« Bir "fani" dir Dünya »

Ey ömrüm ! Bunlar mıydı bana armağanın ?

Hangi dağın kahrına yaslandım ki ruhum bunca paramparça ?

Hangi acıya daldırdım ki kovamı, şakaklarım bembeyaz ?

Hangi hazzın alevine tuttum ki, yüreğimi, kalp fanusum simsiyah ?

Hangi yasak meyveye kaç kez uzandım ki, ruh hamurum kaskatı ?

Dünya ah, yaslandıkça kaykılan sinsi güzel.

Doyumsuz hevesler icad eden arsız tilki !

Hep çığ düşmüş bakışlar mı bırakırsın bize ?

Hep fanilik köpüren sular mı akar ırmaklarından ?

Hep acılara tanıklık mı edecek meydanların, sokakların ?

Dünya, ah sana yaslanan hangi varlık gözlerindeki ışıltıyı yitirmedi ?

Kalbi yerinden oynatan hangi güzellik dönüp bakılmayayacak denli pörsümedi ?

Hangi evrensel aşkın tutkunları muratlarına ermeyi
başardıktan sonra toprağın altına yürüyebildi ?

Dünyayı kahır ve kudret pençeleriyle titreten hangi hükümdar
ölümsüzlük iksiri peşinde ömür tüketti de yeryüzünde ki
sayılı nefes alış verişini uzatabildi ?

Hangi tutkunun gümrah ırmağı,
zamanın kavurucu güneşi altında direndi de kurumadı...