Duam o ki, kendi çocuklarının sevinciyle yürekleri hoplayan, bebeciklerinin tebessümüyle yüzünde güller açan o büyüklerimiz, ister komutan, ister müdür, ister kaymakam, ister gazeteci-yazar olsun, siyasal gürültüler içinde susturdukları, gereksiz kavgalar arasında yitirdikleri kalpleriyle kimsenin görmediği bir köşede yeniden buluşurlar. Belki bir gün onlar da ağlar.. Belki bir gün... Yüzlerine ılıkça dokunan bir gözyaşıyla, Tevhide’nin ve daha nice gencecik kalbin umutlu kıpırtılarını göğüslerinde hissederler.

Tevhide’yi kürsüden indirmeden önce kalplerini kalıplarından sürdüklerini belki o gün anlarlar.