Ölümün alnından öperiz biz. "Sen ne mübarek arkadaş ve refakatçisin." deriz ölüme: Varsın başkaları sana diken nazarıyla baksın, sen gülün ta kendisisin. Bırak bazıları sana "kara yüz" yakıştırmasında bulunsun, sen bizim için, bizi aydınlık ülkelere uçuran ışıktan iki kanatsın.
Bakma sana "soğuk yüz" dediklerine; sen bizim için müjde çiçekleriyle kar gibi beyaz ve berraksın. Onlar sana "çukur" ya da "dehliz" derler; fakat biz seni "ebedi saadet saraylarına açılan koridor" olarak tanırız. "Ayıran" da derler sana; hâlbuki sen, haddizatında ebedi âleme intikal etmiş binlerce ahbaba, dost ve yârana kavuşturansın. Başta, simalarına meleklerin hayran olduğu nebilere, sonra sahabeye, salihlere, şehitlere, hısım ve akrabaya bizi ulaştıransın. Cemalullaha yaklaştıransın!..
Evet, ayıransın da; fakat elemli, sıkıntılı ve ayrılık hasreti yüklü şu dünya talimgahından, hayatların en hasına intikal ettiren bir terhis tezkeresisin. Sen bizi gönderene Zâta (cc) dönme anında, bedenimizi nura gark edecek bir ebed şerbetisin. Ve sen bir son değil, sonla sonsuzluğu uç uca getiren bir ufuk ve Cemal'e açılan gözlere çekilen bir sürmesin.

Ölüm düşüncesi, hem caydırıcı hem de teşvik edici yönleriyle bir yandan günahlarımız, sorumluluklarımız ve Rabbimiz'e karşı yaptıklarımızdan hesap verme endişesiyle bizi iki büklüm ederken, bir yandan da cennet düşüncesi ve öteler iştiyakıyla kalblerimizi hoplatıp bizi canlandırmakta, şahlandırmakta ve davranışlarımıza olumlu etki etmektedir. Ölümü sıkça hatırlamakla, kabirleri ve hastaneleri ziyaret etmekle iç gerilimimizi, maneviyatımızı muhafaza etmiş, şeytanın ve günahların zararından korunmuş oluruz ALINTI.

selam ve dualarımla