Turkuaz bohça...
Mine Alpay Gün
12 KASIM 2010 CUMA
Bir kitabın sayfasını çevirir gibi devrilmekte haftalar, mevsimler.
Kavunlar tarlada mı unutuldu, dün sanki Ekim'di.
Tezgâhlardan inip giden karpuzlar.
Balkon masasından eksilen menekşeler.
Tarla kenarında o küçük istasyon.
Saat başı geçen trenler.
Lâhana tarlaları.
Pıtrak gibi ağaç dallarında sallanan armutlar.
Bahçelerde mevsim sebzeleri.
Kasımlığa inat yeşil kalabilenler...
Sarı mimozalar.
Pembe ve mavi son güz çiçekleri.
Suları azalsa da, inceden akan dereler.
Kumunu çoğaltarak geçen çaylar.
Ah Güz!
Gidiyorsun işte...
Hızla yerleştirmektesin bohçana mor lavantaları.
Bizi gri bir kışa emanet edip çıkıp gideceksin, şu iyice daralan ömür kapısından.
Artık şelâlelerinin ve çam ormanlarının defteri duracak önümüzde.Kış gecelerinde kesif sis.

Beyhude arayacağız, üzerinde parlak yıldızların durduğu o mavi örtüyü.
Nasıl yaz esenliğine eşlik etmişti öyle; mavi tülden bir tablo gibi yeryüzünü feraha boyayarak.
"Birbirinin üzerinde yedi kat olan semayı yaratan O'dur.
O Rahman'ın bu yaratmasında hiçbir düzensizlik bulamazsın.
Gözünü bir çevir bak, semada bir çatlak dahi görebilir misin?"*
Mısır koçanından ot bebekleri uyuttuğumuz çocuk yüreklerimiz kadar temiz bir gökyüzü durur, her birimizin muhayyilesinde.
Meryem yüzlü kız resminin gülümsediği kupalarla su koşturan neneleri uğurlamaktan dönmekte idi o gün ağlamaklı bulutlar.
Gökler katıla katıla ağlamış, yağmur sel olup boşalmıştı.
Viyolonselin sesinin maviliğine sindiği lekesiz semalar şahitti, düğünlerimize...
Eski bir şehrin turkuaz bohçasına bakıyorum, bir kalenin yıkık duvarları arasından.
Harap kilisenin bahçesinde solmuş otlar arasında, bulutların gölgesi idi, gökyüzünün kalemi...
Manastırın su damlayan duvarları, ağanın sefalı konağı, "mezire"nin "içme"leri hep hüzün sağanağında izlenirdi.
Cami kubbelerinin kestiği ufuk çizgisinde verilen sözleri toplar, biriktirirdi.
O en büyük laciverd kubbe.
Sandık içinde hazine gibiydi.
Sur içindeki şehri, gözü gibi korumaktı vazifelerinden biri.
Kaç kez takılmıştır yüreklerimiz, o lacivert örtüye serpiştirilmiş pırlanta damlacıkları gibi parıldayan yıldızlara.
"Biz dünyaya en yakın olan semayı, sayısız yıldızlarla donattık."*
Hayretle izliyorum mezarlıklara okul gezileri düzenleyen gençleri...
Güneşli bir gökyüzü altında, pırıl pırıl yüzlerinde kıpırdayan dudaklarında dualar.
Kırık kabir taşlarını onarmaktalar.
Genç ve ölüm ne kadar aykırı diye düşünüyorum, onlara bakarken...
Gencin biri sevgiyle okşuyor, bir öte ehlinin yirmi yıl kaldığı dünya toprağını...
Ah ihtiyarlık diyemeden; Eyvah gençlik denmiştir.
Sanki hangi yaşlı, bir çocuk değildir ki daha, şu gök kubbe altında:
"Hem ölümü, hem hayatı yaratan O'dur."*
* Mülk Suresi