Kur’an’ı Yaşadıkça


Bir insan ki; yenilmez, ne kalem, ne tüfekle;

Ne saray sofraları, ne kuru bir ekmekle.

Bir insan ki; dünyada, korkusuz bir yürekle,

ALLAH’a vekîl olur, Kurân’ı yaşadıkça...

Bir inanç ki; sarsılmaz, ne tayfun, ne tûfanla;

Güçlenir sabır denen, en zorlu imtihanla.

Bir inanç ki; beslenir, her nefeste îmanla,

Sonsuzlara tâc olur, Kur’ân’ı yaşadıkça...

Bir vicdan ki; düşmeden, nefsin tuzaklarına;

Mahşer penceresinden, bakar kul haklarına...

Bir vicdan ki; her çağda, zulmün uşaklarına,

Adâleti haykırır, Kur’ân’ı yaşadıkça...

Bir gönül ki; dost olur, ‘’aman’’ diyen düşmana;

Şefkati şükran bilir, yaratılmış her cana.

Bir gönül ki; paklanır, kin ve kibirden yana;

‘Yer ile yeksân’ olur, Kur’ân’ı yaşadıkça....

Bir huzur ki; bozulmaz, şeytanî şüphelerle,

Ne tabiî afetler, ne de başka bir şerle...

Bir huzur ki; barışır, o ilâhi kaderle;

Ruhlara sükûn verir, Kur’ân’ı yaşadıkça...

Bir edep ki; hayânın, gölgesinde barınır,

Ahlâk ibriklerinden, süzüldükçe arınır...

Bir edep ki; namusu, servetten önde tanır;

Âyetlerle yıkanır, Kur’ân’ı yaşadıkça...

Bir hayat ki; doyumsuz, her mevsimi bir bahar;

Her baharda bin meyve, her meyvede bin tad var.

Bir hayat ki; ölümsüz.. Çünkü aslında mezar;

Bir cennet kapısıdır, Kur’ân’ı yaşadıkça...

Bir sevda ki; titretir, yürekleri derinden;

Dağılır kâinata, Medine göklerinden..

Bir sevda ki; açılır, semâlar kaç yerinden,

MUHAMMED nûru ile, Kur’ân’ı yaşadıkça...

Bir dünya ki; ne açlık, ne cinâyet, ne savaş,

Ne kan ağlayan mazlum, ne gözlerde damla yaş.

Bir dünya ki; ufuklar, ağarır yavaş yavaş;

Sabahlar müjdelenir, Kur’ân’ı yaşadıkça...


Cengiz Numanoğlu