ES SELAMU ALEYKUM

HER SABAH binbir ümit ve neþe ile bizi hayata çaðýran o kadar iþ ve o kadar ses var ki, gözlerimizi açar açmaz bir koþuþturmadýr baþlýyor... Ve kendimizi birdenbire yaþamýn tam ortasýnda buluyoruz.
Þu eksik, bu lâzým, haydi onu da yapayým derken, ertelediðimiz nice güzellikler hep bir baþka güne taþýnýyor. Birbiri ardýnca nice mevsimler geçiyor. Halbuki, yaþadýðýmýz bir baþkasýnýn hayatý deðil, kendi hayatýmýz. Harcadýðýmýz, kendi ömür sermayemiz. Görülecek o kadar güzellik, anlatýlacak o kadar harika þey hep mahzun, hep bir kenarda bizi bekliyor. Susturulmuþ veya küstürülmüþ çocuk gibi, boynu bükük ve mahzun, hep bekliyor onlar. Döner de bir gün bakarýz, farkederiz diye...

Baharýn dört bir yandan sarmaladýðý ve cihetsiz kuþ seslerinin ruhumuza ilâhî bir hazzý, ulvî bir zevki tattýrdýðý erteleyemediðimiz bir zaman diliminde çok sevdiðim bir kardeþimle sohbet ediyorduk. Uzun süren dalgýnlýðýmýn ardýndan, ne düþündüðümü sordu.

Ben de:

— Öteden beri bunca insan nasýl öldü, son nefesini nasýl verdi ve acaba neler hissetti diye düþünürdüm. Þimdi ise nasýl ve ne halde öleceðimi merak ediyorum, dedim.

Bu gibi durumlarda tekellüfsüz fakat hikmetli bir cevabý olurdu her zaman.

— Cevabý belli abi, dedi.

— Nasýl yani, dedim.

— Hz. Peygamber “Nasýl yaþarsanýz öyle ölürsünüz” buyurmuþ. Ölümünü merak ediyorsan, yaþadýðýn hayata bakmalýsýn.

Birden beynimde þimþekler çaktý:

— Ama, dedim, sadece ölümü deðil, ölümden ötesini de merak ediyorum.

— Onun da cevabý ayný hadisin devamýnda. Yani, “Nasýl ölürseniz, öyle de dirilirsiniz.”

Merakýmý giderecek baþka cümleler aramaya gerek kalmamýþtý. O güzel insan, sevgili Peygamber, insanlarý en doðru seçime iki cümle ile davet ediyordu. Nefsimizin bizi bu kadar içinde olduðumuz bir gerçekten alýp dâ nerelere taþýdýðýný anlamak için bu hatýra yeter.

Gide gide ölüme varacaðýmýzý zannediyoruz. Gide gide ölüme varýlmýyor. Ölümle beraber gidiliyor. Ölüm hayatýn gölgesi; onu bundan, bunu ondan ayýrmak zor. Ama bir tecelli oluyor ve hayatýn önünü kesiyor ölüm. Ecel gelince, baþaðrýsý bahane... Gide gide ölüme varýlsaydý, gidemeden ölenler olmazdý. Doðduðu günde ölenler var. Ha bir adým, ha yüz adým farketmiyor. Uzunluk veya kýsalýk bize göre bir kavram. Çok kýsa sürede Rabbini razý eden iþler yapýp da vefat eden ile yüz sene yaþamýþ olup da Yaratýcýsýndan haberdar olmamýþ biri ayný kefede deðerlendirilmez. Ölüm hayatýn içinde olmasaydý, hayat bu kadar güzel ve çekici olur muydu? Hayatý güzelleþtiren, belki de bu geçici ve fani yönü. Hayat bitmese, ölüm baþýmýza gelmese, ahirete nasýl geçilecekti, düþünülmeye deðer doðrusu. Burada kalan dostlarýn sayýsýnýn azaldýðý, ahirete gidenlerin ise her gün çoðaldýðý bu diyarda gurbetimiz oraya, anavatana geçmekle ve dostlarýmýza kavuþmakla sona erecek. Hasret Sevgililer Sevgilisine kavuþmakla bitecek.

“Ölüm büyük þey, budur perde ardýndan haber,

Hiç güzel olmasaydý ölür müydü Peygamber?”

Ölüm saatinden daha güzel bayram mý arýyorsun ey nefsim? Dostum beni çaðýrdýðý zaman nasýl koþarak gitmem ki? Yalnýzlýk çevremi kuþatmaya baþlamýþsa...
Kabir, Cennet bahçelerinden bir bahçe, yahut Cehennem çukurlarýndan bir çukurdur.” Hadis-i Þerifi’ni duymuþsunuzdur. Bizler bu âlemde o Hadis-i Þerif’in mânâsýný yaþýyoruz. Size ilk ve son tavsiyemiz: Ömrünüzü öyle geçiriniz ki, kabriniz sizin için bir küçük cennet olsun.”




SELAM VE DUA ÝLE