birbuçuk müridim vardır. O da işte bu erkekle, bu

hanımefendidir. Kimse bu çokluktan şüphelenmesin. Hem de Sultan, bu iki müridden

gayrısından vergisini de alsın, askere de çağırsın.

Bundan sonra Hacı Bayram'ın talebeleri arasından hâlislerle menfaatçılar tamamen

ayrılır, ihlâs sahipleri Şeyh'in hizmetine devam eder, ötekileri ise yavaş yavaş eski

hayatlarına dönerler.

Hacı Bayram Veli'nin Edirne'ye iki defa gittiği tarihi kayıtlardan anlaşılmaktadır.

İkinci gidişinden ayrılırken Gelibolu'ya da uğradığı, orada mâneviyat büyüklerinden iki

kardeş olan "Ahmediye" yazarı, "Ahmed-i Bican" ile "Muhammediye" yazarı "Mehmed-i

Bican"ları da gördüğü yazılmaktadır. Ahmediye için ne dediğini bilmiyoruz, takdir

ettiği sanılmaktadır. Ancak, Muhammediye yazarı için şöyle dediği rivâyet

edilmektedir:

"Bunu yazmak için harcadığınız zamanı, bir sîne pâk etmek için harcamış olsaydınız,

daha kârlı olur idi."

Bu, bir insanın imanını kurtarsaydınız, daha efdâl olan hizmet yapmış olurdunuz,

mânâsına gelmektedir: Gerçekten de Muhammediye kitabında kavranması güç tasavvufi

ifadeler, yanlış anlamalara müsait ibareler görünmektedir. Muhterem Velinin vecd ve

istiğrak hallerin de kaydettiği bahisler vardır.

1429'da Ankara'da vefat eden Hacı Bayram'ın kurduğu Bayramiye tarikatından hilâfet

verdiği değerli halifesi Akşemseddin, vefat günü ansızın çıkagelmiş, böylece Şeyh'inin

vasiyeti gereğince namazını kıldıran Akşemseddin, Şeyh'in medresesinin bitişiğindeki

yerine defninde de hazır bulunmuştur.

Memleketimizin maruz kaldığı kültür yıkımı sırasında türbelerin kapatılma kararı

çıkarıldığı günlerde mâneviyat mahrumu bir alâkalı, Hacı Bayram'ın türbesini kapattırıp

civarını turistik meydan yaparak yanındaki Ogüst mâbedini meydana çıkarmayı

plânlar.

Bunu duyan Şeyh'in bağlılarından biri, sabahlara kadar gözyaşı döküp Allah'a

yalvarmaya başlar. Ancak sabaha karşı daldığı hafif bir uykuda şeyhinden şu sözleri

dinler:

- Sen üzülme, pislik kemâle erince zevali başlar. Artık zeval günüdür. Ürperti ile

uyanan adam, sabah namazını Hacı Bayram Camii'nde kılar. Namazdan sonra kulaktan kulağa

fısıldaşmalar görür. Merakla sorar. Ona da aynı fısıltı iletilir: Hacı Bayram

Hazretleri'nin türbesini yıkmayı plânlayan o herif, bu gece ölmüş, cenazesini bugün

buraya getireceklermiş.

Dudaklardan şu cümleler dökülür:

Hak sillesinin sadâsı yoktur.

Bir vurursa anın devası yoktur.

Ekleme Tarihi: 05.09.2006 - 21:47

	PRENSES_0656

recepholding abim

155 Mesaj -

Kayıt Tarihi: 13.06.2006

En Son On: 14.01.2007 - 17:41

Cinsiyeti: Bayan

sen bizle bu güzel bilgilerinle aydınlattığın için allah razı olsun

Ekleme Tarihi: 05.09.2006 - 21:51

	recepholding

İMAM-I A'ZAM EBÛ HANÎFE

1613 Mesaj -

Kayıt Tarihi: 09.07.2006

En Son On: 12.03.2007 - 11:46

Cinsiyeti: Erkek

İMAM-I A'ZAM EBÛ HANÎFE

Küfe 80/Bağdad 150

İmam-ı A'zam Ebu Hanife hazretleri, Emevi halîfelerinden Abdülmelik bin Mervan

zamanında. Kûfe'de Hicri 80 senesinde (M. 699) dünyaya geldi. Yani sahâbeye yetişti.

Nitekim Hazret-i İmam'ın babası Sâbit, bir bayram günü, sahâbenin ilklerinden olan

İmam-ı Ali'ye (r.a.) fâlüzec yemeği ikram etmiş; bu vesile ile de İmam-ı Ali'nin (r.a.)

duasına mazhar olmuştur. Hazreti Sâbit bunu anlatırken: "Ben, Hazret-i İmam'ın duası

sayesinde nimetlere mazhar oldum..." der.

En büyük imam, mânasına gelen "İmam-ı A'zam" tabiri, her ne kadar isim yerine

kullanılmakta ise de, aslında Hazret-i İmam'ın ismi "Numan", baba ismi de Sâbit'tir.

Numan, kan ve ruh manâlarına da geldiğinden Hazreti İmam'a fıkhın ruhu ve canı da

denilmektedir. Ebû Hanife künyesine gelince, bu tabir çeşitli mânaları

hatırlatmaktadır. Hanif, hakka taraftar ve talip olan demektir. Ayrıca, divit ve kalem

mânalarına da gelmektedir. Buna göre, Ebû Hanife; hakka talip ve âşık olan. bu hakkı

kalemle tesbite çalışan zat demektir...

Hazret-i İmam, bir Arap memleketi olan Kûfe'de doğmuş olmasına rağmen, babası

Sâbit'in Fars asıllı oluşu sebebiyle aslen ve neseben Farslı sayılmıştır. Buhârî ve

Müslim'deki bir hadis de bunu te'yid etmektedir: İmam-ı Süyûti, İmam-ı A'zam'ın

geleceğini müj'deleyen şu hadisi delil olarak zikreder:

"İlim Süreyya'da asılı bulunsaydı bile, Fars neslinden bir adam mutlaka ona ulaşıp

sahip olurdu..."

Bu hadis, Ebû Hanife hazretlerinin büyük bir ilim aşkına ve öğrenme merakına sahip

olduğunu göstermekte ve yüksek bir ilmi pâyeye ulaşacağına işaret etmektedir. Nitekim

birinci asrın sonlarında İmam-ı A'zam'a yaklaşabilecek bir başka Farslı âlim

görülmemiştir. Demek ki Resûlüllah'ın işaret buyurduğu Farslı âlim, Ebû Hanife

hazretlerinin kendisidir.

Ebû Hanîfe'nin hayatını yazan Seyyid Afifi der ki:

"Hazreti Numan; şer'i ilimlerde, edebiyat ve hikmette geçilmesi mümkün olmayan bir

iman ve aşılması kabil olmayan bir denizdir...." Ebû Hanife'nin vefat ettiği sene

içinde dünyaya gelen İmamı Şâfiî de, bu sözü şöyle teyitte bulunur:

"Bütün insanlar fıkıhta Ebû Hanîfe'nin talebesidirler."

Bu mevzuda meşhur baş kadı Ebû Yusuf’un sözü de şöyledir:

"Hadîs ilminin izahını Ebû Hanîfe'den daha güzel yapan birini görmedim..."

Sâbit oğlu Numan'ı böylesine eşsiz bir âlim haline getiren bir rüya hâdisesi vardır.

Onu dilerseniz kendisinden dinleyelim:

"Ben gece-gündüz mescidde ilme çalışıyor, arkadaşlarımla ilmi müzakerelerde

bulunuyordum. Bir gece kendimi Resûlüllah'ın kabrini açıp, mübarek, kemiklerinin

parçalarını bir araya getirir şekilde gördüm. Bundan ürktüm ve okumaya ara verdim.

Ancak, bu rüyanın mânâsını da meşhur rüya müfessiri İbn-i Sîrîn'den sormadan edemedim.

İşte bu sualden sonradır ki daha büyük bir şevk ve aşkla okumaya başladım."

Bunu dinleyen Yahya bin Nasr der ki:

"Yâ İmam, İbn-i Sîrîn o rüyanızı nasıl tefsir etmişti?"

"Geçmişe ait bir mes'ele. Onu şimdi sormayın, artık..."

Yahya Bin Nasr ısrar eder:

"Rüyanızın nasıl tefsir edildiğini mutlaka öğrenmek istiyorum."

İmam kısaca şöyle cevap verir:

"Resûlüllah'ın kabrini açmak, üzeri örtülü kalan ilmi açmak, kemiklerini bir araya

getirmek de, sünnetini bir araya getirmektir, dedi. Benim ilmi faaliyetim buna

işaretmiş... İşte bunun için Hazret-i İmam'a derler ki: "Üzeri kapalı ilmi açan,

dağınık sünnetleri bir araya getirip insanlara toplu halde sunan ilk âlimdir."

İmam-ı A'zam hazretleri, üzeri kapalı ilmi belli bahis ve fasıllara ayırıp herkesin

anlayacağı şekilde tasnif eden ilk müctehiddir. Bu yeniliği ve eşsizliğidir ki,

kendisini anlamayanlarca çekilememiş, dedikodu konusu yapılmıştır. Hz. İmam'ın bu

dedikoduculara karşı dikkati çeken bir susma ve onlarla meşgul olmama hali vardır:

Kendisine gelen her dedikoduya tekrarladığı sözü şöyleydi:

"Allah, arkamdan kötü konuşanları affetsin, iyi konuşanları da rahmetine mazhar

kılsın!.."

O yine dersine döner; söylentilerle uğraşmayı, fuzuli iş sayardı. Zaten Hazret-i

İmam'ın susması çoktu, tefekkürü dâimi idi. Faydalı bir bahis varsa konuşur. yoksa

düşünmeyi tercih ederdi. Meşguliyeti sadece ilim değildi. İlmine eş derecede ibadeti,

buna eş derecede de takvâsı vardı. Mescidde namazla sabahladığını görenlere, "Bu Ebû

Hanife'nin Rabbı'na ilticasıdır, sakın medih konusu yapmayın" diye tembihte bulunurdu.

Takvası had safhadaydı. Bir defasında hırsızların Küfe'de bir koyun çaldıklarını

işitmiş, sonra koyunun ne kadar yaşayacağını sormuş, o müddet içinde Kûfe'de kasaptan

et alıp da yememiştir. Çalınan koyunun etine rastlarım, diye... Bütün hayatı, bu takva

üzere devam etmiştir. Diğer imamların sahip olamadıkları bazı özellikleri de vardı:

1- Her şeyden önce. sahâbeden bir cemaate erişmişti. Muhaddisler O'nun dört büyük

sahâbi: Enes bin Mâlik, Abdullah bin Ebi Evfâ, Sehl bin Said ile Ebû't-Tufeyl'e

eriştiğinde müttefiktirler. Sonraki imamların bunları görme imkânı olmamıştır.

2-Hadiste, zamanların en hayırlısı, Resûlüllah'a en yakın zaman olduğu

bildirildiğinden. Resûlüllah'a diğerlerinden daha yakın bir zamanda içtihat etmiştir.

3-Zamanında Tâbiîn'in şeyhleri çoktu. Bir kayıtta "dört bin" Tâbiîn şeyhinden ilim

aldığı bildirilmiştir ki, kendisinden sonra gelenlerin hiçbiri bu kadar çok Tâbiîn'e

erişememiştir.

4-Ayrıca, kendisi ilmi vasıta-i maişet yapmadığı gibi bu duruma hiç girmek zorunda

da kalmamıştır. Bilâkis, sahip olduğu maddi imkanlarını ilmin yayılmasına sarf etmiş,

mahrumiyetten okuma imkanı bulamayan talebelere destek olmuş, muhtaç olan ulemâya

yardım etmiştir. Tarihlerin kaydına göre, teşriki mesâi ettiği ilim ehline, evine

aldığı gıda maddesinin aynını almazsa rahat edemezdi. Evine götürdüğünün aynını

medresesine de götürür, talebelerine de aynını yedirir, ancak böyle rahat ederdi. Bu

imkânı da ticaretten elde ederdi.

5-Meselelere akıl gözüyle iyi bakar, mantığa uyacak izahları birinciliği kazanırdı.

Mümin feraseti, onda bütünüyle tecelli etmişti. Bir gün Küfe'de mescid önünden geçen

bir adam gördü. Meçhul adamı şöyle tarif etti:

"Bu adam yabancı biridir. Çantasında da yağlı bir azık vardır. Büyük ihtimalle

kendisi de çocuk öğretmenidir..."

Merak edenler adamı çevirip sordular. Aynı çıkınca, imama gelip nereden bildiğini

sual ettiler. Şöyle anlattı:

"Azık çantasına sinekler üşüşüyordu. Ondan şüphelendim, Yolda hem yürüyor, hem de

çevresine tecessüsle bakıyordu. Yabancı olduğunu bundan anladım. Çocuğa rastlayınca

gözü takılıyor, tebessüm ediyordu. Kendisinde çocukla meşguliyet yerleşmişti."

Ebû Hanife'nin bu aklî dirayetini büyük âlimler şöyle teyitte bulunurlar.

İmamı Şâfii: "Kadınlar. Ebû Hanife'den daha akıllısını doğuramazlar."

Halife Hârun Reşid: "Ebû Hanife, baş gözüyle göremediğini, akıl gözüyle görüyordu."

İbn-i Mübârek: "Ebû Hanife'den daha akıllısını görmedim."

Ebû Yûsuf: "Rastladığım insanların içinde, Ebû Hanîfe'den daha akıllı ve cömert biri

var, diyen kimse görmedim."

O'nun bu derece aklî feraset ve mantıki dirayetindendir ki, bazıları zaman zaman

şaşırtıcı sualler sorarlar. vereceği cevabı beklerlerdi. Bir gün bir adam, Hazret-i

İmam'ın meclisinde şöyle muammâlı bir sual sormuştu:

"Cenneti istemeyen, Cehennemden korkmayan, ölü eti yiyen, rûkûsuz, secdesiz namaz

kılan, görmediği yere şahitlik eden, fitneyi seven, hakkı istemeyen adama ne dersiniz?

Bu adam Müslüman mı, kâfir mi?"

İmam susmuş, çevresindekilerin cevabını beklemişti. Dinleyenler: Bunlar, kâfirin

sıfatı... dediler. Tebessüm eden İmam: Hayır, bu kimse, müminin ta kendisidir, dedikten

sonra, şöyle izah yaptı: Adam, Cenneti istemez, çünkü Cennetin sahibinin rızasını

kazanmak ister. Cehennemden korkmaz, çünkü Cehennemin sahibinden korkar. Ölü eti yer,

çünkü balık eti yemektedir. Rükûsuz, secdesiz namaz kılar. Çünkü cenaze namazı

kılmaktadır. Görmediğine şahitlik eder. Çünkü Yaradanını görmemiştir. Fitneyi sever,

zira âyette, "Malınız ve evlâdınız fitnedir" buyurulmaktadır. O da malını, evlâdını

sever. Hakkı istemez, çünkü ölüm haktır, ama istenmez.

Bu tevilleri dinleyenler, tebessüm ettiler ve: Bizim kâfir dediğimiz aslında kâmil

Müslüman çıktı. Ebû Hanife'ye hiçbir yerde lâf yoktur, demek zorunda kaldılar.

Ebû Hanife hazretleri, ilmi tedvin ediyor, aynı mevzuya ait delilleri bir araya

toplayarak bahisler, fasıllar tertip edip, mes'eleleri kayıt ve zabt altına alıyordu.

Böyle bir çalışma yeniydi. Olmayan şeyi ihdas etmek gibi bir görünüş arz ediyordu. Bu

yüzden aleyhinde konuşanlar çıkıyor, hattâ bazıları O'nu zındıklıkla bile itham

ediyorlardı.

Ebû Hanife'de ise şaşılacak derecede bir sabır ve mukavemet hissi görülüyordu.

Heyecanlanmaz, telâşâ hiç kapılmazdı. Bir gün bir adam dilini fazlaca uzattı. Geriden

geriye:

- Ey zındık, ey zındık, diye lâf atmaya devam etti.

Ebû Hanife sadece:

- Allah bu adamı affetsin, alâkam olmayan şeyle itham ediyor beni, demekle iktifa

etti.

Bunu işiten adam şaşırdı. İnsafa gelip özür diledi:

- Beni helâl et, ben hatâ ettim, dedi. İmam'ın cevabı şöyle oldu:

- Cahillerin hepsini de helâl ediyorum. Ama âlimlerinki öyle değil...

Kendisine dediler ki:

- Sizin hakkınızda çok şeyler konuşuyorlar. Siz onlar hakkında hiçbir şey

konuşmuyorsunuz?

- Böyle diyenlere şu âyeti okuyarak cevap verdi: "Bu, Allah'ın bir fazlıdır, onu

dilediğine verir."

Ebû Hanife'nin ilmî hizmetlerini yanlış anlayanlar yahut da siyasi temayülünü ters

yorumlayanlar, aleyhinde kampanya sürdürüyordu. Bu aleyhtarlıklardan' ibretli misâller

görüyoruz, tarih sayfalarında. Birini, İsâm bin Yûsuf şöyle anlatıyor:

"Mescidin bir köşesinde ayağa kalkan bir adam, Ebû Hanife'nin aleyhinde söylenmeye

başladı. Fakat Ebû Hanîfe hiç onunla meşgul olmadı, çıkıp evine doğru yürüdü. Adam da

onu takip etti. Ne adam söylenmesini bıraktı, ne de Ebû Hanife geriye dönüp de ona

cevap verdi. Böylece kapıya kadar gittiler. Burada Ebû Hanife, adama döndü ve şöyle

dedi:

- Burası benim evim, eğer daha söyleyecek şeyin varsa bekleyeyim, söyle. içinde seni

rahatsız eden bir şey kalmasın. Şayet söyleyecek birşeyin kalmamışsa müsaade buyur da

evime gireyim artık...

Bunun üzerine adamın dili tutuldu. Söyleyecek bir söz bulamadı, sû-i zandan da

vazgeçti.

Ebû Hanife ticaretle meşgul olurdu. Maddi ihtiyaçlarını din ilmi ile değil, ayrı bir

meslek olan alışverişle temin ederdi. hattâ dini, maddi menfaatından o kadar uzak

tutardı ki, satış esnasında dini bir meselenin ticarete âlet edildiğini hissederse o

satışı hemen iptal eder. Dini ticaretine âlet etmekten Allah'a sığınırdı. Bir defasında

bir kadın Hazret-i İmam'ın dükkânından pamuklu kumaş istemiş, tezgâhtar da kumaşı

indirirken kadının duyacağı şekilde "Allahümme salli alâ Muhammedin" demişti. Bunu

duyan İmam tezgâhtarın işine son vermiş ve: "Kumaş satarken Resûlüllah'ın mukaddes

ismini söyleyip ticaretine âlet eder duruma düşmekten Allah'a sığınırım" demişti.

Vefatından sonra hayatta kalan tek oğlu Hammad, çocukken gittiği Kur'an hocasından

ilk sûreyi ezberlediğinde, bunun sevincini gönlünün ta derinliğinde duyan Hazret-i

İmam. oğluna "beşyüz dirhem" vererek hocasına vermesini tembihlemiştir. Hocasının: "Ben

ne hizmet yaptım ki, bu kadar çok para yollamış? diyerek parayı geri çevirmesi üzerine

Hazreti İmanı, şöyle cevap göndermiştir:

"Muhterem hocanız bunu alsın. Bu kadarla iktifa edişim, daha çoğuna sahip

olamayışımdandır. Eğer daha fazla bulunsaydı onu da verirdim. Kur'an'ın şânına lâyık

olan bu değil daha fazlasıdır. Bu parayı çok bulmak. öğretilen sûreyi bundan küçük

görmektir..."

Yolda giderken karşıdan gelen bir adamın öteki tarafa geçtiğini görünce sordu:

- Neden o tarafa geçtin, beni görünce?

Adam utanarak cevap verdi:

- Size olan borcumu hâlâ ödeyemedim de. karşı karşıya gelmekten utandığım için bu

tarafa geçtim.

Ebû Hanife üzüldü ve şöyle karşılık verdi:

- Ben o borcunu şu andan itibaren vermiş kabul ettim. Beni görünce üzülme. Beni her

gördüğünde seni rahatsız ettiğim için de, beni helâl et...

Bir müddet fetva vermekten menedilen İmam'a, oğlu Hammad bir sual sormuş, cevap

alamayınca da. "Sanki halife bize mi bakıyor?" demiş, İmam buna karşı, "Oğlum, ben söz

verdim, yalan söyleyemem" diye cevap vermiştir.

Ekleme Tarihi: 05.09.2006 - 21:55

Pozisyon düzeni - imzaları göster

Sayfa (1): (1)

önceki konu sonraki konu

Kategori Seç:

Sitemizde şu an Yok üye ve 1909 Misafir mevcut. En son üyemiz: Didem_

[ Admin Moderator Vip Üye ]

Bu üyelerimizin doğum günlerini tebrik eder, sıhhat ve afiyet dolu bir ömür dileriz:
alaatalay (64), oemer36 (54), Harun_Yahya (39), By_ExCalibuR (39), beyzanur68 (41), ekemen (55), emstuh (38), Belamir (27), bilgen (43), hasretpamuk (42), murat tilki (45), hatýce02 (33), phonexx1 (38), islamin Gulu (33), sepultura (45), _-cigdem-_ (36), _Dua_ (36), sairadnan (46), zz0102 (52), nur.nurani (41), x_ebr@r_x (37), mumino (37), meryemcevahir (40), güldali (64), happyman (48), gencmcucahid (38), ak0571 (47), efrail (43), emel_hanim (48), Gülkurusu (48)

24 Saatin Aktif Konuları

Copyright © ((( RAVDA.net ))) * İrtibat * RAVDA Reklam Servisi * Tüm hakları saklıdır, izinsiz alıntı yapılamaz.
Sitemizde yayınlanan imzalı yazıların içeriğinden yazarları, forum ve yorumlardan ekleyen şahıslar sorumlu olup, kesinlikle sitemiz sorumlu değildir.

Sayfa 1.52167 saniyede açıldı